Σας έχω γράψει στο παρελθόν ότι είμαι γάτα υπόδειγμα εγώ; Ασφαλώς!
Έχω αφομοιώσει χαρακτηριστικά από την μαμά μου και γενικά την καλή συμπεριφορά που πρέπει να έχει μια γάτα μέσα στο σπίτι.
Δεν γκρινιάζω να βγω έξω – δεν είναι αυτή η δουλειά μου άλλωστε – εγώ είμαι οικόσιτη.
Επιπλέον δεν είμαι λαίμαργη, αυτό το έχω πάρει σίγουρα από την μαμά μου που προσέχει συνέχεια.
Ενώ Φερειπείν ο Μενέλαος έχει το σύνδρομο του στερημένου – βέβαια διατηρεί το βάρος του σε κανονικά επίπεδα, απλώς συνεχώς ζητιανεύει για σνακ και φαγητό.
Πρώτα θα πάει στην κουζίνα εκείνος και θα πάρει θέση και μετά όλοι οι άλλοι. Έχει γούστο όμως! Περιμένω πως και πως τώρα που καλοκαίριασε να πάμε κανένα Σαββατοκύριακο στο Πόρτο Χέλι, ή και στη Ύδρα που την είχα επισκεφτεί πριν τρία χρόνια με το ιπτάμενο δελφίνι και πολύ μου άρεσε.
Συνήθως στις άλλες γάτες δεν αρέσει καθόλου η αλλαγή σπιτιού, εμένα αντιθέτως δεν με πειράζει καθόλου.
Πάω και κάθομαι στις βαλίτσες και τις τσάντες της μαμάς μου προκειμένου να της υποδείξω να με πάρει μαζί της, αλλά ακόμα τίποτα.
Πέρυσι με την εξαφάνιση του μικρού κλαψιάρη που γυρίσαμε άρον – άρον ήταν ένα καλοκαίρι σταθμός.
Θα περάσει πολύς καιρός, ώστε να μας ξαναπάρει μαζί της στις διακοπές η μαμά μας.
Απαντάει ο Μενέλαος
Θα έχετε διαπιστώσει ότι είμαι ένας γλύκας και ο αγαπημένος του εκδότη μας, και διαβάζω «Ενημέρωση Πελοποννήσου» από τον Οκτώβριο του 2018.
Από σήμερα έχω και εγώ «φωνή» για να απαντάω στις συκοφαντίες της Ανδρομάχης, της έξυπνης και όμορφης και λίγο ξενέρωτης συγκατοίκου μου.
Με Βάφτισαν Μενέλαο και με φωνάζουν Μένιο, από τότε που βρέθηκα σε μια ταράτσα στο Κολωνάκι τον Ιούνιο του 2016. Φέρω χρώματος άσπρου, και γκρι με πυκνό και στιλπνό τρίχωμα.
Ήμουν πολύ αδύνατος και πετούσαν τα κόκκαλα μου όταν με βρήκε η μαμά μου και μου άρεσε να κοιμάμαι ανάσκελα. Θα ήμουνα δε θα ήμουνα δύο μηνών. Δε θυμάμαι και δε θέλω να θυμάμαι τα προηγούμενα «λαμόγια», που με είχαν βρει γιατί, με βάλανε μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών προκειμένου να με ξεφορτωθούν για να πάνε διακοπές.
Βλέπετε, είναι πολύ σύνηθες, να μας σπιτώνουν οικογένειες με παιδάκια όσο είμαστε μωρά και όταν μεγαλώσουμε λίγο να μας παρατάνε, επειδή δεν είμαστε τόσο γλύκες πια.
Ως εκ τούτου με διακατέχει από τότε κάποια ψυχολογική φοβία και όταν γίνεται κάτι περίεργο το βάζω στα πόδια, κρύβομαι και δε θέλω κανέναν. Είμαι αντικοινωνικός, εκτός από αυτούς που πραγματικά αγαπάω, στους οποίους δίνω φιλάκια για να τους το δείξω.
Η Ανδρομάχη με κοιτάει αφ’ υψηλού και με κοροϊδεύει, με λέει «μαμάκια», αλλά δεν της δίνω σημασία. Θεωρεί ότι αυτή είναι και άλλη καμία, επειδή ήταν η Κυρία του σπιτιού, μέχρι να έρθω εκ ταράτσας και εγώ, αντί να χαίρεται που έχει έναν φίλο και μια συντροφιά τα τελευταία χρόνια. Γάτες θηλυκές – αχάριστες.
Όσο για το συμβάν του καλοκαιριού με ζηλεύει, το φυσάει και δεν κρυώνει, από τότε επειδή έγινα φίρμα στα social media και όλο το Πόρτο Χέλι ασχολούταν με την εξαφάνιση μου.
Γνωστοί και φίλοι, επί πέντε μέρες που ήμουνα κρυμμένος σε ένα σχίνο, ρωτούσαν τη μαμά μου όπου την έβλεπαν αν είχα τελικά βρεθεί. Ακόμα και στις κοσμικές Σπέτσες έφτασε η φήμη μου.
Θα σας διηγηθώ αναλυτικά τι έγινε πέρυσι το καλοκαίρι στην επόμενη έκδοση!
