Δένει τα κορδόνια του και είναι έτοιμος προς αναχώρηση, «βγαίνω για δέκα λεπτά» της λέει βάζοντας το τελευταίο του τσιγάρο στο στόμα. Μουγκαμάρα, καμία απόκριση. Δεν θα τον έλεγες σκυφτό, αλλά το βλέμμα του έχει μια μόνιμη κλίση προς το πεζοδρόμιο.
Λίγο πριν φθάσει στο Φάρο να καπνίσει με την ησυχία του το στριφτό, να το ΄υχαριστηθεί όπως έλεγε συχνά, μια φωνή με τόνο υπεροπτικό δηλώνει στην παρέα του την προτίμηση του στις προσεχές εκλογές να «κατέβει ως βουλευτής», διακόπτοντάς τον ακαριαίως, προφανώς η γυναίκα του, «να κατέβεις για Δήμαρχος για τα παιδιά». Ποια παιδιά εννοούσε θα σας γελάσω και δεν το θέλω, ακόμα. Τα δικά μας η τα δικά του; Άγνωστο.
Ο Έλληνας την έχει την πολιτική στο αίμα του, την παίζει στα δάκτυλα του μόνο άξιοι και τίμιοι θέλει να τον κυβερνάνε.
Καθώς φουντώνει η καύτρα από το τσιγάρο το μάτι του πέφτει σε ένα κοπάδι γόπες. Αν και ο Φάρος είναι σχεδόν ένα με την θάλασσα οι γόπες είναι στην στεριά. Θεριακλήδες καπνιστές τις έχουν πετάξει, χαζεύοντας το Μπούρτζι.
Πόσα χρόνια άραγε θα χρειαστεί να μάθουνε να πετάνε τα αποτσίγαρα τους στα σκουπίδια; Λιγότερο ή περισσότερο από το να βάλει η δημοτική αρχή ένα ειδικό κάδο, εναρμονισμένο με το φυσικό περιβάλλον όσο είναι δυνατόν;
Στην επιστροφή δεν σήκωσε το μάτι του από κάτω, μονάχα στην διάβαση των πεζών, για να σιχτιρίσει το αμάξι που δεν του έδωσε προτεραιότητα. «Τις διαγραμμίσεις δεν τις βλέπετε;».
Ντράπηκε. Ξεθωριασμένες, ίσα – ίσα που «αχνοφαίνονται» πια…
Έσκυψε, σήκωσε το κέρμα, 20 Λεπτά. Στάθηκε τυχερός.
Πηγαίνοντας στο περίπτερο να αγοράσει τσιγάρα σκέφθηκε, κοίτα να δεις που βγήκα για είκοσι λεπτά…
