«Μα τους εφτάψυχους προγόνους μου», μπορώ να πω με σιγουριά, ότι περνάμε πολύ ωραία με τη μαμά.
Και όταν λείπει (για να πω την αμαρτία μου), περνάω ακόμα πιο καλά. «Αλλάζω» και τη διακόσμηση… κάποιες φορές τυχαίνει και σπάω και πράγματα, μα, τα’ χει και η αυτή η μαμά πολύ επικίνδυνα βαλμένα – και όλο μου φωνάζει.
Ε, μετά της κάνω νάζια κλπ κλπ και αρχίζει τις γλύκες. Εγώ της τα έχω μάθει αυτά τα κόλπα και την προτρέπω να τα κάνει και εκείνη σε άλλους. (Μιάου).
Αν δεν ήταν και αυτός ο συγκάτοικος, θα ήταν ακόμα καλύτερα – εντάξει κάποιες φορές τον συμπαθώ (όταν βαριέμαι), και προσπαθώ να ξε – βαρεθώ μαδώντας τον, αλλά πολλές φορές όταν δεν κοιμάμαι, αυτός φροντίζει να με εκνευρίζει τα μάλα.
Άσε που όσο περνάει ο καιρός όλο και με αντιγράφει πιο πολύ. Βέβαια, αυτό αν το σκεφτείτε είναι καλό, μήπως και γίνει λιγότερο χαζούλης και «μπουνταλάς» από όσο είναι.
Εμένα ας πούμε, μου αρέσει ιδιαιτέρως ένα κρεβάτι – ποντικός, που μου έχει πάρει η μαμά μου και χώνομαι εκεί μέσα.
Γενικά τρελαίνομαι οπουδήποτε έχει πολληηή ζέστη, όπως πάνω στα καλοριφέρ, πάνω στο laptop, μέσα στην ντουλάπα, και εντός των τσαντών της και φυσικά κάτω από το πάπλωμα. Ασφαλώς και ο Μενέλαος έχει πολλή πλάκα, γιατί συνήθως κάνει ό,τι και εγώ.
Παραλίγο βέβαια, το καλοκαίρι που μας πέρασε να τον ξεφορτωθούμε μια και καλή, καθότι ο βλάκας μπήκε και ανέβηκε στην καμινάδα και αντί να κάτσει εκεί, βγήκε και αποφάσισε να περιπλανηθεί στα εξώτερα.
Άκου λέει…
Δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά τα πράγματα. Ήρθαμε για να παραθερίσουμε στο Πόρτο Χέλι στο κτήμα- είχα ακούσει πως η μαμά της μαμάς μου έχει 4 σκυλιά και 17 γάτες εκεί – όχι όμορφες σαν και μένα – και σκέφτηκα ά, καλά, αυτόν θα τον «φάνε λάχανο»…
Αλλά φαίνεται πως είναι και αυτός εφτάψυχος και δεν διανύει την έβδομη ζωή του ακόμα…
Και αντί να κάτσουμε για να κάνουμε διακοπές σ’ αυτό το ωραίο κτήμα, να βγω και λίγο να πάρω τον αέρα μου – γιατί καλό το Κολωνάκι αλλά έχω μπουχτίσει και εγώ μέσα στο σπίτι όλο τον χρόνο, είχαμε δράματα και ησυχία δεν είχαμε.
Ένα θα σας πώ!! Η μαμά μου στο σούρουπο, όσες μέρες έλειπε αυτός ψέκαζε τα φυτά περιφερειακά με το άρωμά της, για να μπορέσει να βρει το δρόμο πίσω σε περίπτωση που είχε χαθεί. Δεν καταλαβαίνω, εγώ, αν έφευγα θα μπορούσα να γυρίσω ακόμα και από 150 χιλιόμετρα μακριά, μόνη μου. Βεβαίως.
*Η συνέχεια στην επόμενη έκδοση.
