Δε φτάνει ένα τριήμερο πένθος για τη δολοφονία που συνέβη στα Τέμπη. Δεν ξέρω άλλωστε τι σημαίνει εθνικό πένθος. Έχει νόημα να σβήσουμε τα φώτα ή να φωτίσουμε τα μυαλά; Έχει νόημα η ακινητοποίηση ή η κινητικότητα;
Την 1η Μαρτίου κάποιοι συνάνθρωποί μας εν καιρώ ειρήνης, ένιωσαν ασφαλείς να μπουν σ’ ένα τρένο και να αποβιβαστούν στον προορισμό τους. Δεν έφτασαν ποτέ. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτής της χώρας που βρίσκεται στην κατά τ’ άλλα ειρηνική πλευρά του πλανήτη, ένιωσαν λογικά πως δεν διακυβεύεται η ζωή τους και αυτό τους έδωσε μια κάποια σιγουριά.
Καθόλου εύπεπτο για μένα αυτό…
Γίνεται προσπάθεια απόδοσης αιτίων και ευθυνών και εκεί αρχίσαμε να ακούμε τα “περί ανθρώπινου λάθους”. Άλλωστε είμαστε μαθημένοι από τέτοιες φράσεις, μιας και τρία χρόνια ακούμε το “ατομική ευθύνη”. Κι αφού τα βάλαμε με το κοβιντοπαράσιτο και δεχτήκαμε τα επιστημονικά δώρα φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν. Αυτό το σφάλμα του σταθμάρχη που δεν έκανε καλά τη δουλειά του, ήρθε ευτυχώς να διαλευκάνει τα γενόμενα.
Αναλογίζομαι λοιπόν ότι διάγω βίον κατά τύχη εδώ και χρόνια, βασιζόμενη στο ατομικό αλάθητο. Οι ζωές όλων μας τελικά βασίζονται στο αλάθητο κάποιων άλλων συνανθρώπων μας και όχι σε προσωπικές επιλογές, σε παράγοντες υγείας ή έστω σε αυτό που καλείται συγκυρία.
Τι, δεν είναι έτσι; Αφού καλέ το είπαν οι κυβερνητικοί μας εκπρόσωποι. Αυτοί που εμπιστευτήκαμε να μιλάνε για εμάς.
Βέβαια, τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε να φταίει;
Η κυβέρνηση; Οι παλαιότερες κυβερνήσεις; Η αντιπολίτευση; Καταντά κομματάκι κουραστικό το τέννις ευθυνών με το μπαλάκι να τρέχει σα ζουρλό πέρα δώθε. Η τηλεόραση κλείνει όταν ξεκινά το αγαπημένο παιχνίδι των πολιτικών που λέγεται “κρυφτό” ή “ψάξε – ψάξε δεν θα το βρεις”.
Προσωπική μου γνώμη είναι πως το λάθος δεν είναι ατομικό ή πολιτικό. Το λάθος είναι χρόνια τώρα ΕΘΝΙΚΟ. Αν η πίκρα μας είναι μεγάλη είναι γιατί αντικατοπτρίζει τη συνενοχή μας. Όλη αυτή η έξαρση αγανάκτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φανερώνει τύψεις. Ή έτσι θα έπρεπε!! Το θέμα είναι ότι μετά έρχεται πάλι η στιγμή που έρχεται μια κάποια δύναμη στα χέρια μας και από αυτά τα χέρια μοιράζεται. Τι μοιράζουμε, τι βήμα δίνουμε, τι δύναμη και σε ποιους; Σε αυτούς που δεν ντρέπονται- ακόμα και τώρα – να βγαίνουν σε παράθυρα και να μιλάνε. Σε αυτούς που γνωρίζουν καλά τις ελλείψεις, ακόμα και τις αντιδράσεις μας. Αυτοί γνωρίζουν ότι φταίμε και ακολουθούν την ίδια οδό. Την οδό της τυπικής λύπης, της τυπικής διεκπεραίωσης και του τυπικού πένθους.
Έπειτα όλα θα περάσουν στη λήθη.
Αναρωτιέμαι γιατί τα σχολεία λειτούργησαν, γιατί μαζικά πήγαμε στη δουλειά μας και μετά πήγαμε σε πορείες και διαδηλώσεις. Δεν ξέρω πόσο χαοτικά φτάσαμε να σκεφτόμαστε…. Φτάνω στο συμπέρασμα ότι οι πορείες πια δεν αλλάζουν τίποτα, γιατί απλά άλλαξαν οι συνθήκες.
Πάμε σε πόλεμο κρατώντας σφεντόνες. Η φθορά των θεσμών και των αξιών είναι τόσο βαθιά πια, που δεν ταράζεται από καμία απεργία. Και τι θα γίνει; Τι θα κάνουμε; Πώς θα δείξουμε μια ελάχιστη έστω αντίδραση; Ίσως με μια ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΗ.
Πώς; Δεν έχω ιδέα. Αύτο όμως ίσως άξιζε να κουβεντιαστεί. Σε ποια επαναστατική κίνηση μικρή ή μεγάλη ιστορικά, εγγυήθηκε κανείς το αποτέλεσμα; Μη φοβάστε ότι θα παραλύσει το κράτος, γιατί αυτό του χρειάζεται.
Εμείς πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ελέω θεού πολίτες!!
