Συχνά στα αστικά τοπία φαίνεται πως ο συμπεριληπτικός σχεδιασμός εξαιρεί τα παιδιά. Ο δημόσιος χώρος της πόλης δεν αποτελεί δυστυχώς χώρο, που να προσφέρεται για παιχνίδι. Αυτοκίνητα, πεζόδρομοι και άπειρη κίνηση, καθιστούν ακόμη και το παιχνίδι σε μία συνοικιακή πλατεία επικίνδυνο. Αυτές οι πλατείες όμως και ελάχιστες παιδικές χαρές (όχι πάντα ασφαλείς), είναι η μοναδική διέξοδος των παιδιών.
Στη χώρα μας, υπάρχουν δρόμοι που έχουν χαρακτηριστεί ήπιας κυκλοφορίας, αλλά ακόμα και αν σε αυτούς το παιχνίδι είναι νόμιμο, ποιός εμπιστεύεται τον ασυνείδητο, που δε θα τηρήσει τον Κ.Ο.Κ;
Οι παιζώ – δρόμοι αποτελούν έναν πολύ αποτελεσματικότερο τρόπο για την επιστροφή παιδιών και εφήβων στον δημόσιο χώρο. Γιατί; Γιατί θα θεσμοθετούν την (σχεδόν) αποκλειστική χρήση των δρόμων από τα παιδιά.
Στη Βρετανία υπάρχουν ήδη ”play streets” και οι αποφάσεις για τη θεσμοθέτησή τους, παίρνονται κατόπιν πρωτοβουλίας των κατοίκων μιας γειτονιάς, που απευθύνονται στο δήμο και εξασφαλίζουν την αντίστοιχη έγκριση.
Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Πώς θα σας φαινόταν αν κάποιες ώρες εναλλάξ στις γειτονιές οι δρόμοι να έκλειναν και να τους διαθέταμε μόνο για το παιχνίδι και τις συναντήσεις των παιδιών;
Είναι κάτι τέτοιο εύπεπτο για τη νοοτροπία μας όμως; Αναρωτιέμαι, γιατί “συχνόπυκνα” βλέπω να μην παρέχεται ασφάλεια ούτε καν στους δρόμους, που έρχονται σε επαφή με σχολικά συγκροτήματα.
Ο Θάνος Βλαστός – καθηγητής πολεοδομίας στο ΕΜΠ – σημειώνει πως μια τέτοια πράξη μπορεί να βασιστεί στο άρθρο 52 του ΚΟΚ.
Στην Ολλανδία το 1970 ξεκίνησε το κίνημα της ημιπεζοδρόμησης των δρόμων, από τα ίδια τα παιδιά.
Από τη στιγμή που ήρθαν τα αυτοκίνητα στις πόλεις, το λόμπι των αυτοκινητοβιομηχανιών φρόντισε να δημιουργηθούν παιδικές χαρές, ώστε τα παιδιά να μην παίζουν στο πεζοδρόμιο κοντά στο σπίτι ή στους δρόμους, που είναι χώροι “φυσικοί”, αλλά σε περιφραγμένους χώρους, για να μην κινδυνεύουν. Δεν είναι ειρωνεία, να χαιρόμαστε στις παιδικές χαρές, όταν στην ουσία δημιουργήθηκαν για να περιορίσουν τα παιδιά μας;
Σκεφτείτε όμως κάθε παίζω – δρόμος να γίνεται το τοπικό κέντρο της γειτονιάς, όπου μικροί και μεγάλοι βρίσκονται, δένονται μεταξύ τους και αναβιώνει το ενδιαφέρον για τη γειτονιά και τα άτομα που την απαρτίζουν.
Εγώ πάντως θα έφτιαχνα απογευματινό καφέ και θα έπιανα παγκάκι!!!
*Φιλόλογος – ειδική εκπαιδευτικός – μουσικός.
