Με τη μαμά πάμε κάθε καλοκαίρι στην Πάρο, αλλά πέρυσι πως της ήρθε – να πάμε στο κτήμα.
Εντάξει, δεν με πειράζει αν και προτιμώ βέβαια το ταξίδι με το πλοίο – πρώτη θέση βεβαίως – από το αυτοκίνητο, γιατί έχει και πολλές στροφές ο δρόμος και έχω και τον βλάκα τον συγκάτοικο να κλαίει επί τρείς ώρες ασταμάτητα και ακούραστα.
Έλεος δηλαδή. Μου έσπασε και μένα τα νεύρα, άρχισα και εγώ την κλάψα για αν μην τον ακούω και ησυχάσαμε. Εδώ που τα λέμε φίλτατοι, όπως ίσως κάποιοι ήδη γνωρίζετε, στις γάτες ούτε τα ταξίδια αρέσουν, ούτε οι μετακινήσεις. Εγώ όμως, δεν είμαι μια τυχαία γάτα.
Και γυρίσαμε στην Αθήνα ντάλα καλοκαίρι άρον – άρον εξαιτίας του. Κάναμε Αθήνα – Πόρτο Χέλι πέντε ώρες! Μάλιστα! Καθόλου τυχερή δεν υπήρξα πέρυσι το καλοκαίρι φίλοι μου!
Πέντε ώρες με στροφές, με Γάτο συνεπιβάτη με ηρεμιστικά και τη μαμά στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μέχρι τα νύχια του ξερίζωσε από την φρίκη του, ώστε να βγει από το κλουβί, ενώ η μαμά μου οδηγούσε. Εγώ δεν μπορούσα να κοιτάω αυτό το «αποτρόπαιο θέαμα» και γύρισα από την άλλη.
Τις ημέρες που ήταν χαμένος – ή μάλλον κρυμμένος-είχα βρει την ηρεμία μου- τι ωραία, μονοπωλούσα και την προσοχή όλων, ήμουνα σίγουρη ότι ο κλαψιάρης θα ήταν κάπου κρυμμένος σε κανένα σκίνο και θα επέστρεφε όταν θα πέφτε πείνα για αυτό και δεν έδειχνα την παραμικρή ανησυχία.
Η μαμά μου από την άλλη, είχε πάθει κατάθλιψη. Με το ζόρι πήγαινε για μπάνιο, έβαζε ξυπνητήρι χαράματα να βγει να τον ψάξει και μετά το σούρουπο πάλι. Ψέκαζε με το άρωμα της όλη την χλωρίδα, όπως σας προανέφερα, που περιστοίχιζε τον ξενώνα, μήπως αυτή η σπάνια περίπτωση Γάτου είχε χαθεί και ήθελε βοήθεια να ξαναγυρίσει.
Μερικοί μάλιστα νόμιζαν πως τρελάθηκε η μαμά μου, όμως ήταν απλώς πολύ στεναχωρημένη.
Και αναρωτιόταν κιόλας πως γίνεται εγώ να είμαι τόσο ‘je m’en fous΄και ‘κουλ’.
Εμ, αν είχα και εγώ φωνή να μιλήσω θα της το έλεγα.
Αλλά γάτα είμαι και εγώ τι να έκανα, είχα μόνο ένστικτο. Σιγά μη «βάλω και τη γάτα μου να κλαίει» σκεφτόμουν…
Και «τσουπ» ένα Αυγουστιάτικο βράδυ, επανεμφανίστηκε με παρατεταμένα «Μιάου» και η μαμά άρχισε να τρέμει και να κλαίει από τη χαρά της. Ολόκληρο σχέδιο διάσωσης 3 περίπου ωρών χρειάστηκε να στηθεί, προκειμένου να επιστρέψει ο Μενέλαος σπίτι εκείνη την αλησμόνητη νύχτα.
Ένεκεν η ώρα να σας τον συστήσω με μια φωτογραφία του και επισήμως φίλοι μου.
