Περί δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού.

Του Θέμου Γκουλιώνη*

Κύριε διευθυντά.
Περί «κοινοβουλευτικής ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ο λόγος, από έγκριτο δημοσιογράφο Αθηναϊκής εφημερίδος. (Αλήθεια, τι θα πεί «έγκριτος δημοσιογράφος»;).
Αμέσως, από τήν πρώτη κιόλας πρόταση, ο αρθρογράφος κάνει το σύνηθες αλλά μοιραίο σφάλμα, να χαρακτηρίζει τόν Κοινοβουλευτισμό ως… πολίτευμα. Όμως για να ονομάσουμε ένα σύστημα διακυβέρνησης «Πολίτευμα», πρωταρχική και απαραίτητη προϋπόθεση τυγχάνει να υπάρχουν πολίτες.

Κατά τόν Αριστοτέλη ΠΟΛΙΤΗΣ είναι ο μετέχων κρίσεως και αρχής. Τήν εποχή που ζούσε ο μοναδικός αυτός άνθρωπος, οι Αθηναίοι Πολίτες σε περιβάλλον άμεσης ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (περιττή η λέξη «άμεσης» καθότι είναι αυτονόητη, αλλά στην εποχή μας καθίσταται δυστυχώς αναγκαία), αποφάσιζαν επί παντός τού επιστητού μόνοι τους, δίχως τήν διαμεσολάβηση οποιουδήποτε άλλου προσώπου. Αποφάσιζαν όμως, όχι το ποιος θα τούς εκπροσωπήσει, όχι δηλαδή ποιος θα είναι ο (δήθεν) αντιπρόσωπός τους που θα αποφάσιζε αντί γι αυτούς για το τι δέον γενέσθαι, αλλά μόνοι τους αποφάσιζαν κατά συλλογικό τρόπο για το τι πρέπει να πραχθεί και το τι θα πρέπει να αποφευχθεί. Το μόνο που δέν ηδύναντο να αποφασίσουν (αλλά και το απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι), ήταν να εξουσιοδοτήσουν κάποιον – οποιονδήποτε, να αποφασίζει αντί γι αυτούς! Δηλαδή αυτό που είχε κατορθωθεί για πρώτη -και τελευταία δυστυχώς- φορά στον πλανήτη (το να ανήκει δηλαδή η πάσα εξουσία, καθ’ ολοκληρίαν στους Πολίτες, άνευ τής παρεμβολής οιουδήποτε εκπροσώπου, αντιπροσώπου, πληρεξουσίου ή οποιονδήποτε άλλον τίτλο και αν σκεφθείς), εφ’ όσον θα καθιέρωναν αυτή τήν έμμεση σχέση, έβλεπαν με τρόμο, ότι θα είχε σαν αποτέλεσμα τήν κατάρρευση τού πολιτεύματος τής Δημοκρατίας.
Και αυτό είναι κάτι που επισυνέβη το 322 π. Χ. οπότε και απεβίωσε η Δημοκρατία, αντικατασταθείσα από μια ολιγαρχικού τύπου διακυβέρνηση.
Το αν η Δημοκρατία είναι καλύτερη από τόν Κοινοβουλευτισμό ή αντιστρόφως, είναι άλλης τάξεως και μεγέθους συζήτηση. Αλλά το να ταυτίζει κάποιος ή ακόμη και να συγχέει με οποιονδήποτε τρόπο, αυτές τίς δύο απολύτως αντίθετες μεθόδους διακυβερνήσεως τού Ανθρώπου, είναι ανεπίτρεπτο και απολύτως ανιστόρητο λάθος.
Φιλοσοφικά, είναι το ίδιο σα να μην κατανοούμε τήν διαφορά τών εννοιών «άμεσο» και «έμμεσο».
Ας το αναλύσουμε λίγο λεπτομερέστερα:
Κάποιες πράξεις ή ενέργειες στη ζωή μας, δύνανται να τελεσθούν με έμμεσο τρόπο, δηλαδή δι’ αντιπροσώπου, όπως πχ η αγορά ενός ακινήτου. Όμως άλλες ενέργειες, είναι αδύνατον να συντελεσθούν κατά τόν τρόπο αυτόν.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής τής δεύτερης κατηγορίας, είναι πχ το ανέφικτο τού γάμου δι’ αντιπροσώπου ή τής κηδείας δι’ αντιπροσώπου ή τής συμμετοχής σε αθλητικό αγώνα δι’ αντιπροσώπου!
Από όλες όμως τίς εξωφρενικές αυτές καταστάσεις, χειρότερη δέν θα μπορούσε να είναι άλλη, από το να εμπιστευθείς να σε κυβερνούν άνθρωποι που έχουν προσπαθήσει με μύριους υποκριτικούς τρόπους να τούς διορίσεις μόνος σου ως αντιπροσώπους σου!
Ο Ελληνοσπουδαγμένος Μέγας Βασίλειος είχε πει γι αυτούς: Όταν ανταγωνίζονται μεταξύ τους οι υποκριτές, όποιος νικήσει θα είναι ο χειρότερος όλων: «Εν αμίλλαις πονηραίς, αθλιότερος ο νικήσας»!!
Και μόνο αυτό να είχε πεί ο άνθρωπος, θα έφθανε να χαρακτηρισθεί ως Μέγας.

*ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΟΦΘΑΛΜΙΑΤΡΟΣ
ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΠΑΝ. ΑΘΗΝΩΝ

Γερανιός-2
ROZOS
porto-panorama
carrera
bias savvas
NTAI-DANAH
previous arrowprevious arrow
next arrownext arrow
Shadow

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Τελευταίες ειδήσεις

Τα πιο δημοφιλη