Αγνοούσα την ύπαρξη της, δεν μου αρέσει να το παίζω πολυδιαβασμένος, μήτε πολύξερος. Αρκετά αποφθέγματα της μου ήταν γνωστά και τα «ένιωθα δικά μου» και ας μην ήξερα την πηγή. Αναφέρομαι στην ανθρωπολόγο Μάργκαρετ Μιντ (Margaret Mead) που μέσω του διαδικτύου γνώρισα την ακόλουθη ιστορία που σας παραθέτω παρακάτω:
Κάποτε ρωτήθηκε η ανθρωπολόγος Margaret Mead από ένα φοιτητή της ποιο ήταν το πρώτο σημάδι πολιτισμού σε μια κουλτούρα. Ο φοιτητής περίμενε ότι η Mead θα του μιλούσε για κάποιο αγκίστρι, για κεραμικά σκεύη ή μυλόπετρες. Όμως η Mead του είπε ότι το πρώτο σημάδι πολιτισμού σε μια αρχαία κουλτούρα ήταν ένα μηριαίο οστό που είχε σπάσει κι έπειτα είχε θεραπευθεί. Εξήγησε ότι στο ζωικό βασίλειο όταν σπας το πόδι σου, πεθαίνεις. Δεν μπορείς να δραπετεύσεις από τον κίνδυνο, ούτε να πας στο ποτάμι να πιεις νερό, ούτε να ψάξεις τροφή. Γίνεσαι βορά των θηρίων που παραμονεύουν. Κανένα ζώο δεν επιβιώνει με σπασμένο πόδι, τον χρόνο που χρειάζεται για να δέσει το οστό. Ένα μηριαίο οστό που έχει θεραπευθεί είναι απόδειξη ότι κάποιος αφιέρωσε χρόνο για να μείνει μαζί με εκείνον που έπεσε, έδεσε την πληγή, τον μετέφερε σε ασφαλές μέρος και τον βοήθησε να αναρρώσει. Η Mead είπε ότι το σημείο στο οποίο αρχίζει ο πολιτισμός είναι η βοήθεια σε κάποιον στην δυσκολία.
Η οικονομική κρίση ήταν προ των πυλών από το Σεπτέμβριο του 2019 στη χώρα μας. Πλέον έχει διαβεί την θύρα της οικίας μας και όχι μόνο. Είδαμε εικόνες από Ιταλία, Γαλλία και Ελβετία από ανθρώπους που η πανδημία τους έφερε σε σημείο να μην έχουν να φάνε και να γεμίζουν τα συσσίτια. Όπως και στη χώρα μας. Στην Αμερική για τον μήνα Απρίλιο χάθηκαν περίπου 20 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Υπάρχουν συνάνθρωποι μας, που είναι τσακισμένοι ψυχολογικά και οικονομικά, αιμορραγούν, αν όχι αίμα σίγουρα από ανθρωπιά.
Οι «Επιστημονικές Γραφές» μας μάθανε ότι από μια σπηλιά ξεκινήσαμε και φοβάμαι ότι εκεί θα καταλήξουμε, ασχέτως αν αυτή η σπηλιά δεν είναι πραγματική στη σημερινή εποχή. Ίσως είναι από αυτές τις τρύπες γεμάτες υγρασίες βαθιές που έχουν εκείνοι που τα έχουν όλα και ψάχνουν πώς να τις γεμίσουν.
Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Θα κάνουμε την υπέρβαση να πάμε το βήμα παραπέρα ή πάλι θα ζήσουμε το παρελθόν των προγόνων μας μέχρι επιτέλους να κατανοήσουμε ότι χωρίς τον διπλανό μας δεν υπάρχουμε ούτε εμείς.
Θα μου πείτε και πολύ σωστά ότι είχαμε «τσουνάμι δωρεών» όλο αυτό τον καιρό από έχοντες και κατέχοντες. Σωστά. Γιατί όμως στις δύσκολες στιγμές να χρειαζόμαστε τέτοιες δωρεές;
Μου θυμίζει την ιστορία που τάιζαν το…. γεύμα ίσα – ίσα για να μην τινάξει τα πέταλα αμέσως γιατί δεν είχαν ψυγείο να τον διατηρήσουν. Αλήθεια πόσο πολιτισμό έχετε νιώσει;
