Το παρακάτω δεν αποτελεί πολιτικό λόγο, ούτε και έρχεται σε αντιπαράθεση με σχόλια από το τρέχον πολιτικό προσκήνιο. Δεν διαθέτω άλλωστε και τόση ενέργεια… Συνθέτει ελευθέρα όμως ένα γνήσιο και διαφορετικό καλοκαιρινό διήγημα μανιφέστο εύστοχα κατάλληλο για τους λουόμενους στην Ελλάδα του 2019,στην Ελλάδα του απέραντου γαλάζιου και του ήλιου, αυτού του αξεπέραστου Ελληνικού καλοκαιριού.
Αθήνα 1η Ιουλίου 2019
Ξύπνησε καταϊδρωμένη, μουδιασμένη από το χτύπημα και ύστερα το απότομο πέσιμο. Ήταν στη γωνιά του κρεβατιού της σαν κουβάρι τυλιγμένη στις σκέψεις της, σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Η ώρα ήταν 5 το πρωί, ακόμα να χαράξει και έξω, παντού σκοτάδι. Τι της συνέβη;
Η μια τραγωδία διαδεχόταν την άλλη. Το περσινό καλοκαίρι με τους καύσωνες και τις πυρκαγιές που αποτέφρωσαν ζωντανό, ό,τι βρέθηκε στο έλεος τους, έφερε στο φετινό πλημμύρες και βροχές, κλίματος τροπικού με καταστροφικούς κεραυνούς να γκρεμίζουν αδυσώπητα, λέει, ακόμα και τα πιο πολύτιμα μας μνημεία. Τα πιο πολλά νησιά μας, βυθίστηκαν στο σκοτάδι, άλλα από βραχυκυκλώματα και άλλα από τα νερά που θαρρείς τα «κατάπιναν». Κάτι σαν τη «Χαμένη Ατλαντίδα», δηλαδή «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας»*. Μαζί τους και η ανδρεία και τα μεγαλεία.
Η κλιματική αλλαγή καλπάζοντας σαν άλογο πονεμένο φώναζε στο πέρασμα της ότι θα τα καταπιεί όλα, για να επουλωθούν οι πληγές της από τα εγκαύματα.
Η φύση εξαγριώθηκε πλέον από την αμορφωσιά, την ακαμψία, την αδικία, την αχαριστία, την αλαζονεία, την ανομία, τον ανούσιο φανατισμό που διέπουν την ανθρωπότητα και εκδικείται. Σείστηκαν λέει και κομματιάστηκαν ακόμα και οι πιο ιεροί βράχοι αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια πολύτιμα.
Ο Ιερός βράχος της Ακρόπολης – το πιο μεγαλοπρεπές μας μνημείο- αυτό που τόσο θαυμάζουμε αθόρυβα και αιώνια… σωριάστηκε. Κατέρρευσε.
Πόσο να αντέξει την αβεβαιότητα και την υποταγή; Πόσο να αντέξει να βλέπει την εξαθλίωση των απογόνων της; Όλα της σχεδόν τα «μυαλά» τα «ρουφάει» η Ευρώπη, προσφέροντας τους απλόχερα νέκταρ, με ελεύθερη οικονομία και σεβασμό στα δικαιώματα, χωρίς όμως Εθνικές ισορροπίες και αυτά που μένουν πίσω είναι οι ήρωες. Η Εθνική μας συνείδηση; Αλώβητη στην καταστροφή;
Μόλις λίγο ξεθάρρεψε από το μούδιασμα και το τρέμουλο, άνοιξε γρήγορα τα παράθυρα έντρομη να δει τι γίνεται! Η αγωνία της είναι ο τουρισμός, γιατί δουλεύει στον κλάδο του και φοβάται πως την επόμενη μέρα και ο τελευταίος τουρίστας θα ´χει γυρίσει την πλάτη του στο βομβαρδισμένο τοπίο. Και δικαίως. «Ο φόβος παραμονεύει παντού», μονολογεί.
Έχει αγωνία αν θα έρθει τελικά η μέρα που θα ζήσει την αλλαγή. Την αλλαγή της νοοτροπίας, έστω μια ιδέα της. Να μας απασχολεί η Εθνική μας συνείδηση και όχι η προσωπική, να εκτιμούμε τον γείτονα και όχι να τον χλευάζουμε, να ζήσουμε τον εκσυγχρονισμό, να βλέπουμε γέφυρες και όχι τοίχους, να αγαπάμε τα ζώα και το περιβάλλον μας έμπρακτα, να είμαστε περήφανοι για τη γενιά μας, να βάλουμε την τέχνη στη ζωή μας. Είναι τόσα πολλά που θέλει να κάνει αντικρίζοντας ευέλικτα αυτόν τον «άκαμπτο» ήλιο.
Μεγαλοπρεπέστατος ξεπρόβαλλε και πάλι σήμερα σκέφτεται. Μια καινούργια μέρα… Με αφορμή τις Εθνικές μας εκλογές, αγωνιώ για μια ευρύτερη κοινωνική συμμαχία μακριά από την ιδεοληπτική προσήλωση σε ιδεολογικές ταμπέλες. Το τρίτο πρόσωπο είναι η κραυγή μου.
*Η Ατλαντίδα είναι πιθανότατα μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας» Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λιβυκής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα.
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».
