Πιτσιρίκες που τυγχάνουν σπάνιας φυσικής ομορφιάς, γιατί απλώς έτσι «έκατσε» η ρουλέτα με τα γονίδια, είτε άλλες τεχνητά ελκυστικές, με τη προσθήκη μακιγιάζ και αναρίθμητων μυστικών που εν τέλει τις αναδεικνύουν στο τηλεοπτικό φακό και τα βάθη του internet σαν κουκλάρες. Κάνουν «κρα» για να εισαχθούν σε ένα ερωτικό μεν, στημένο δε παιχνίδι και να ανταγωνιστούν η μία την άλλη με αδεξιότητα και μια ρηχή ερμηνεία ως θηλυκά κακέκτυπα στην «παλιά τους τέχνη κόσκινο», που προφανώς έχει εμφανιστεί από την χαραυγή της ανθρωπότητας, έκτοτε «makes the world going round…»
Σε συνδυασμό με τη διάθεση χρήματος, τότε αναφερόμαστε σε Παγκόσμια διακυβέρνηση αν και αυτό ίσως χρειάζεται την προσθήκη μιας επεξήγησης. (Αργότερα αν το θυμηθώ)
Η κρίση δεν είναι οικονομική στη χώρα μας. Τουναντίον. Αυτή είναι η «καραμέλα» και το αποπροσανατολιστικού τύπου συμπέρασμα. Η μοιραία πληροφορία. Να σε βάζουν δηλαδή να ρίχνεις με τα πολυβόλα προς τους λόφους και ο εχθρός να πλησιάζει από πίσω σου με οργανωμένες κινήσεις, έτοιμος να σε σφάξει σαν κουνελάκι… Και εσύ ως αφελής και εξαπατημένος να πολεμάς με λύσσα – μάταια όμως, χωρίς να το συνειδητοποιείς, αφού βάλλοντας κατά βούληση απέναντι στα βουναλάκια με τα «πενηντάρια» πολυβόλα που διαθέτεις, το μόνο που εξολοθρεύεις είναι τίποτα δύσμοιρα, ζωάκια, σπας πέτρες και καταστρέφεις εν γένει (αν το παρακάνεις) ένα μίνι – οικοσύστημα… Διαπιστώνω πως στο you tube (everybody tubeless χαχαχα) όταν αναρτήσει κάποιος ένα θρυλικό ερωτικό άσμα της δεκαετίας του 60’, όπως φεριπείν το «Quando Arrivera» ή με το «Καλοκαίρι», γίνεται ψίλο – χαβαλές και πλάκα, από τους ψεύτο – ψαγμένους και δήθεν μοντέρνους, κυρίως νεώτερης ηλικίας. Επίσης συνειδητοποιώ με έναν μικρό προβληματισμό, πως τα καμάκια έχουν εξαφανιστεί από τις πιάτσες- ωσάν να μην κυκλοφορούν πια γυναίκες.
Διότι σε μια θάλασσα που δεν έχει ψάρια, κανέναν δε θα δεις να ψαρεύει στις ακτές της. «Βούρ» λοιπόν να χαλβαδιάσουμε ομαδικώς στη tv το «game of love», να θαυμάσουμε και μοιραία να ταυτιστούμε με τους τυχάρπαστους πρωταγωνιστές του, που δυστυχώς θα αναγορευτούν αστραπιαία και αυτομάτως σε νέα κοινωνικά πρότυπα από το ίδιο το Σύστημα χειραγώγησης – ναι, ακριβώς σε αυτό το σύστημα αναφέρομαι – το πολυσχιδές που έχει «φτάσει», τον Άδωνι με τα νανογιλέκα σε ρόλο ρυθμιστή της κεντρικής πολιτικής σκηνής και το Λεβέντη σε σοφό αρχηγό, ενώ ακόμη μας πρήζει τα …(άντε να μη το γράψω) με την διάθεση που ξύπνησε το πρωί η Ελένη Μενεγάκη… ( Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι).
Εμπρός της Ελλάδος παιδιά, να τη βρούμε όλοι πανηγυρικά με Cyber sex…
Και μόνο να μπορούσαν όλα αυτά τα «χθεσινά» να φανταστούν στο 10%, τι γινόταν μέσα στην «Koυίντα» (και την κάθε Κουίντα) επί εποχής Τόνι Πινέλι… Πόσο ωραία και «γεμάτα» περνούσαν οι νέοι και οι νέες, μέχρι και τη δεκαετία του 1990, απολαμβάνοντας αληθινά και απερίσπαστα (κατά κόρον παρακαλώ) τη χαρά και τις ηδονές που απορρέουν από μια ερωτική πράξη χωρίς να ακολουθείται υποχρεωτικά από δεσμεύσεις του τύπου τι θα γίνει με μας…( μετάφραση: Αφού σου «έκατσα» τώρα θα με φας στη μάπα για μια Ζωή, γιατί τι θα πει ο πατέρας μου) Ήξεραν τότε στα πίσω χρόνια τα παλιά, πως μέσα από το αέναο παιχνίδι του έρωτα υφαίνεται και ένας από τους σοβαρότερους λόγους της ύπαρξης τους…
Και ασφαλώς αν νομίζετε, πως τις παλιές ρομαντικές εποχές, κάθε συνεύρεση ερωτική σηματοδοτούσε και δέσμευση, πλανάστε πλάνην οικτρά… Ένας κοινωνικός μύθος ήταν και τίποτα παραπάνω.
Για να δούμε που έχουμε φτάσει «σήμερα» ως ακολούθως:
-Μωρό μου θέλω να σου κάνω έρωτα!
– OK! Ραντεβού σε μισή ώρα στο messenger…
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, αν το ανωτέρω φαντάζει περισσότερο ως αστείο ή τραγικό… Θα δείξει… Μάλλον είναι εκ φύσεως αντιφατικό και διττό, (Εξάλλου περί ορέξεως…)
