Γράφει η Μάχη
Σαν πολλοί να γίναμε μέσα στο σπίτι. Τα νεύρα μου τσατάλια την τελευταία εβδομάδα. Την ήσυχη και ανέμελη ζωή μου που, το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι η αγαπημένη της μαμάς μου και να τρώω και καμιά λιχουδιά πότε – πότε, ήρθε να διαταράξει ένα μωρό γατί τριών μηνών, το οποίο πλέον έχουμε μέσα στα πόδια μας.
Ουφ πια… πολύ έχω εκνευριστεί. Ακόμα δεν ξέρουμε πώς την λένε και εδώ και μέρες το μόνο που κάνω είναι να γρυλίζω. Ο Μενέλαος της δείχνει μεγαλύτερη αγάπη και όρεξη για παιχνίδι από εμένα. Εμ.. βέβαια! Αυτός «Μπούλης» ήτανε, «Μπούλης» παραμένει.
Εγώ από την άλλη, έχω και μια τάση να την επιβλέπω ως μεγάλη γάτα που είμαι και ως ώριμη και κυρία την έχω υπό την επιτήρησή μου. Είναι πολύ όμορφη και γλυκιά αλλά το σπίτι είναι πολύ μικρό και έχουμε γίνει πολλοί, δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία. Πολύ άγχος έχω.
Τα σημάδια του εκνευρισμού μας, κυρίως λόγω άγχους, ή φόβου είναι τα εξής: Πρώτα από όλα η νευρική κίνηση της ουράς μου. Αν την κουνάω πέρα- δώθε δε θέλω και πολλά πολλά. Αν πάλι είναι άκαμπτη, τότε δε θέλω ούτε και λίγα!!! Η στάση του σώματός μου επίσης, αν για παράδειγμα μαζεύω το κεφάλι και τα πτερύγια των αυτιών μου προς τα πίσω σημαίνει ότι κάποιος με έχει εκνευρίσει.
Το μουγκρητό μου υποδηλώνει εκνευρισμό, είναι χαμηλόφωνο και με ήχους συριγμού. Αυτές τις μέρες δε είναι και συνεχόμενο…
Ακόμα το τρίχωμα μου όταν φουντώνει στη ράχη, στο λαιμό και στη ουρά δείχνει τον εκνευρισμό μου. Για να ηρεμήσω-τουλάχιστον εγώ γιατί δεν είναι και όλες οι γάτες ίδιες, χρειάζομαι απομόνωση, και να βρω ένα μέρος να τα βλέπω όλα και να μην με βλέπει κανείς.
Στα δικά μας τώρα, πρέπει να συμμορφωθώ κάπως και να ηρεμήσω γιατί με βλέπω μαζί με τους συγκάτοικους στο πεζοδρόμιο πάλι – την έχω θυμώσει την μαμά μου πολύ – για την ακρίβεια της έχουμε σπάσει τα νεύρα.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το ξεστομίσω αυτό αλλά πάλι καλά που υπάρχει και ο Μενέλαος να ασχολείται με την μικρή γιατί εγώ απαξιώ όπως θα καταλάβατε.
Η συνέχεια στην επόμενη έκδοση.
