Λυσσομανάει αγριεμένος ο Νοτιάς, σαν τη χαροκαμένη μάνα που ουρλιάζει για τον άδικο χαμό του γιού της… Εκεί κάτω μαστιγώνει ανελέητα τα βράχια της παραλίας… Πιο πέρα, στο έρημο δρομάκι, περπατάει με βήμα ανάλαφρο σαν αερικό και προβάλει μια παιδική σκιά σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα θαρρείς, σκοτωμένο λίγο πριν, από την ασθένεια και τον ιό της αδιαφορίας που σουλατσάριζε επιβλητικά στους τρομαγμένους, σκοτεινούς και άδειους δρόμους της πάλαι ποτέ πολύβοης πόλης…
Ηφανταχτερή μεταλλική λιμουζίνα σταμάτησε, αργά, χωρίς βιασύνη. Η ανελέητη κρίση που ήρθε άξαφνα σαν το αδυσώπητο «τσουνάμι» και παρέσυρε στο διάβα της ζωές χτισμένες ολακερες στην άμμο, περιουσίες αμύθητες, σχέσεις ρηχές, ακόμη και αξιοπρέπειες, τις έπνιξε στη λάσπη με μιας, είτε τις εξανέμισε… Όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό του, που πλέον αδιαφορεί για το αύριο… Μέσα από τις στάλες τις βροχής που αργοκυλούν στο μεγάλο αλεξίσφαιρο τζάμι του αυτοκινήτου του, θαρρείς πως κάνει παράσταση για έναν ρόλο ολάκερη η μάταιη και εύθραυστη ζωή του.
Επικές κομπίνες, χλιδές, κραιπάλες, άγριες καταχρήσεις, πόση ματαιότητα, θυελλώδεις έρωτες, ατελέσφοροι γάμοι και επεισοδιακά διαζύγια, που περισσότερα ομοίαζαν με την διάλυση εταιρικού, Στο τέλος, πάντα παραμόνευε να τον τυλίξει μέχρι τα χαράματα στις παγωμένες αγκάλες της η πιο πιστή του ερωμένη, η απόλυτη μοναξιά…
Σαν ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό Στάδιο αισθάνθηκε την ψυχή του, να παρακολουθεί ολομόναχη και στριμωγμένη από το βάρος της ήττας σε μια γωνιά, την αποχώρηση και των τελευταίων δυστυχισμένων οπαδών που γεύτηκαν την απογοήτευση, λίγο πριν ο φύλακας βαριεστημένος με πρόσωπο μπαρουτοκαπνισμένο να σβήσει και τα τελευταία φώτα… Υπόκωφος και απόκοσμος ο κρότος που ακούστηκε – προάγγελος της άκρας του τάφου σιωπής που θα ακολουθούσε. Για λίγο σάστισε και θαρρείς πως αποκοιμήθηκε.. Γύρισε έξαφνα το βλέμμα του στο παράθυρο και αντίκρισε το παραμύθι που ποτέ δεν κατάλαβε, αφού θωρούσε πλάι του με άκρατο θαυμασμό την τραγική πρωταγωνίστρια του, το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που του χαμογελούσε με τον ίδιο αγνό ερωτικό τρόπο, που κουλαντρίζει η καπάτσα μικρή αδυναμία τον χαζομπαμπά της…
Βγήκε ήρεμος και τόσο γαλήνιος από το μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο, της έδωσε ένα γλυκό πατρικό φιλί στο μάγουλο, την πήρε από το χέρι ώσπου χάθηκαν μαζί, περπατώντας με ανάλαφρο βήμα σαν φτερούγισμα μέσα στο πέλαγος…
Καλή Ανάσταση
