… ήμουν. Όμως τώρα είμαι, που είσαι; Α, όχι; Καλά μαλάκας είσαι; Είμαι; Κυκλωτικές συνομιλίες forever. Κάποιος πάντα θα θέλει να συμπληρώσει μια μαλακία. Τελικώς είμαστε και δεν είμαστε.
Υπάρχουμε ανόητα, ευτυχώς τρέχουμε να υπάρξουμε νοητά πριν την αλλαγή. «Εγώ ειμί ο Ων», Αυτός που υπάρχει πραγματικά. Moses and the Hellenes face to face with God. Ε, μόνο Αυτός υπάρχει, εμείς παίζουμε με το χρόνο, νομίζουμε τον ξεγελάμε. Ε τότε πράγματι μαλάκες! Εάν θυμάσαι μεγάλε, τα ‘πε ήδη o Ηράκλειτος: «Αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων· παιδός η βασιλίη» (Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει, ρίχνοντας ζάρια· ενός παιδιού η βασιλεία). Όπως λέει κι ένας φίλος, η ζωή τάβλι, ζαριά όχι σκάκι. Κάτσε σκάε τώρα εσύ, Χριστό στο καθημερινό, ούτε καν θερινό, έτσι μια ανάσα ρε πούστη μου.
Εγώ υπάρχω με τις στρατιές των αγγέλων-ασώματων, αθανάτων, τους Προμηθέες τους Οδυσσέες: στις κορυφές, αετός κανείς δεν φθάνει, ενάντια στα κύματα του Ποσειδώνα, πάνω σε μια σανίδα-το πιο γαμάτο σκάφος-αλλά εκεί πάντα: εκεί μάλιστα, υπάρχεις ως άνθρωπος και θεάνθρωπος· την κάνεις, αν γουστάρεις φουλ, και για θεϊλίκι.
Gerry Palace
6 Φεβρουαρίου 2023, λίγο πριν την καταστροφή του κόσμου…
