Από τις Εκδόσεις Πηγή κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιώργου Γιαννακόπουλου, «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ» με προσεγμένη εμφάνιση βγαλμένη από το περιεχόμενο του έργου και με ιδιαίτερη ευαισθησία στην εκτύπωσή του.
Είναι η διαδρομή κάποιου (οποιασδήποτε εποχής και οποιουδήποτε τόπου), που ταλαιπωρείται από την σκέψη πως «χάθηκε μέσα στο βόλεμά του και στέρεψε ο νους του», πως ο χρόνος τρέχει ανούσια, έτσι όπως ζει στην ακινησία που στερεί την ψυχή του από την ζωντάνια της.
Είναι το ταξίδι του Μιχαήλ, που αποφασίζει να ΝΙΩΣΕΙ την ύπαρξή του, την φύση που τον περιβάλλει, τις δυνάμεις που τον περιβάλλουν, αλλά και την αγριότητα του ανθρώπου. Θέλει να συμβάλει σε μια ζωή καλύτερη, κι αναρωτιέται:
Αν εγώ όμως δεν αλλάξω πως ελπίζω να αλλάξει ο κόσμος;
Βάζει στην άκρη την λογική, μιας και η λογική είναι εχθρός των μεγάλων αλλαγών (χρήσιμη μόνον για την καθημερινότητα) και αφήνεται στην περιπλάνησή του. Ένα καταπληκτικό φιλοσοφικό μυθιστόρημα ήρθε για να σας μυήσει στα βαθύτερα ανθρώπινα μυστήρια!
Ο Μιχαήλ, ένας ελληνικής καταγωγής εύπορος κάτοικος της Βενετίας του 11ου αιώνα, ξεκινά ένα ταξίδι επιστροφής στον τόπο καταγωγής του, ώστε να ανακαλύψει ποιος είναι, γιατί υπάρχει, ποιος είναι ο προορισμός του. Βυθιστείτε σε μια περιπλάνηση ανάμεσα στο φιλοσοφικό, το ονειρικό και το πραγματικό, γεμάτη από συμβολισμούς και κρυφά νοήματα, στο μυθιστόρημα ”Ο Τελευταίος Κύκλος του Μιχαήλ” του Γιώργου Γιαννακόπουλου!
Εισαγωγή από το Βιβλίο:
Πάει καιρός τώρα που γίναμε μια καλή παρέα εμείς οι τέσσερις παλιοί φίλοι και ήδη μας έχει γίνει συνήθεια να μαζευόμαστε μια στου ενός το σπίτι και μια στου άλλου, άλλος με τη φίλη του κι άλλος με τη σύζυγό του. Όχι πλέον για να θυμηθούμε ό,τι ζήσαμε παλιά σαν πιο νέοι, αυτό ήταν κάποτε μια αφορμή για να δημιουργηθεί η παρέα μας, αλλά γιατί με τα χρόνια άρχισαν να μας ενώνουν συνήθειες και θέματα πολύ διαφορετικά.
Μας ενώνει η διάθεση να φιλοσοφούμε, να επεξεργαζόμαστε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και το βασανιστικό ερώτημα… με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να αλλάξουμε εμείς, ώστε να ελπίζουμε πως θ’ αλλάξει κι ο κόσμος. Πώς θα μπορούσαμε, αλήθεια;
Καμιά φορά οι συζητήσεις μας εκτείνονται ακόμα και σε εμπειρίες από προηγούμενες ζωές. Από παντού αναζητούμε γνώση ιδιαίτερα βιωματική.
Σήμερα, ακόμα μία φορά μαζευτήκαμε στο σπίτι μου, με τη διαφορά ότι τώρα ήταν όλοι σε αγωνία και ανυπομονησία, μετά από την ενημέρωση του φίλου μας του Δημήτρη, πως είχε να μας διηγηθεί κάτι που του συνέβη όταν βγήκε χτες αργά το βράδυ στον κήπο του σπιτιού του. Ξετυλίχτηκε, λέει, μπροστά του μια ζωή που την αναγνώρισε σα δική του, που την είχε ζήσει κάποτε, πολύ παλιά.
Όταν κάναμε ένα ημικύκλιο γύρω απ’ τον Δημήτρη και σταματήσαμε να θορυβούμε, συγκεντρώθηκε, βυθίστηκε και χάθηκε στον χρόνο, διηγούμενος την Ιστορία που έζησε κάποτε ως Μιχαήλ. Διηγούνταν ως Μιχαήλ και όχι ως Δημήτρης, ζώντας την κάθε στιγμή σα να διαδραματίζεται τώρα, κι εμείς τον ακούγαμε με πολλή προσοχή, αποχαυνωμένοι θα έλεγα. Εγώ κρατούσα σημειώσεις, που κάποια στιγμή τις έκανα μυθιστόρημα, ένα ονειρικό ταξίδι όπου διαφορετικοί κόσμοι μπαίνουν ο ένας μέσα στον άλλον.
Ο Μιχαήλ ήταν ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στο Πήλιο της Μαγνησίας στις αρχές του 11ου αιώνα. Στην εφηβεία μετανάστευσε με την οικογένειά του στη Βενετία για μια καλύτερη ζωή, όπως τους παρότρυνε κάποιος έμπορος συγγενής τους. Εκεί μεγάλωσε, σπούδασε κι έζησε μια πλούσια ζωή, κυρίως λόγω της ανώτερης οικονομικής κατάστασης της γυναίκας του, της Λουκίας.
Κάποια στιγμή όμως ένιωσε κορεσμένος από τη ζωή του, άρχισε να βλέπει τον χρόνο να τρέχει ανούσια, άρχισε να «πνίγεται» από τη δίχως νόημα καθημερινότητα, τα πρέπει, τα δήθεν, τα καθωσπρέπει και τους συμβιβασμούς.
Θέλει να μάθει γιατί βρίσκεται στη Γη, γιατί υπάρχει. Ζει μόνον για να προσπαθεί να περνάει καλά; Και οι άλλοι; Γιατί οι άνθρωποι δημιουργούν προβλήματα ο ένας στον άλλον; Γιατί; Τι είναι αυτό που φταίει; Τι είναι τελικά η ζωή; Ποιο είναι το νόημά της; Θέλει να μάθει αν ο ίδιος έχει φτιαχτεί για να προσφέρει σε κάτι, αν πρέπει να συμβάλει σε κάτι και τι μπορεί να είναι αυτό.
Κυριεύεται από την έντονη επιθυμία να εγκαταλείψει ό,τι αγάπησε, ό,τι μόχθησε να αποκτήσει, ό,τι ήταν η καλόβολη ζεστή ρουτίνα του και να φύγει μακριά.
Δεν μπορεί, σκέφτεται, θα υπάρχει κάτι πιο αληθινό από ό,τι ζω… Κι αποφασίζει ν’ ανοιχτεί σε περιπλάνηση, που θα γίνει τελικά μια πολύ προσωπική μυητική διαδρομή.
Έχει διαλέξει σαν τόπο προορισμού του την Αρχαία Πόλη της Κορίνθου, να ταξιδέψει για εκεί, να ζήσει για ένα διάστημα μέσα στα κτίσματα που σώζονται μέχρι τώρα, τον 11ο αιώνα. Αυτή η πόλη είναι μεν μακριά από το μέρος που γεννήθηκε, αλλά είναι ένας ελληνικός τόπος, με Ναό του Απόλλωνα, και μάλιστα κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπούσε.
Επιπλέον, πιστεύει πως επιστρέφοντας ο άνθρωπος στο τόπο από τον οποίο προέρχεται, μπορεί να πάρει την ενέργεια που χρειάζεται για να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό που είναι πραγματικά, δηλαδή με αυτό που σχεδίασε η ψυχή του πριν ακόμη γεννηθεί.
Μ’ αυτές τις σκέψεις φεύγει. Με ενθουσιασμό και ανακούφιση που κατάφερε τελικά να αποφασίσει το ταξίδι, μπαρκάρει στο εμπορικό πλοίο Αργώ και ανοίγεται σε μια λιτή διαδρομή μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Άλλοτε «ταξιδεύει» ανάμεσα στα άστρα κι άλλοτε μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, και μ’ αυτό τον τρόπο απολαμβάνει το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του και μέχρι να φτάσει στον Ναό, θα αντιμετωπίσει δυσκολίες που θα τον κάνουν να αμφιβάλλει για την απόφαση αυτού του ταξιδιού. Θα βρεθεί πολλές φορές σε δίλημμα, που μπορεί όμως να μην είναι πραγματικό αλλά να το φτιάχνει η λογική του, προκειμένου να τον εμποδίσει να αλλάξει τη ζωή του.
Βοηθιέται και δοκιμάζεται από μυθικές οντότητες, από κραδασμούς που μορφοποιούνται και απομορφοποιούνται σαν πτυχές της πολυπλοκότητάς του. Δοκιμάζεται κι από την ψυχή του, που πολλές φορές παρεμβαίνει και στο τέλος καταφέρνει να τον βοηθήσει να συνεχίσει την αναζήτηση της αλήθειας. Αυτής που πραγματικά υπάρχει γύρω του αλλά δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή, με τις αισθήσεις να τον εμποδίζουν.
Όταν παρορμητικά ξεκινούσε αυτή τη διαδρομή ο Μιχαήλ, δεν είχε σε καμία περίπτωση φανταστεί πως θα ήτανε και μια ψυχαναλυτική περιπέτεια με σκοπό την αυτογνωσία. Αλλά μήπως και κάθε πραγματική μυητική διαδικασία δεν προϋποθέτει την αυτογνωσία;
Μετά από όλα αυτά, μένει στον φίλο μας τον Δημήτρη να καταλάβει γιατί η Μνημοσύνη του επέτρεψε να θυμηθεί με κάθε λεπτομέρεια αυτό το ταξίδι, που μοιάζει ονειρικό.
Ίσως γιατί θα πρέπει να καταλάβει πως αν ο ίδιος αλλάξει, θα μπορέσει να συμβάλει κι αυτός στην αλλαγή του κόσμου, της μορφής του κόσμου…
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook και στο Google News
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη –Κορινθία – Αθλητικά – Άρθρα – Αποκλειστικές Έρευνες και Συνεντεύξεις.
