Είναι φανερό ότι τα παιδιά όλο και περισσότερο ακολουθούν τους ρυθμούς της πολυάσχολης κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας που δείχνει να απεχθάνεται τα διαλείμματα, τις ανάπαυλες και τα χαμένα στο άπειρο βλέμματα.
Υπάρχει έλλειψη πραγματικού ελεύθερου χρόνου σε συνδυασμό με τον καλοήθη, αλλά καταπιεστικό έλεγχο από τους γονείς, που επιδρούν στην ομαλή ανάπτυξη των παιδιών.
Βλέπω παιδιά που δε ζουν πια την ηλικία τους και αναγκάζονται πολλές φορές να εγκαταλείψουν τις δικές τους επιθυμίες ή να τις στριμώξουν μέσα στην ήδη απαιτητική μέρα τους. Ετοιμάζονται από νωρίς να μπουν σ’ έναν κόσμο, όπου η ανία θεωρείται αμαρτία, χαμένος χρόνος, προβληματική κατάσταση, τροχοπέδη της εξέλιξης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Και έτσι, απασχολούμε το μυαλό τους με εφαρμογές, βιντεοπαιχνίδια, διάβασμα, αθλητικές, μουσικές και άλλες δραστηριότητες, με σκοπό να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους και να εφοδιαστούν για το μέλλον. Πού πρέπει όμως να σταματήσουμε; Η αντίληψή μας ότι η πλήξη είναι μια αρνητική ψυχολογική κατάσταση, μπορεί να οφείλεται στη θρησκευτική, φιλοσοφική και λογοτεχνική θεώρησή της. Πιστεύεται ότι δείχνει την αποτυχία μας να ασχοληθούμε με τον κόσμο με τρόπο παραγωγικό.
Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας πως η πλήξη δεν είναι μέρος της φύσης του ανθρώπου και μπορεί να αποφευχθεί μέσα από το έντονο κυνήγι της “διέγερσης”. Αντί λοιπόν να την αποδεχτούμε και να την κατευθύνουμε σε δημιουργικές διεξόδους, τη φιμώνουμε.
Ας περιγράψουμε την πλήξη ως ένα συναίσθημα “μεταβατικό” που βιώνουμε συχνά μέσα στη μέρα πχ όταν περιμένουμε στη στάση του λεωφορείου.
Μελέτες δείχνουν, πως εκείνη την ώρα η συμπεριφορά μας εξελίσσεται και το μυαλό μας ψάχνει τρόπους να βρει διάφορες ενδιαφέρουσες ασχολίες. Η πλήξη κοινώς είναι χρήσιμη. Για ποιους όμως; Για όσους έχουν ένα καλό επίπεδο αυτοελέγχου και αυτογνωσίας. Για όσους δεν καταφύγουν σε έτοιμες και εύκολες λύσεις.
Με άλλα λόγια, ο κενός χρόνος είναι σημαντικός για την ανάπτυξη εσωτερικών κινήτρων, που εξυπηρετούν τη δημιουργικότητα.
Όταν δεν έχουμε τι να κάνουμε, δοκιμάζουμε, φανταζόμαστε και επινοούμε.
Οι στιγμές τεμπελιάς βοηθούν στο να ισορροπήσει ο οργανισμός μέσα στην πίεση που δέχεται καθημερινά.
Έτσι λοιπόν, όταν ένα παιδί βαριέται, μην του προσφέρετε λύσεις όπως η τηλεόραση ή ο υπολογιστής. Είναι ζωτικής σημασίας τόσο τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με την ανία και να ρεμβάζουν, όσο και να καλλιεργούν μόνα τους τα ενδιαφέροντά τους.
Καιρό έχω να δω κάποιο παιδί να μιλάει στα παιχνίδια του, να έχει φανταστικούς φίλους, να παίζει σε πλατείες και αλάνες και να υπάρχει ξεγνοιασιά στα μάτια του.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε “το να μην κάνεις τίποτα είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο και συνάμα το πιο πνευματικό”.
Οπότε… ΒΑΡΕΘΕΙΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ!!!
