Του Θέμου Γκουλιώνη*
Οι βαπτισμένοι στην κολυμβήθρα τής υποκρισίας σημερινοί ταγοί (κάτι που ευθαρσώς και ανερυθρίαστα ομολογούν απαξάπαντες, χαρακτηρίζοντας σχεδόν πάντοτε τα λόγια τών αντιπάλων τους ως υποκρισίες και ψεύδη), δέν παραλείπουν να υποσημειώσουν κάθε φορά ότι η κατάληξη τής λέξης που μόλις πρόφεραν είναι με ήτα ή με όμικρον γιώτα!
Λειτουργικά αναλφάβητοι οι περισσότεροι, αλλά ως επί το πλείστον και απολύτως επιφανειακά διαβασμένοι, κάνουν αυτόν τόν επιδερμικό διαχωρισμό, παριστάνοντας τούς βαθείς γνώστες απέναντι σε αμαθές κοινό.
Έλεος!
Όμως να το ξεκαθαρίσουμε από τήν αρχή: Σήμερα δέν υπάρχουν ούτε οι πολιτικοί με όμικρον γιώτα, ούτε η πολιτική με ήτα, για τόν απλούστατο λόγο ότι δέν υφίστανται ΠΟΛΙΤΕΣ.
Αυτήν τήν τελευταία λέξη «πολίτες», τήν ακούμε συνέχεια, ώστε τελικά να θεωρείται αυτονόητη η παρουσία τών ανθρώπων αυτών.
Λίγο, ελάχιστα όμως αν ξύσεις τήν γυαλιστερή αυτή επιφάνεια, θα δείς από κάτω τήν επιμελώς κρυμμένη αλλά και δεινά σαρακοφαγωμένη πραγματικότητα.
Πολίτης είναι ο μετέχων κρίσεως και αρχής (Αριστοτέλους ¨Πολιτικά¨ 1275 a24: «πολίτης δε απλώς, ουδενί τών άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής»). Αυτό σήμερα, είμαστε δυστυχώς υποχρεωμένοι να το εξηγήσουμε: Είναι ο Άνθρωπος ο οποίος διαθέτει τήν ικανότητα και ταυτόχρονα τήν δυνατότητα αλλά και κυρίως τήν υποχρέωση, να κρίνει στα δικαστήρια, άνευ τής παρεμβολής ουδενός ετέρου, περί τού δικαίου και τού αδίκου, και ταυτόχρονα να εκδίδει αποφάσεις άμεσα εκτελεστές.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά και να κυβερνά και να αποφασίζει μόνος του και κατά τρόπο άμεσο και ουδέποτε έμμεσο, επί παντός τού επιστητού, χωρίς πάλι τήν διαμεσολάβηση ουδενός άλλου (αντιπροσώπου, εκπροσώπου, πληρεξουσίου κλπ κλπ), για το μέλλον τής πατρίδας του και τών παιδιών του, και περί τής αξιοπρέπειας και τής Τιμής και τής μυριάκριβης τής αρετής και τής παρρησίας και τέλος τής προσωπικής αλλά και τής συλλογικής ελευθερίας όλων τών συμπολιτών του.
Αυτεξούσιος εν μέσω αυτεξουσίων!
Τέτοιος άνθρωπος σήμερα δέν υπάρχει ουδείς, πλήν βέβαια τού εκάστοτε εξουσιαστή.
Σε κάθε σύγχρονο κράτος, σε όλον τόν πλανήτη, ένας και μόνο ένας είναι ο πολίτης, και όλοι οι άλλοι είναι υπήκοοι (=υπάκωοι=υπάκουοι=υποτελείς=υπεξούσιοι=μαριονέτες=ετεροκινούμενοι=πιόνια) κάτω από τίς διαταγές τού αδιαμφισβήτητου επιβήτορα τής εξουσίας, τού ανθρώπου που αποφασίζει μόνος του για τα πάντα. (Εξαιρείται ένα και μόνο κράτος, δημιουργημένο από τόν Ιωάννη Καποδίστρια κατ’ απομίμηση τής Αθηναϊκής δημοκρατίας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).
Το συγκλονιστικό όμως είναι, ότι όσο και αν προσπαθήσεις, αρνείται σθεναρά και επίμονα η Ελληνική λαλιά να συνθέσει μια αντίστοιχη λέξη με τήν Δημοκρατία = με το κράτος τού Δήμου (που σημαίνει τήν εξουσία τού λαού), δηλαδή μια λέξη που να εκφράζει με σαφήνεια, το σημερινό κράτος τών υπηκόων.
Ας προσπαθήσουμε:
Υπηκοοκρατία; Δουλοκρατία; Ανδραποδοκρατία; Όχι, τρείς φορές όχι. Δουλοσύνη; (δηλαδή δουλική ζωή;).
Όπα!
Γιά, μιά στιγμή. Αυτή η τελευταία λέξη, δέν προσπαθεί να εκφράσει στοιχειοθετημένη εξουσία, δέν θεμελιώνει ούτε εκφράζει σύστημα, εκφράζει όμως τήν κατάπτωση και τόν ξεπεσμό τών ανθρώπων σε επίπεδο τετραπόδων:
(Βραχυχρόνιος ηχώ, τήν σιγήν δέν ετάραξε τής δουλωσύνης. Ανδρέας Κάλβος ΩΔΑΙ, ¨Εις Πάργαν¨ ιγ΄ 65).
Άχ αυτός ο Κάλβος! (Απρίλιος 1792 – Νοέμβριος 1869). Γεννήθηκε στην σκλαβιά, πέρασε στην βραχυχρόνια λευτεριά και πέθανε στην δουλωσύνη ξανά. Μια δουλωσύνη πνιγμένη σε θανάσιμη σιγή και στην καθοδηγούμενη σταδιακή απομάκρυνση από τήν αξιοπρέπεια και τη λευτεριά.
Η βραχυχρόνιος όμως ηχώ τής λευτεριάς, δέν στάθηκε ικανή να ταράξει τήν σιωπή τού μετεμφιεσμένου σε δημοκρατία ολιγαρχικού συστήματος, τής σιωπηρής αυτής λαίλαπας, που είχαν σκοπό να επιβάλλουν και που τελικά επέβαλαν οι δήθεν σωτήρες και προστάτες μας.
Προστάτες με τρόπους λεπτούς και με προσποιητές ευγένειες και υποκλίσεις βαθιές και με κρυψίνοια περισσή και με λοξές ματιές, όλο μισόλογα πίσω απ’ τίς πλάτες και με υποσχέσεις που κράταγαν τόσο, όσο να ειπωθούν οι λέξεις. Και πράξεις αντίθετες, πονηρές, με άρωμα όμως ψεκασμένες, για να πλανεύουν τίς αισθήσεις.
Προστάτες, που πέρασε χρόνος πολύς για να φανούν οι καταχθόνιες προθέσεις τους. Απ’ το αόρατο διευθυντήριο, προσεκτικά και επιλεκτικά γραμματισμένοι όλοι τους, απευθυνόντουσαν στα παλικάρια τού αγώνα για τη λευτεριά, σα να ’τανε υπάλληλοι και υπηρέτες τους και τούς κατηγορούσαν κιόλας ότι δέν είχαν τρόπους και συμπεριφορές λεπτές και σεβασμό στις ρεντινγκότες τους, στα κρινολίνα και τα ακριβά τους τα τζιβαερικά.
Και ότι δέν τούς απευθυνόντουσαν (Θεέ και Κύριε) στον πληθυντικό αριθμό…
Δυνάστες, σοφά όμως όλοι τους μετεμφιεσμένοι με το ένδυμα τής νομιμότητας.
Εκείνοι που καταδίκασαν το Γέρο τού Μωριά σε θάνατο, και τόν στρατηγό Πλαπούτα, και θα τούς σκότωναν αν δέν ύψωναν το γιγάντιο ανάστημά τους με κίνδυνο για τήν ίδια τους τη ζωή, οι ηρωικοί δικαστές Τερτσέτης και Πολυζωίδης. Και που εξώθησαν τόν Νικηταρά τόν Τουρκοφάγο, αφού πρώτα τόν είχαν φυλακίσει για μεγάλο διάστημα σε υγρό υπόγειο, καταστρέφοντάς του τήν υγεία, να ζητιανεύει στον Πειραιά πάμπτωχος και τυφλός, για να μην πεθάνουν τα παιδιά του από τήν πείνα. Στο σημείο που άπλωνε το άρρωστο χέρι του ο γενναίος πολέμαρχος ήρωας, οι Πειραιώτες έκτισαν αργότερα τόν περικαλλή ναό τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου. Και που άφησαν να ταφεί επάνω σε μια σανίδα, μιας και δέν χορήγησαν ούτε τα χρήματα για ένα φέρετρο στον πορθητή τού Παλαμηδίου Στάϊκο Σταϊκόπουλο, το παλικάρι από τη Ζάτουνα. Και τόσα άλλα που θα γέμιζαν ένα βιβλίο.
Το αντελήφθη από νωρίς ο Κάλβος, και το βίωσε αυτό πολύ πικρά. Να γιατί δέν υπάρχει γι αυτόν τόν κορυφαίο Έλληνα ποιητή και άνθρωπο, «γνωστό σωζόμενο πορτρέτο» όπως υποσημειώνει η ελεύθερη ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, θεωρώντας αυτό το γεγονός ως παράδοξο… ενώ μόνο παράδοξο δέν είναι.
Και να γιατί τα οστά του, μεταφέρθηκαν από τήν Αγγλία όπου ετελεύτησε, στην Ελλάδα το 1960, 139 ολόκληρα χρόνια μετά τήν επανάσταση τού 21.
Εν κατακλείδι, ξέρετε πολλούς σήμερα να μιλούν για τόν Κάλβο ή για τόν ανεψιό τού Θοδωρή, Νικηταρά, από το μικρό χωριουδάκι τής Αρκαδίας Τουρκο(πε)λέκα ή για τόν δάσκαλο τού ΜεγΑλέξανδρου, Αριστοτέλη, έστω;
Τώρα βέβαια ίσως κάποιος θελήσει να ανάψει ένα κεράκι στον τάφο τού περιφανέστερου ήρωα τής Εθνεγερσίας, Νικηταρά.
Άδικος κόπος. Έχει ο τάφος του εξαφανισθεί, και τα οστά του επίσης.
Για όλ’ αυτά και για πολλά άλλα, άσε διαβάτη να τρέξει από τα μάτια σου ένα δάκρυ. Και ίσως αυτό, να είναι υπέρ-αρκετό, μέχρι να λάβουνε, καθώς μάς λέγει κι ο ποιητής, τα όνειρα εκδίκηση.
*ΟΦΘΑΛΜΙΑΤΡΟΣ