Τα δύο τελευταία βήματα θα τα βάλω μαζί λόγω του ότι έχουν ένα σημαντικό κοινό στοιχείο ενώ τα υπόλοιπα είναι μικροδιαφορές με δυσκολότερα αυτά που αφορούν τα θηλυκά αδέσποτα ζώα.
Ξεκινώντας με το 3ο Βήμα, ο δήμος και η ζωοφιλική κατέχοντας το δεύτερο κτήριο που έχω γράψει στο βήμα 2, θα τοποθετήσει σε αυτό όλα τα αδέσποτα αρσενικά της περιοχής της και με την βοήθεια των τοπικών κτηνιάτρων καθώς και με τους εθελοντές κτηνιάτρους όπως ορίζει ο νόμος μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό περιθώριο θα στειρώσει και θα τα επανεντάξει έτσι όπως ορίζει ό υπάρχον νόμος.
Το διάστημα αυτό, σε οργανωμένη συνεργασία, δεν ξεπερνά τον μήνα.
Αν λοιπόν φανταστούμε αυτά τα 3 βήματα να γίνονται πραγματικότητα σε ένα διάστημα 5-6 μηνών όχι ότι δεν θα έχουμε αδέσποτα αλλά δεν θα έχουμε νέα αδέσποτα και το νούμερο τους σταδιακά θα αρχίσει να μειώνεται. Και φτάνοντας στο 4ο Βήμα με την χρήση του ίδιου κτηρίου ή/και τις εγκαταστάσεις του δήμου σταδιακά σε 6-7 μήνες γίνετε και η στείρωση των θηλυκών αδέσποτων σκύλων.
Από το βήμα 3 και 4 προκύπτει όμως ένα ζήτημα που είναι προς συζήτηση πολύ σημαντικό και αυτό είναι η ΣΤΕΙΡΩΣΗ.
Για να δούμε λοιπόν τι ισχύει για την στείρωση και τι παίζει οικονομικά και ηθικό – φιλοσοφικά.
Οικονομικά η στείρωση θεωρείται από κάποιους ακριβή από την άλλη εγώ ο κτηνίατρος θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι ακριβότερη, και βέβαια θα μου πείτε, ότι αυτό με συμφέρει και αυτό λέω, και έτσι είναι.
Όμως δεν το λέω μόνο από το οικονομικό μου συμφέρον που είναι υπαρκτό αλλά το λέω και από το ότι η στείρωση πρώτον είναι ένα εφάπαξ έξοδο για όλη την υπόλοιπη ζωή του ζώου και δεύτερον να έχει, σε κάποιο βαθμό αποτρεπτικό σκοπό. Αποτρεπτικό σκοπό γράφω, θα μου πείτε, ενώ πρέπει να γίνουν στειρώσεις σε τόσα ζώα; και ταυτόχρονα το κράτος προωθεί νέο νόμο με επιβολή ετήσιου προστίμου στο ιδιοκτήτη ζώου που δεν θα θέλει να στειρώσει;
Ναι, γιατί είμαι της άποψης ότι η στείρωση είναι ένα αναγκαίο κακό και όχι κάτι που πρέπει να εκτελείται υποχρεωτικά και εάν ο νέος νόμος ισχύσει τότε είναι σαν να υποχρεώνει τόσο τον ιδιοκτήτη όσο και τον Κτηνίατρο να το πράξει μέσο οικονομική απειλής, κάτι που είναι λάθος.
Για να δούμε λοιπόν από κτηνιατρικής, ηθικής και φιλοσοφικής άποψης τι ισχύει.
Η Στείρωση είναι μια χειρουργική πράξη με διάφορες παραλλαγές και τρόπους αλλά η πιο συχνή είναι η αφαίρεση του γενετικού συστήματος τόσο του θηλυκού όσο και του αρσενικού, δηλαδή έχεις στα χέρια σου ένα φυσιολογικό πλήρες ζώο και του αφαιρείς το γενετικό του σύστημα, κάνοντας το ουσιαστικά προβληματικό.
Για να το δούμε λιγάκι ο υπάρχον νόμος απαγορεύει, και σωστά, τον ακρωτηριασμό τον ζώο εκτός εάν υπάρχει κτηνιατρικό πρόβλημα, εξαιρεί από αυτόν το νόμο την στείρωση που είναι ακρωτηριασμός, αλλά με τα υπόλοιπα άρθρα του νόμου σου δίνει την αίσθηση ότι την υπάγει στο Αναγκαίο Κακό και όχι στο υποχρεωτικό.
Άρα είναι ηθικό να καθιστάς μια πράξη υποχρεωτική η οποία δημιουργεί έναν φυσιολογικό οργανισμό σε προβληματικό μόνο και μόνο ότι θεωρείς ότι σου κάνει πρόβλημα και επειδή είσαι σε σχέση ισχύος και χωρίς να τον ρωτάς;
Για μένα Όχι δεν είναι ηθικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι;
Θα μπορούσε κάλλιστα ο νόμος να θέσει τον όρο του ερασιτέχνη Εκτροφέα ο οποίος να έχει συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντι στο ζώο και να τσεκάρεται στην βάση δεδομένων και όταν στειρώσει το ζώο του για κάποιο άλλο λόγο τόσο κτηνιατρικό όσο προσωπικό να βγαίνει από την θέση του ερασιτέχνη εκτροφέα. Και εάν στην διάρκεια της ζωής του ζώου (προ στείρωσης) κάνει εγκυμοσύνη τότε να υπάρχει κάποιο οικονομικό τέλος εγκυμοσύνης τόσο για το θηλυκό όσο και για τον αρσενικό που συμμετείχε στην επίβαση.
Και θα μπορούσε να γίνει αυτό; και βέβαια, πλέον και στο μέλλον ακόμα περισσότερο η Κτηνιατρική επιστήμη μπορεί να εντοπίσει πάρα πολλά προβλήματα και να δώσει αρκετές λύσεις και αυτός είναι ο σκοπός της να λύνει προβλήματα σε σχέση με τα ζώα και όχι να τα δημιουργεί.
Ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου που δεν έχουν αδέσποτα βγάζουν τις παρενέργειες που οφείλονται στην στείρωση όπως και το ότι αιωρείται από συζητήσεις η στείρωση σαν ένας από τους παράγοντες δημιουργίας αλλεργικών ατοπικών ζωών και άλλων πολλών που βρίσκονται σε έρευνα.
Θα μου πείτε βέβαια δεν έχουμε όμως και παρενέργειες από τα αστείρωτα μη ζευγαρωμένα ή και που ζευγαρώνουν ζώα, και θα πω και βέβαια έχουμε αλλά εκεί έχουμε την λύση, την στείρωση (και όχι μόνο) χαχαχα, φαίνεται οξύμωρο αλλά έτσι είναι, απλά η διαφορά είναι ότι δεν ξέρουμε ακόμα ποιες είναι περισσότερες, ένας ακόμα λόγος του ότι δεν πρέπει να είναι υποχρεωτική.
Τελειώνοντας το 3 και 4 βήμα θα πω ότι η συζήτηση μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη έτσι τέθηκαν απλά κάποιες από τις σκέψεις.
Επίσης είναι γνωστό ότι σε τέτοια θέματα υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που δεν τους ενοχλεί το τι θα γίνει, δεν θέτουν ηθικούς ή άλλους προβληματισμούς, αρκεί να δοθεί λύση και αυτοί που θέτουν αυτούς τους προβληματισμούς.
Έτσι μου φαίνεται σωστό να βρούμε λύση μέσω αυτών που θέτουν τους προβληματισμούς τους γιατί έτσι θα λύσουμε το πρόβλημα όλων ή τουλάχιστον των περισσοτέρων.
Συμπερασματικά αυτά τα 4 βήματα θα πρέπει να ρέουν αρμονικά και συνεχόμενα για το καλύτερο αποτέλεσμα και θεωρω ότι έχουμε όλα τα εργαλεία στα χέρια μας για να λύσουμε αυτό το διαχρονικό πρόβλημα, απλά τα έχουμε παρατημένα δεξιά και αριστερά και δεν τα βρίσκουμε, ή δεν θέλουμε να τα βρούμε ή να τα οργανώσουμε.
Δεν χρειάζεται νέος νόμος, αρκεί να ενεργοποιηθεί ο υπάρχον να δούμε στην πράξη που υστερεί και σε αυτά να βελτιωθεί και εάν πραγματικά πρέπει να αλλάξει τότε να γίνει.
Δεν υπάρχει νόημα το να φέρεις έναν νέο νόμο και πάλι να τον έχεις σε αδράνεια, γιατί δεν θα έχεις λύση το ουσιαστικό πρόβλημα.
Και να μην ξεχνάμε ότι τα αδέσποτα τα έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ζωόφιλοι και όχι αυτοί που δεν τα θέλουν, για τον απλό λόγο ότι αυτοί δεν έχουν ζώα και πρέπει ο καθένας μας να κάνει την αυτοκριτική του για το πόσο έχει συμβάλει στην δημιουργία αλλά και στην λύση του.
*Κτηνίατρος – Κρανίδι