Όταν πρωτοανακάλυψα ότι δέν υπάρχει οδός Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιον(!), έκανα σαν νομοταγής πολίτης μία αίτηση για να διορθωθεί αυτή η (το ολιγότερο που μπορεί να πει κανείς) απρέπεια τής Δημοτικής Αρχής.
Έκτοτε έχουν περάσει 15 χρόνια και παρά τίς συνεχείς οχλήσεις μου στους Δημάρχους, στους προέδρους τών Δημοτικών Συμβουλίων, και σε πλήθος επιφανών και μη επιφανών προσώπων τού Δήμου, καθώς και στο συμβούλιο τού πολιτιστικού συλλόγου «ο Παλαμήδης», και ενώ οι πάντες έμεναν σύμφωνοι με τήν πρότασή μου, δέν υπάρχει ακόμη οδός στην πρώτη πρωτεύουσα τού ελευθέρου Ελληνικού Κράτους, με το όνομα τού αρχιστρατήγου Θεοδώρου Κολοκοτρώνη!
Το κωμικό στην όλη υπόθεση (γιατί υπάρχει δυστυχώς και αυτή η πλευρά), είναι ότι συνέχεια ελάμβανα αρμοδίως τήν διαβεβαίωση, ότι «στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο θα ληφθεί και αυτή η απόφαση».
Και τα χρόνια πέρναγαν.
Κάποια στιγμή, με πήραν ομογενείς φίλοι μου από τήν Φλόριντα τών ΗΠΑ στο τηλέφωνο για να με συγχαρούν, επειδή είχα φροντίσει να ονοματοδοτηθεί οδός στο Ναύπλιον στο όνομα τού ηγέτη τής Εθνεγερσίας Θοδωρή Κολοκοτρώνη.
Είχαν διαβάσει οι άνθρωποι στο διαδίκτυο, τήν ομόφωνη επί τού προκειμένου απόφαση τού Συμβουλίου τής Δημοτικής Κοινότητας τού Ναυπλίου. Δέν ήξερα τι να τούς πω! και πώς να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα…
-Όχι ακόμη φίλοι μου, στο Νεοελληνικό κράτος δέν φτάνει αυτή η απόφαση, έστω και ομόφωνη, τού Τοπικού Δημοτικού Συμβουλίου τού Ναυπλίου. Δέν γνωρίζω να σας πω ποιοι είναι εκείνοι που θα λάβουν αυτήν τήν απόφαση.
Σε λίγους μήνες (έκλεισαν πια 15 χρόνια αναμονής!!), η απόφαση ήλθε από την Περιφέρεια Πελοποννήσου, και ήταν απορριπτική.
Στο «σκεπτικό» τής απόφασης υπήρχε η ανάλυση ότι κάτι τέτοιο «θα επέφερε σύγχυση στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στα Νομικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου και στους πολίτες.
Θα έχει επίσης δυσμενή επίδραση στις συναλλαγές, στις αγοραπωλησίες ακινήτων, στην κοινωνική και οικονομική ζωή, στην αλληλογραφία τών πολιτών και τών υπηρεσιών και σε κάθε άλλη δραστηριότητα τόσο στο εσωτερικό τής χώρας, όσο και στο εξωτερικό»!.
Ναί φίλοι μου! όπως το ακούσατε! Θα αναστατωθεί η Ευρώπη και η Αμερική!!
Διαβάζοντας όλα αυτά, αισθάνθηκα απέραντη ντροπή για τήν επιμονή μου να υπάρξει μία οδός με το όνομα εκείνου τού Έλληνα, που αν δέν υπήρχε αυτός με τα παλικάρια του, θα ήμασταν ακόμη μέρος τής Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και κατά πάσα πιθανότητα θα μιλούσαμε τήν ευγενή γλώσσα τών Τούρκων.
Ως προσάρτημα σ’ αυτήν μου τήν επιστολή, και σαν έσχατο επιχείρημα διατηρήσεως τής προσωπικής μου αξιοπρέπειας, ας μού επιτραπεί να επισημάνω ότι το τμήμα τής οδού που πρότεινα για τήν μετονομασία (και που ασμένως έγινε ομοφώνως αποδεκτή από το τοπικό Συμβούλιο τής πόλεως τού Ναυπλίου), ήταν για να τοποθετηθεί πινακίδα με το όνομα τού Στρατηλάτη στο Δικαστικό Μέγαρο, συμβολίζοντας τήν αδέκαστη, αμερόληπτη και αδωροδόκητη κρίση τού προέδρου τού Δικαστηρίου Πολυζωΐδου τού οποίου το όνομα κοσμεί τήν διπλανή πλευρά τού Δικαστικού Μεγάρου, ο οποίος μαζί με τόν δικαστή Τερτσέτη, απειλούμενοι και δεινά λογχιζόμενοι, διέσωσαν τόν Γέρο τού Μωριά, αλλά ταυτόχρονα διέσωσαν και ελάμπρυναν τήν ανεξαρτησία και το κύρος τής Δικαιοσύνης.
Δευτερευόντως να αναφέρω ότι συμπτωματικά, το τμήμα αυτής τής οδού από τη μία πλευρά έχει τίς γραμμές τού τρένου, και από τήν άλλη το πάρκο κυρίως, καθώς και το δεσποτικό.
Κάτοικοι πιθανόν να διαμένουν λιγότεροι και από τα δάκτυλα τής μιάς χειρός, άρα δέν πρόκειται να αναστατωθούν οι δημόσιες υπηρεσίες, η οικονομική δραστηριότητα τής πόλεως και τα ταχυδρομεία.
Εν κατακλείδι πρέπει να αναφέρουμε ότι το επίσημο έγγραφο τής Περιφέρειας, καταλήγει ότι τήν χρησιμοποίηση τής αρχικής ονομασίας «επιβάλει η συνήθεια»!!
Άφησα για τελευταίο το ωραιότερο:
Στο τέλος τής δεύτερης σελίδας τού επισήμου αυτού εγγράφου, αναφέρεται ότι «η μετονομασία οδών, επιτρέπεται μόνο για εξαιρετικούς λόγους»!!
Τώρα εάν η απουσία αυτού τού εμβληματικού ανθρώπου, από τίς οδούς τής πόλεως που ο ίδιος ελευθέρωσε, και τήν έκανε πρωτεύουσα τής Ελλάδας, μιάς Ελλάδας που ο ίδιος πάλι και κάποια λιοντάρια με τήν ίδια ψυχή, ανέσυραν από τήν μακραίωνη σκλαβιά, εάν αυτό το γεγονός δέν αποτελεί σοβαρό λόγο να αγωνίζεται κανείς για το αυτονόητο, θα ήθελα να μού πει κάποιος, τι είδους λόγος μπορεί να είναι σοβαρότερος.
*Οφθαλμίατρος
