Και ενώ με καταβάλει η πλήξη του καλοκαιριού μέσα στο διαμέρισμα, και νωχελικά γυρίζω από τον καναπέ στο κρεβάτι και πίσω, σέρνοντας τις μαλακές και πεντακάθαρες πατούσες μου ανιαρά, ξαφνικά γυρίζει η μαμά μου από το weekend φέροντας τις αγαπημένες μας λιχουδιές (από τις τύψεις της φυσικά)…
Και αρχίζει ένα «πάρτι» φίλοι μου που, ακόμα δεν έχει τελειώσει. Είμαι η πρώτη μέσα στο σπίτι που αντιλαμβάνομαι ότι κάτι πάει στραβά, οι μυρωδιές αλλάζουν, η υγρασία αυξάνεται και οι ευαίσθητοι κοφτεροί αισθητήρες των αυτιών μου ακούν σταγόνες νερού. Από πού όμως;
Ο Μένιος το χαβά του. Δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα, περιμένοντας στην κουζίνα μυξοκλαίγοντας για τις γατολιχουδιές του και με παράπονο πότε θα μας διηγηθεί επιτέλους το καλοκαιρινό του δράμα. Εγώ από την άλλη, με κινήσεις λαγωνικού αγωνίζομαι πέρα- δώθε να υποδείξω στην μαμά μου η οποία έχει μόλις αρχίσει να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, την πηγή της διαρροής! Μα, φυσικά υπάρχει υδραυλικό πρόβλημα φίλοι μου!
Ύδατα κυλούν στο μπάνιο από πολλαπλά σημεία με αυξανόμενους ρυθμούς. Νερά κάτω από το νεροχύτη όπου συνήθως νίβομαι και εγώ, νερά μέσα από αυτό το… πώς το λέτε – το κάδρο – αυτό το πράγμα που γυαλίζει και που όταν το κοιτάω βλέπω κάτι που ίσως να μου μοιάζει αλλά δε είμαι και σίγουρη και καμιά φορά τρομάζω. Δε ξέρω πως λέγεται, αλλά όταν το κοιτάζει η μαμά μου συνήθως βάζει σκόνες και χρώματα στο πρόσωπο της με τις ώωωωωρες… Τελοσπάντων!
Νερά τρέχουν στο πάτωμα και τα βρεγμένα παπουτσάκια μου αφήνουν παντού αποτυπώματα. Η μαμά βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και ανεβαίνει με μια σκάλα στο πατάρι όπου την έχω κατευθύνει για να κλείσει τις βάνες του θερμοσίφωνα ο οποίος ακούγεται σαν τραίνο που αναχωρεί. Έχει τρυπήσει ο θερμοσίφωνας την ακούω να λέει σε αυτό το άχρηστο πράγμα που βάζει στο αυτί της και το κρατάει να μην πέσει και ξεχνάει να το βγάλει. Επικρατεί πανικός για δύο ώρες, μέχρι να μαζευτούν τα πολλά νερά και να αδειάσει όοοοολο το πατάρι η μαμά μου κάτω στο δωμάτιο.
Και κάπως έτσι όλο το σπίτι γεμίζει από κούτες με Χριστουγεννιάτικα, με παπλώματα και μαξιλάρια, με άλλα κουτιά, με βαλίτσες και βαλιτσάκια, με τσάντες και τσαντάκια και αναγνωρίζω φυσικά και τα δικά μας φορητά σπιτάκια. Πάρτι σας λέω!
Κρύβομαι, τρέχω, χοροπηδάω, εξερευνώ, και το πατάρι… άδειο! Για πρώτη φορά όσο ζω, το βλέπω άδειο και μπορώ να το εξερευνήσω.
Μέχρι που θα έρθουν την επόμενη μέρα δύο τύποι που θα κάτσουν ώρες ολόκληρες μέσα στο πατάρι (μα τι κάνουν ήθελα να’ ξερα…!) Και εγώ θα πρέπει να κρυφτώ γιατί δεν τους μπορώ καθόλου. Όλη την εβδομάδα το πάρτι θα συνεχιστεί όσο οι κούτες παραμένουν στο πάτωμα και το πατάρι άδειο. Και επειδή με όλη αυτή την σύγχυση και την ανατροπή δεν άφησα χώρο για τον Μένιο και το δράμα του, σας ζητάω συγνώμη που θα πρέπει να περιμένετε μια εβδομάδα ακόμα.
*Η συνέχεια στην επόμενη έκδοση.
