Στο αμέσως προηγούμενο κείμενό μου, (τίτλος: «θέλω να τα πω και… να ξεράσω» στα δύο τοπικά μας site (astrosnews.gr) και (astros-kynourianews.gr), καθώς και στο (infognomon.gr) και Ενημέρωση Πελοποννήσου, είχα εξομολογηθεί από ψυχής και ειλικρινώς πως, όταν φθάνω σε κάθε είδους αδιέξοδο (ιδεολογικό, πολίτικο, κοινωνικό ακόμα και υπαρξιακό) καταφεύγω σε γραπτά κείμενα – κειμήλια Αρκάδων ανθρώπων προτύπων – μου δίνουν λύσεις διεξόδου.
Στο κείμενο μου μάλιστα είχα αναφέρει και όχι όλους έναν – έναν ξεχωριστά και για ποιο λόγο, και δεν θα σας κουράσω πλέον, επαναλαμβάνοντας τους – όποιος ενδιαφέρεται στα τέσσερα σαιτ.
Κατεβαίνοντας στα πάτρια εδάφη ανακάλυψα (;) και άλλα δύο άτομα που ανοίγουν καινούργιους δρόμους, βαδίζοντας στην αρκαδική παράδοση, ο καθένας από το δικό του τρόπο.
Τον έναν μάλιστα, τον κ. Κυριάκο Ντούμο, τον είχα… προσπεράσει, παρότι τον γνώριζα προσωπικά, από άλλους τομείς (ίσως λόγω κοντινής ηλικίας) και την άλλη, την Ευγενία Θωμοπούλου, και αυτή την είχα παραβλέψει λόγω… οικειότητας και φιλίας και ένεκα… χαρακτήρα, δεν μου αρέσουν οι διευκολύνσεις, τα αβανταρίσματα και οι αγιογραφίες σε εξουσίες, πρόσωπα και καταστάσεις, εάν δεν το αξίζουν. Το πολέμησα, το πλήρωσα, σε ολόκληρη τη ζωή μου και το γνωρίζετε καλά.
ΣΤΕΡΕΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
Ο Κυριάκος Ντούμος, εκτός από ηθοποιός και στιχουργός, και να το τελευταίο του ποίημα που πρωτάκουσα στις 2 Αυγούστου στο θεατράκι του χωριού των Κουτρούφων, με αφορμή την παράσταση του μονόπρακτου «Ταξίδι στη Βενετία» της δημοσιογράφου συγγραφέως Μαριανίνας Κριεζή, που σκηνοθέτησε και αυτή τη φορά η (δεύτερη ανακάλυψή μου) η γνωστή μας Ευγενία Θωμοπούλου. Κατ ΄αρχήν αφιερώνω το επίκαιρο γνήσια ελληνικό, αληθινό και διαχρονικό ποίημα, στους φοβισμένους, προσκυνημένους και συμπλεγματικούς, απανταχού Έλληνες.
Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
κρατάω μαχαίρι,
έχω στα στήθια μου τους στίχους του Σεφέρη,
έχω του Γκάτσου την Αμοργό,
έχω τον Κάλβο, τον Σολωμό.
Δε σε φοβάμαι.
Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε Μελίνα,
έχω έναν ήλιο φυλαχτό απ’ τη Βεργίνα,
έχω τον Όλυμπο, τον Υμμητό,
το Παλαμίδι, την κυρά της Ρω.
Δε σε φοβάμαι.
Δε σε φοβάμαι,
δε σε φοβάμαι,
με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω
και κοιμάμαι.
Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε σου λέω,
έχω μια θάλασσα αγάπες στο Αιγαίο,
έχω στην Κρήτη ένα Θεό,
ένα ακρωτήρι κι ένα σταυρό.
Δε σε φοβάμαι.
Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε απ’ τη μέση,
έχω ένα δέντρο στην Επίδαυρο φυτέψει,
έχω μια ορχήστρα κι ένα βωμό,
έχω το λόγο μου τον τραγικό.
Δε σε φοβάμαι.
Από την άλλη τώρα η Ευγενία, ξέρει να πατά σε γερά, δοκιμασμένα θεμέλια, που φεύ είναι αυτά της Ελληνικής παράδοσης, της ελληνικής δημιουργίας, νοοτροπίας, ψυχοσύνθεσης, παιδείας, κουλτούρας, ιστορικής μνήμης κοντολογίς, του ελληνικού τρόπου ζωής. Ο Διονύσης Σαββόπουλος και όχι μόνον το είπε από παλιά: Παράδοση είναι να δημιουργείς και μάλιστα εκ του μηδενός.
Και το μονόπρακτο της Ευγενίας, είναι ένα σκετς Ελληνικό, από Ελληνίδα συγγραφέα, επίκαιρο, σαρκαστικό και απαγγελτικό, για το πώς «αντιδρούν» και συμπεριφέρονται οι ανυποψίαστοι Έλληνες στη μάστιγα της εποχής την πλανεύτρα διαφήμιση, πριν και μετά της άλλης μάστιγας, αυτής του κορονοϊού. Πως δηλαδή το σύστημα των μαζικών μέσων ενημέρωσης και το διαφημιστικό (αυτά πάνε μαζί) εξαπατούν, εκμαυλίζουν και… εκπορνεύουν τους ανυποψίαστους, αθώους και καλοπροαίρετους πολίτες, πελάτες, καταναλωτές, με τελικό στρατηγικό στόχο το κέρδος.
Κέρδισε λοιπόν από μια ηλεκτρική εταιρεία, ένα ζευγάρι ένα ταξίδι στη Βενετία. Το ανυποψίαστο ζαγάρι, ήρθε σε επαφή με τον σύγχρονο και μοντέρνο τρόπο ζωής, από το αεροπλάνο μέχρι τα ξενοδοχείο κ.λ.π και εκεί αρχίζουν οι εκπλήξεις, μπαίνοντας επιπλέον στη ζωή τους, όλως απρόβλεπτα και δραματικά και ο κορονοϊος. Η οικοδέσποινα Ελένη Τσαγκούρη Μπουτσικάκη, και «ο σύζυγος της» Ανδρεας Σμαρδάς, μπήκαν εντυπωσιακά και… επαγγελματικά, στο πετσί των ρόλων τους.
Που δεν ήταν άλλος από την ανάδειξη της άγνοιας των πραγμάτων, που εξυφαίνονται (τάχα αθώα και αγνά), πίσω από κλειστές πόρτες και κάτω από το τραπέζι. Παράλληλα αποκάλυψαν με ξεκαρδιστικό μπρίο, το χάσμα, στον τρόπο ζωής, των ανθρώπων της περιφέρειας και των μεγάλων πόλεων. Ευχόμαστε στην Ευγενία να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο και να αρχίσει να σκέπτεται σκηνοθετικά και… σίριαλ.
Αλλά εκεί που έδωσε τα ρέστα της ήταν το ασυναγώνιστο τελικό κείμενο της (δεν χωράνε αποσπάσματα εδώ), στο οποίο μέσα σε λίγες σελίδες περιέγραψε την εξέλιξη και τον τρόπο ζωής (μάλλον το μαράζωμα) της ελληνικής ζωής από το τέλος του Β. Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τη βραδιά της παράστασης Εν τέλει εάν δεν βιώσεις στο πετσί σου τον τρόπο ζωής του τόπου σου, όσες βιβλιοθήκες και να κατεβάσεις, δεν μπορείς να αποδώσεις τα μεγάλα μυστικά και τις ουσιαστικές ανάγκες της πατρίδας σου… Πιθηκίζεις, και είναι τραγωδία για τη πατρίδα σου.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook και στο Google News
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη –Κορινθία – Αθλητικά – Άρθρα – Αποκλειστικές Έρευνες και Συνεντεύξεις.
