Home Άρθρα Για πρώτη φορά…

Για πρώτη φορά…

0
Frida Kahlo - What the Water Gave Me
Της Βανέσσας Γιαννοπούλου*

Πολλά είναι τα ανθρώπινα συναισθήματα. Κάποιοι από εμάς αναρωτιούνται καθημερινά γιατί. Τα προσωπικά μου αισθήματα και προβληματισμοί είναι εντελώς διαφορετικά.

Για πρώτη φορά – για εμάς τους νεώτερους – δοκιμάζεται θεωρώ η πραγματική και ουσιώδη αγάπη που τελικά τρέφουμε τόσο για τον εαυτό μας, όσο για το συνάνθρωπο.

Για πρώτη φορά συνειδητοποιούμε, περισσότερο από ποτέ, ότι άνθρωπος και κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το ίδιο μερτικό. Η προστασία του “εγώ” προστατεύει το “εμείς” και αντίθετα.

Η λέξη άνθρωπος για πρώτη φορά ηχεί διαφορετικά στ΄ αυτιά μου. Δεν έχει σύνορα, σημαία, δεν γνωρίζει καμία φυλετική, κομματική και πολιτισμική διαφορά. Έτσι θα έπρεπε άλλωστε να είναι από πάντα…

Όλα αλλάζουν, όμως οφείλουμε να τα διαχειριστούμε σα να μην άλλαξαν ποτέ. Φυσικά δεν μιλάω για τις μετακινήσεις και τις καθημερινές πιο ανάλαφρες και επιπόλαιες κινήσεις. Μιλάω για τη συναισθηματική διαχείριση των πραγμάτων.

Στις άπειρες ώρες χρόνου που διαθέτω θυμάμαι και σκέφτομαι φίλους και γνωστούς από παλιά. Από το σχολείο, τα παιδικά, εφηβικά, φοιτητικά μου χρόνια. Ξαφνικά τους νοσταλγώ και τους γράφω μηνύματα που από καιρό έπρεπε να είχαν σταλεί.

Για πρώτη φορά έχω το χρόνο να παρακολουθήσω συμπεριφορές του συντρόφου μου που ενίοτε δεν έβλεπα. Μιλάω για μικροκινήσεις που τώρα δείχνουν μεγαλύτερες. Και καλές και κακές. Όμως για πρώτη φορά αποδεκτές όλες.

Για πρώτη φορά ένιωσα πόσο τελικά αγαπάω την οικογένεια μου. Τα λάθη της και τα σωστά της. Τα οικογενειακά τραπέζια με τις φωνές και τα γέλια να μπερδεύονται. Τις πολιτικές διαφωνίες και πολλά άλλα τέτοια “ελληνοχαζά”, ξαφνικά μου λείπουν.

Για πρώτη φορά μέσα μου νιώθω ότι και για εκείνους κάπως έτσι είναι τα πράγματα.

Για πρώτη φορά κλαίω για ΄σένα που είσαι Ιταλός, Ισπανός, Κινέζος, Τούρκος, Έλληνας και παθών. Θέλω τόσο πολύ να στο πω. Θέλω να ξέρεις πως είμαι δίπλα σου και να νιώθω πως είσαι και εσύ σε μένα.

Για πρώτη φορά δεν θέλω να πάρω και να δώσω οδηγίες. Το αίσθημα της επιβίωσης μου άλλωστε – ίσως και του φόβου – με κάνει να προστατεύω και να προστατεύομαι. Ξέρω πως καμία κυβέρνηση σε κανέναν τόπο δεν αγάπησε τους πολίτες. Ξέρω και βλέπω πως  αγάπησαν την εξουσία παραπάνω από τις ζωές μας, που εντέλει δεν με πείθει κανείς ότι τις σέβεται πραγματικά. Εσύ τί κάνεις; Πόσο μας εκτιμάς, μας σέβεσαι και μας αγαπάς για να μη διασπείρεις τον “αόρατο εχθρό”;

Ίσως για ΄σένα δεν είναι η πρώτη φορά… Ίσως όλα αυτά τα ένιωθες και τα ήξερες πριν από εμένα. Ξέρεις όμως τί θέλω; Θέλω να είναι η τελευταία φορά που μένω σπίτι από φόβο, η τελευταία που μου λείπουν οι άνθρωποί μου και η δουλειά μου, η τελευταία που θα μετράω μαζικούς χαμούς. Θέλω για πρώτη και τελευταία φορά να ξέρω ότι θα αγωνιστείς και εσύ με τον σωστό τρόπο.

Για πρώτη φορά σου υπόσχομαι πως μετά από όλα αυτά δεν θα είμαι ίδια…. θα κάνω όμως τα πάντα να ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ και να τα λέμε.

* φιλόλογος – ειδική εκπαιδευτικός

NO COMMENTS

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

Exit mobile version