Είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο άνθρωπος εξυφαίνει την προσωπική του διαδρομή, όταν συνομιλεί με άλλους. Τί συμβαίνει όμως,όταν ειδικά οι πολιτικοί διάλογοι διεξάγονται μέσω του διαδικτύου;
Στο κοντινό παρελθόν, για τη χώρα μας, η “πολιτική του καφενείου” ήταν μέρος του τρόπου, με τον οποίο η δημόσια σφαίρα έπαιρνε σάρκα και οστά. Αυτόν τον ρόλο του καφενείου, έχουν αντικαταστήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία έχουν μάλιστα και “εμφατική δράση στην πόλωση”. Η ροή γεγονότων και απόψεων σε αυτά, είναι φρενήρης και ενίοτε χρειάζεται να υιοθετούμε στρατηγικές για να διαχειριστούμε αυτόν τον μεγάλο όγκο απόψεων και πληροφοριών.
Μία τακτική είναι να επιλέγουμε τις φωνές που μας ταιριάζουν. Να διαβάζουμε απόψεις που ταιριάζουν με τις δικές μας, να ακούμε δηλαδή τον αντίλαλό μας μέσα από άλλους χρήστες. Έτσι όμως, διαμορφώνεται μία “κοινωνική φούσκα”.
Η άλλη λύση είναι να νιώσει κανείς Δον Κιχώτης. Να πηγαίνει δηλαδή σε ομάδες ομάδες αντίθετες από τη δική του, ή σε βίντεο, και να κάνει σχόλια που χαλάνε το αφήγημά τους. Αυτό όμως θυμίζει και λίγο τις ακροδεξιές τακτικές. Είτε λοιπόν κλειστώ σε μια κοινωνική φούσκα ασφαλείας, είτε εφαρμόσω “Δον Κιχωτισμό”, πάλι βυθίζομαι στην πόλωση και στον διαχαστικό λόγο.
Έπειτα, παρατηρώ και κάτι άλλο… Κάθε φορά που στα κοινωνικά δίκτυα μιλάμε για σοβαρά θέματα, καλούμαστε να πάρουμε θέση. Οι θέσεις όμως, κατανοούνται πάντα ως δυικές. Δεν υπάρχει χρόνος για σύνθετες αναλύσεις, γιατί μετά γίνεται κανείς κουραστικός. Είναι λοιπόν, σα να μην δικαιούσαι να θέσεις ίσες αποστάσεις. Η ουδετερότητα και η αναστοχαστικότητα δεν είναι συμβατές με τον πολωμένο και διχαστικό χαρακτήρα των μέσων.
Η μόνιμη διάθεση για κατασπαραγμό αλλήλων, μου θυμίζει εμφύλιες καταστάσεις. Μήπως ο εμφύλιος πόλεμος έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά στον ψυχισμό των ατόμων και στην κουλτούρα μας; Μήπως κάθε “κρίση” εγκυμονεί την επανάληψή του;
Μέσα από τα social media βλέπω πως βιώνουμε μία περίοδο συλλογικού τραύματος, που παραμένει εν ενεργεία, σαν ισχυρός σεισμός, που η μετασεισμική του δραστηριότητα δεν έχει ακόμα περατωθεί. Οι αθυροστομίες του facebook και του instagram δεν είναι διόλου περιπαικτικές πια. Ακόμα και η υπερδιαφήμιση της ευτυχίας κάποιων (με φωτογραφίες και βίντεο), εμένα με φοβίζει ακόμα περισσότερο. Οι αθυροστομίες γίνονται όπλο κατάδειξης περισσότερο των ηθικών μας ελλειμμάτων, που κάποιο πρόσωπο ή φορέας εκφράζει, παρά μια ατομική μομφή.
Το οποιοδήποτε βωμολοχικό, διαδικτυακό σχόλιο ρέπει προς την επανάληψή του και σε αυτό βοηθά και η ανωνυμία των διάφορων χρηστών, άρα και η ατιμωρισία τους. Εμμένω πεισματικώς ρομαντική πιστή της παιδείας. Σε αυτή βρίσκονται όλες οι λύσεις και η απαντήσεις και δυστυχώς αυτή βάλλεται χρόνια τώρα πανταχόθεν.
Μου λείπει όμως και αυτό που καλείται κουλτούρα καθώς και ο συστηματικός έλεγχος της εγκυρότητας της δημόσιας πληροφόρησης γενικότερα!!!
*Φιλόλογος – ειδική εκπαιδευτικός – μουσικός.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στη σελίδα μας στο Facebook
Στην ομάδα και στις ειδήσεις της Google News
