Γράφει ο Κώστας Πρώιμος
Λυσσομανάει αγριεμένος ο Νοτιάς, σαν τη χαροκαμένη μάνα που ουρλιάζει για τον άδικο χαμό του γιού της… Εκεί κάτω μαστιγώνει ανελέητα τα βράχια της παραλίας… Πιο πέρα, στο δρομάκι, περπατάει ανέμελα μια παιδική σκιά σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα θαρρείς, σκοτωμένο λίγο πριν, από την αδιαφορία που σουλατσάριζε επιβλητική στους δρόμους της πόλης…
Η μεγάλου κυβισμού Mercedes σταματά, αργά, χωρίς βιασύνη. Η ανελέητη κρίση που ήρθε σαν το αδυσώπητο «τσουνάμι» και παρέσυρε στο διάβα της περιουσίες, σχέσεις, αξιοπρέπειες και τις έπνιξε στη λάσπη, είτε τις εξανέμισε… Όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό του, που πλέον αδιαφορεί για το πανάκριβο κοστούμι και το ολόχρυσο ρολόι του… Ούτε τον ενδιαφέρει το βραδινό του ραντεβού για φαγητό στην «Ιθάκη»… Μπροστά από τις στάλες τις βροχής που αργοκυλούν στο μεγάλο αλεξίσφαιρο τζάμι του αυτοκινήτου του, θαρρείς πως κάνει παράσταση για έναν, ολάκερη η εύθραυστη ζωή του.
Πριβέ Πάρτι, ωραίες γυναίκες, επικές κομπίνες, χλιδές, κραιπάλες, καταχρήσεις, πόση ματαιότητα, θυελλώδεις έρωτες, ατελέσφοροι γάμοι και επεισοδιακά διαζύγια… Και στο τέλος η απόλυτη μοναξιά… Σαν ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό Στάδιο αισθάνθηκε την καρδιά του, μετά την αποχώρηση και των τελευταίων οπαδών, λίγο πριν ο φύλακας βαριεστημένος σβήσει και τα τελευταία φώτα… Υπόκωφος ο κρότος που ακούστηκε – προάγγελος της άκρας του τάφου σιωπής που θα ακολουθούσε… Όμως πόσο τυχερός ήταν. Γύρισε έξαφνα το βλέμμα του στο παράθυρο και αντίκρισε το κοριτσάκι με τα σπίρτα… Του χαμογελούσε με τον ίδιο αγνά – ερωτικό τρόπο, που χαμογελά η καπάτσα μικρή αδυναμία στον χαζομπαμπά της…
Βγήκε ήρεμος και πόσο γαλήνιος θεέ μου από το μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο, της έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο, την πήρε από το χέρι και χάθηκαν μαζί περπατώντας μέσα στο πέλαγος…
Καλή Ανάσταση
