Καλοκαίρι 1999
(Αφιερωμένο στον γλυκό μου πατερούλη για εκείνο το αξέχαστο καλοκαίρι και τον φίλο/αδελφό Φωτεινό Κόναν της Νύχτας1 από τα μέρη εκείνα).
Λοιπόν, λοιπόν. Το ύψος του βράχου της Μαλβάσιας, το ύψος του προσώπου του ποιητή Ρίτσου μού μοιάζει με το βράχο και την ανεμοδαρμένη ψυχή του βασιλιά Παλαιολόγου.
Με αυτά τα λίγα λόγια μπορεί κανείς να σκιαγραφήσει την επίσκεψή μου στην Μονεμβάσια. Ο βράχος, ο Θεόκτιστος, κατά τους Βυζαντινούς, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κομμάτι πέτρας, πολύγλωττης, πολυσύχναστης και πολυδιάστατης, που σε κάθε της πτυχή φωλιάζει και μια ιστορία, μια μυθοπλασία, δηλαδή, ολάκερη η αλήθεια για τον τόπο. Το κάστρο, η ψυχή του βράχου μοιάζει με λεχώνα που κουρνιάζει στην αγκαλιά του πέτρινου εραστή. Είναι ντροπαλή λεχώνα, διότι δεν φαίνεται μονομιάς, αλλά απαιτεί την περιέργεια και την υπομονή του επισκέπτη να την διαβεί και να την ξεσκονίσει. Τίποτα δεν είναι φαινόμενο εδώ, όλα είναι φιδίσια αναρριχώμενα που τα νιώθεις μόνο όταν τα πατήσεις. Τώρα, αν θα σε δαγκώσουν εξαρτάται απ’ τη διάθεση και τη γονιμότητα του θεού Πάνα, που ερωτοτροπεί (καταπατεί) με τον μετα-Βυζαντινό ναό της Παναγίας Μυρτιώτισσας.
Αφού ανέβεις τη ράχη του κάστρου και αλαφιάσεις στην κορυφή, και στάξεις ιδρώτα και σκόνη, τότε η Αγία του Θεού Σοφία ανοίγει τους οφθαλμούς σου να την ιδείς, να τη θαυμάσεις και να τη στοχαστείς, έως ότου νιώσεις την πρόθεση που είχε ο τεχνίτης να την ορθώσει στην κόψη της γης και του πελάγου, του ορατού και του αοράτου, του δυνατού και του αδυνάτου, του λογικού και του παραλόγου, αν και εδώ το μόνο λογικό είναι η ζωή.
Στη διστακτική ματιά που ρίχνεις στο σοφό πέλαγος, ανάμεσα από τις μικρές Συμπληγάδες και τη λαχτάρα για το απέραντο ύψος, ένα νέο κάτοπτρο ανοίγεται εμπρός σου, ένας νέος δρόμος για ενόραση και πάλη, για νίκες και λευτεριές.
Και τώρα τα δρώμενα εν Ελαφονήσω. Η παραλία του Σίμου, σαν ζωνάρι γυναίκας ντερμπεντέρισσας, ξανοίγεται λωρίδα γης και διακόπτει δύο κομμάτια θάλασσα. Αυτή η τροπική γωνιά του Αιγαίου, δεκτική για κάθε λογής αδέξιους κολυμβητές, γυμνά στήθη σαν μάνγκος από Καρίμπια, και ξεπεσμένους, ανυποψίαστους φαλλοκράτες που σφηνώνουν τις γόπες στην άμμο ως λάβαρα της αηδίας τους για τη ζωή.
Ο δρόμος του γυρισμού από το Σίμο. Σ’ ένα γερασμένο Φολκσβάγκεν ο κοιλαράς οδηγός κι ο γιος του, που μοιάζει με μπαμπουΐνο, καθώς φουσκώνει τον παχύ λαιμό και τη μουσούδα του από θυμό και πείσμα: «γιατί ρε πατέρα να μην έρθω κι εγώ μαζί;» Να’ σου το ταψί με τις τηγανητές πατάτες, για να μαλακώσει το θυμό του μικρού παχύδερμου. Μονομιάς όλη μου η ποίηση γκρεμίζεται, παραλίες, γυναικεία ζωνάρια και στήθη. Τώρα μιλάει η υπερτροφία και τα επίπεδα μουλάρια.
Το τέλος θα είναι ιλαρό φίλοι μου αγαπητοί. Ελλάδα σημαίνει τελικά ποίηση κι έκπληξη. Εκεί που λες Αιγαίο, ξηρασία (τα ξέρω όλα), νά’ σου τροπικές γωνιές, όνειρα και λογισμοί για το σταθμό του Οδυσσέα στο νησί (ήταν άραγε γυμνός όπως στο νησί της Ναυσικάς;) και αγάπες φανταστικές για τα μελλοντικά λιμάνια της Ιθάκης.
Γεράσιμος Π. Παγουλάτος /
Gerry Palace
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook και στο Google News
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη –Κορινθία – Αθλητικά – Άρθρα – Αποκλειστικές Έρευνες και Συνεντεύξεις.
