Οι προτάσεις μομφής είθισται να κατατίθενται αφενός για να επέλθει ο ξαφνικός θάνατος σε μια προβληματική Κυβέρνηση και αφετέρου για να ακολουθήσουν στην πολυπόθητη εξουσία, αν μη τι άλλο οι Κομματικοί σχηματισμοί που έχουν αποκομίσει τα μέγιστα οφέλη από την φυσιολογική (ή μη) φθορά του εκάστοτε (υπάρχοντος) καθεστώτος…
Όμως τούτη την ιδιαιτέρως ιστορική περίοδο που διανύει η Ελλάδα, είναι έτσι τα πράγματα; Το τεράστιο πολιτικό κόστος που πιστώνεται σε καθημερινή βάση στην Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μέσα από τις αναρίθμητες προσπάθειες για ουσιαστική μεταρρύθμιση του νεότερου Ελληνικού Κράτους, σε συνάρτηση με τον «καμμένο» αριστερό μανδύα που τους έχει απομείνει, είναι όντως σε θέση να εξοστρακίσει τον Αλέξη Τσίπρα; Ή μήπως, οι κλιμακούμενες πολιτικές αντιδράσεις συν – υποστηριζόμενες από οργανωμένες Κομματικές ομάδες φέρουν εν τοιαύτη περιπτώσει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα;
Το αρτισύστατο (εν μέρει) Σύστημα του φιλόδοξου (και εν δυνάμει Πρωθυπουργού βάσει των ενδείξεων που απορρέουν μέσα από τις Δημοσκοπήσεις) Κυριάκου Μητσοτάκη, που επιχειρεί ποικιλοτρόπως την εγκαθίδρυσή του στην Νέα Δημοκρατία, σίγουρα έχει ήδη χρεωθεί ένα Παγκόσμιο ρεκόρ άνευ προηγουμένου: Τα αναρίθμητα αιτήματα για την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών.
Φτάνει μόνον, με αφορμή και αιτία την επικείμενη πρόταση μορφής, να μην δημιουργηθεί ακόμη μια προοπτική για νέες υψηλές επιδόσεις – αυτή τη φορά στην εξάντληση του ορίου για την κατάθεση ιδίων ανατρεπτικών προτάσεων, μέχρι την ύστατη στιγμή που θα εξαναγκαστούν όλοι μαζί να μπουν στο «κόλπο», είτε μέσω της αναμενόμενης εκλογικής διαδικασίας, είτε υπό την επιβολή Κυβέρνησης Εθνικής Συνεννόησης, δεδομένου ότι βάσει της άθλιας και αγρίας πλέον κατάστασης στην οποία έχει υπεισέρθει η πραγματική Οικονομία, ούτε το καλοκαίρι δεν τους βγαίνει…»
