Για αυτό και εγώ την μαμά μου – όπως την αποκαλώ πια – την παραδέχομαι! Με θαυμάζει και φαίνεται. Τι εννοώ… Είναι πολύ δυναμική, αν βάλει κάτι στο μυαλό της το πετυχαίνει, θα κινήσει Γη και ουρανό προκειμένου να καταφέρει αυτό που της έχει καρφωθεί, είναι εγωίστρια, και κυκλοθυμική… ε θέλετε και άλλα; Δε θέλω να περιαυτολογώ αλλά είναι πολύ όμορφη σαν και μένα. Εντάξει πιστεύω πως εγώ έχω άλλη ομορφιά άγρια όλο την ακούω να λέει στους φίλους της πως μοιάζω με το τιγράκι του Cartier, ούτε και ήξερα εγώ τι είναι τούτο αλλά η μαμά μου φρόντισε να μάθω! – δε ξέρω και από που κρατάει η σκούφια μου – για να σας πω- εγώ σε μια συνοικία στους Αμπελόκηπους γεννήθηκα φλύαρη πυκνοκατοικημένη και μουντή αλλά όταν γεννήθηκα είπα εγώ, εδώ δεν κάθομαι! Και αυτό ήταν.
Μετακόμισα λοιπόν -πρέπει να ήμουνα το πολύ δύο μηνών -στο Κολωνάκι! Ναι ναι…στο Κολωνάκι παρακαλώ! «Αν έχεις τύχη διάβαινε και αν έχεις ριζικό περπάτει», που λέτε εσείς οι κοινοί θνητοί… Οοοχι όμως! Για μένα φίλοι μου δεν ήταν ακριβώς έτσι. Εγώ την τύχη μου τη διάλεξα και την όρισα. Δεν με διάλεξε ούτε την περίμενα άπραγη. Έκανα που λέτε τα πάντα να με προσέξει η νεοσύστατη κυρία, η σημερινή μαμά μου δηλαδή. Μού βγήκε ο λαιμός, ξεφώνιζα το νιάου σε όλο του το μεγαλείο που λέτε, μου είχε τελειώσει το σάλιο, είχε ζέστη, διψούσα και πείναγα ήμουνα τρομερά αδύνατη, αδύναμη και μωρό. Για καμία ώρα έκανα ταυτόχρονα τη γλυκούλα και την έξυπνη -καλά δεν είναι και τίποτα δύσκολο αυτό για μένα – μου’ χε σηκωθεί η τρίχα λοιπόν που λέτε! Φαινόταν από τη πρώτη στιγμή η μαμά μου πως είχε αδυναμία στις γάτες όμως όπως και αποδείχτηκε…
*Η συνέχεια στην επόμενη έκδοση.
