Μου έλεγε κάποτε, ένας παλιός μαθηματικός που ασχολείτο με τη Στατιστική: “Ας μην γελιόμαστε, στο δικό μας σινάφι γνωρίζουμε ότι είναι η επιστήμη του ψεύδους”. (Η Στατιστική).
“Τα Χριστούγεννα θα άνοιγε κανονικά το λιανεμπόριο,” διαβεβαίωναν τα ΜΜΕ αναζωπυρώνοντας τις ελπίδες και κατευνάζοντας λίγο τα πνεύματα στον εξαθλιωμένο εμπορικό κόσμο. Τελικά ακόμη και το κλικ away που φάνταζε σαν καραμέλες Ηalls για το λαιμό στην προσπάθεια θεραπείας διασωληνωμένου ασθενούς με covid, άντεξε για δέκα μέρες περίπου “Τα σχολεία θα ανοίξουν στις 11 Ιανουαρίου, με όλα σχεδόν τα κανάλια, τα φιλοκυβερνητικά σάιτς και τις εφημερίδες, να επιβεβαιώνουν την ανωτέρω διαβεβαίωση αρμοδίων φορέων και δημοσιολογούντων”.
Ωστόσο, την ίδια χρονική στιγμή, άρχισαν να πληθαίνουν τα τροχειοδεικτικού τύπου δημοσιεύματα που έγραφαν περί σταδιακής και ανησυχητικής αύξησης του ιικού φορτίου στην πρωτεύουσα, ενώ η παλινωδία με τις εκκλησίες, πέραν την πρόσκαιρης αγαλλίασης που προσέφερε στους πιστούς, θεωρητικά αναμένεται ότι θα επιδεινώσει περισσότερο την υγειονομική κατάσταση… Αναφέραμε τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα, στα οποία ουσιαστικά το επικοινωνιακό παιχνίδι παίζεται με σημαία την χιλιοτραγουδισμένη ελπίδα.
Ελπίδες διάχυτες με το εμβόλιο, με το λιανεμπόριο, με τα σχολεία, ας ελπίσουμε ότι οι πιστοί συνωστιζόμενοι στους ναούς δεν θα κολλήσουν, ελπίδες με τις επενδύσεις, ελπίδες με τις συντάξεις, για ένα καλύτερο αύριο κλπ. (Όρεξη να έχει κάποιος)
Όμως αν επιχειρήσουμε να τα βάλουμε με την Αλήθεια που είναι μια και μοναδική για όλους, και όχι με την πραγματικότητα που για τον καθένα μας είναι από τη φύση της διαφορετική, θα διαπιστώσουμε με τρόμο ίσως χειρότερο του κορονοϊού, πως η ελπίδα είναι το μεγαλύτερο κακό που ξεπήδησε τελευταία μέσα από το πιθάρι της Πανδώρας. Είναι τόσο αυτονόητος ο ανωτέρω ισχυρισμός που ίσως κάποιοι να μην τον αποδεχτούν ποτέ. Η ελπίδα είναι η μητέρα της μεγάλης και μοιραίας αναβολής για δράση στο “εδώ και τώρα”, ισχυρίζεται και ο Γουίλαρντ Μπήτσερ, ενώ η ίδια είθισται να συντηρείται με ευχολόγια, με προσευχές συνήθως στον αέρα, ενώ κάνει πάρτι όταν μέσω αυτής εναποθέτουμε την σωτηρία μας σε τρίτους, (πάμπολλα τα παραδείγματα) που μας έχουν υποσχεθεί ότι θα… μεριμνήσουν για το καλό μας.
Αντιθέτως, αν πραγματικά αναλάβουμε τη διαχείριση της ζωής μας και γίνουμε αυτόβουλοι, εν τοιαύτη περίπτωση θα αρχίσουμε να μπαίνουμε στο χορό και στον χώρο των πιθανοτήτων, Τότε θα αποκτήσουν πραγματικό νόημα και υπόσταση οι ελπίδες μας που χωρίς την απαιτούμενη δράση είναι απλώς φρούδες. Στεκόμαστε προεκλογικά ακόμη και μέσα στο κρύο ή υπό βροχή σαν τα όρνεα, ευτελιζόμαστε σαν παλαμακιστές τσαρλατάνων που το μόνο που ξέρουν να εμπορεύονται άριστα είναι η ελπίδα. Επειδή όμως το τανγκό θέλει δύο, έχουμε αναρωτηθεί γιατί διαρκώς τσιμπάμε;
Διότι δεν είμαστε εκπαιδευμένοι ως πολίτες να μην ανεχόμαστε. Υπάρχουν ιθαγενείς σε μικρά αυτόνομα νησάκια του Ειρηνικού που “τα πόδια τους δεν θα σου επιτρέψουν να τους χτυπήσεις στο κεφάλι”… Ο καθένας από εμάς έχει όλη τη “μαγ(κ)ιά μέσα του για να καταφέρει ως άνθρωπος με ενήλικη υπόσταση να πάρει τη ζωή στα χέρια του, και να μην κλαίει σαν το παιδί με “λερωμένο το παντελονάκι” που αδημονεί τον ερχομό της μαμάς του…
Εν κατακλείδι, ο Άδωνις και ο κάθε Άδωνις, (για να δέσουμε και όλα τα παραπάνω), δεν θα μας “ξεσκατώσει” σαν την καλή μας τη μητέρα, αντιθέτως θα μας ξεβρακώσει ακόμη περισσότερο, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του. Ήδη το έχει πράξει πολλάκις.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στη σελίδα μας στο Facebook
Στην ομάδα και στις ειδήσεις της Google News
