Ένα παιδί γεννιέται.
Είναι προικισμένο με τη δική του ξεχωριστή και μοναδική ιδιοσυγκρασία. Από την άλλη πλευρά είναι εντελώς αδύναμο και εξαρτημένο για την επιβίωσή του από τους γονείς.
Για να αναπτυχθεί σε υγιή ενήλικα έχει ανάγκη από ασφάλεια, σταθερότητα, φροντίδα και αποδοχή.
Του χρειάζεται η ελευθερία να ασκήσει και να αναπτύξει την αυτονομία του και τον αυθορμητισμό του. Πρέπει να μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του και αυτά να γίνονται σεβαστά από το περιβάλλον του καθώς και τις ζωτικές του ανάγκες και αυτές να ικανοποιούνται.
Τέλος έχει ανάγκη από την κατάλληλη οριοθέτηση και την κατάκτηση του ανάλογου αυτοελέγχου.
Οι συναισθηματικές αυτές ανάγκες του παιδιού, διατυπωμένες σε μια τόσο μικρή παράγραφο, φαίνονται αυτονόητες και η ικανοποίησή τους πανεύκολη. Στην πράξη όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Για πολλούς και διάφορους λόγους οι γονείς δε μπορούν να ανταποκριθούν πάντα σ’ αυτές τις ανάγκες με τον τρόπο που χρειάζεται το παιδί.
Σε κάθε περίπτωση το παιδί θα συνεχίσει να μεγαλώνει και να να εξελίσσεται, γιατί έχει την ικανότητα να βρίσκει τρόπους να αντιμετωπίζει κάθε αντιξοότητα που συναντά. Μόνο που αυτό δεν γίνεται χωρίς κόστος, γιατί κάθε αρνητική εμπειρία του παιδιού δημιουργεί καταστάσεις που θα επηρεάζουν και την ενήλικη ζωή του.
Μάλιστα όσο πιο πρώιμη είναι η αρνητική εμπειρία, τόσο μεγαλύτερη και μονιμότερη επίδραση έχει.
Μια τέτοια αρνητική εμπειρία μπορεί να είναι η σύγχυση αναγκών που βιώνει το παιδί όταν υπάρχει έλλειψη σταθερότητας, κατανόησης και αγάπης από το περιβάλλον του. Μια άλλη είναι η θυματοποίηση, όταν το παιδί βλάπτεται ή κακοποιείται. Μια τρίτη είναι η υπερπροστατευτικότητα και η υπερπροσφορά επιθυμητών συναισθημάτων και πραγμάτων.
Μια ακόμη είναι η επιλεκτική ταύτιση του παιδιού με τον ένα γονέα και η υιοθέτηση των σκέψεων, των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς του.
Ανάλογα με τις εμπειρίες και την ιδιοσυγκρασία του, κάθε παιδί θα αναπτύξει τους δικούς του τρόπους για να αντιμετωπίσει ικανοποιητικά τις τοξικές καταστάσεις της παιδικής ηλικίας.
Το πρόβλημα εμφανίζεται στην ενήλικη ζωή, όταν το άτομο θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που του παρουσιάζονται, χρησιμοποιώντας τους τρόπους που είχε μάθει να χρησιμοποιεί σαν παιδί. Οι τρόποι αυτοί, ενώ εκπλήρωναν το σκοπό τους στην παιδική ηλικία, δεν είναι αποτελεσματικοί στην ενήλικη ζωή.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το άτομο να επαναλαμβάνει συμπεριφορές που οδηγούν σε αποτυχίες ξανά και ξανά, αναζητώντας στην ουσία τις συνθήκες εκείνες που θα αναπαράγουν την ατμόσφαιρα της παιδικής του ηλικίας, πράγμα όμως που δεν θα του προσφέρει την αναμενόμενη ικανοποίηση.
Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να βρίσκεται κανείς μόνιμα με ανεκπλήρωτες τις συναισθηματικές του ανάγκες και αισθήματα ματαιότητας και χρόνιας δυσθυμίας.
