Ο Μοντέρ του Πανικοϊού

Ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνιστές παίρνουν την δόξα και τα χρήματα στις κινηματογραφικές παραγωγές που μας έχουν κρατήσει καθηλωμένους μπροστά στο γυαλί ή στο σινεμά. Για να κυκλοφορήσει μια παραγωγή εργάζονται πίσω από τις κάμερες εκατοντάδες άνθρωποι. Ίσως ο πιο σημαντικός και άδοξος κατά την γνώμη μου να είναι ο μοντέρ. Αυτός που με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη συναρμολογεί την εικόνα κι τον ήχο ώστε να δημιουργήσει μια ταινία με ροή και νόημα.

Στις μέρες του κορονοϊού βιώνουμε ένα συνδυασμό δυστοπικών ταινιών καταστροφής και βιβλίων κομμένο και ραμμένο αριστουργηματικά από τον καλύτερο μοντέρ. Από το «Contagion» και το «Pandemic» που είναι η αιτία, μέχρι το «1984» που δημοσιεύτηκε στα τέλη του 1949 και είναι η πράξη…
Οι περισσότερες ταινίες-βιβλία έχουν δυο κοινά στοιχεία. Τον Φόβο και τον Πανικό.
Μεταδίδεται πανεύκολα και γρήγορα, ειδικά σε πληθυσμούς χωρίς καμία παιδεία ή ακόμα χειρότερα με λιγοστή και στο τέλος «κολλάει» σχεδόν τους πάντες. Τον συναντάς παντού στις ημέρες μας, δεν κρύβεται πια, λυσσάει λες και τον είχαν κρυμμένο χρόνια. Άλλοι τον τρέφουν καθημερινά, τον ταΐζουν τρομολαγνικά στα δελτία ειδήσεων και στις ενημερωτικές εκπομπές, επιζητούν την δόση τους να νιώσουν ζωντανοί μέσα στην ανυπαρξία τους. Συνήθως τους ανταμώνεις στο πεζοδρόμιο, είναι οι «κάντε πέρα να περάσω» μην κολλήσω, -τι να κολλήσεις μωρέ – θα φιληθούμε ή θα βήξω πάνω σου;

Μια «καλή» ταινία καταστροφής ενίοτε ξεκινάει με κάποιον να κάνει μια απίστευτη γκάφα από τον φόβο ή τον πανικό του και να συμπαρασύρει μαζί του πολλά αθώα θύματα. Από τον κύριο που θα χάσει την ψυχραιμία του και θα ανοίξει μια πόρτα που δεν πρέπει μέχρι την δεσποινίδα που θα φωνάξει ενώ το λογικό θα ήταν να κάνει ησυχία. Μα αν δεν συμβούν όλα τα προηγούμενα πως θα έχουμε την εξέλιξη της «ζωής»;

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο «1984» είναι ότι ο πληθυσμός στο σύνολο του ήταν πεπεισμένος και τρομοκρατημένος ότι ο Μεγάλος «Αδ(ε)όλφος» , έκανε ότι έκανε για το καλό τους. Ας ζούσανε στην εξαθλίωση και στην πείνα. Και ας είχε τελειώσει ο «πόλεμος». Και ας μην υπήρχε πια εχθρός. Ποιος ήξερε πλέον ποιος κυβερνούσε; Ίσως ο «εχθρός» να είχε πάρει την θέση των μη… εχθρών.

Όσοι ξυπνάνε με τρόμο, κοιμούνται με φόβο θα είναι οι καλύτεροι «πελάτες» της εξουσίας, εκείνοι που χωρίς δισταγμό θα «ανοίξουν την πόρτα ή δεν θα κάνουν ησυχία …ή θόρυβο όταν οι καιροί το απαιτήσουν.

Ελπίζω ο μοντέρ της εποχή μας, να μας βάλει σύντομα σκηνές της “Amélie” στο φίλμ της ζωή μας…