Πρόβλεψη είναι η όραση 20/20. Μετά την σύγχυση προς τα τέλη του Οκτωβρίου του 2019, είναι εύκολο να δει κανείς γιατί το εντός/εκτός δημοψήφισμα του 2016 έχει οδηγήσει στο τωρινό χάος. Αυτή δεν ήταν μια ερώτηση με μια ναι/όχι απάντηση. Η επιλογή να φύγει, συγκεκριμένα, κάλυπτε πληθώρα επιλογών: σκληρό Brexit, απαλό Brexit, ενωμένο τελωνείο Brexit και ίσως ένα δυνατόν «καθόλου Brexit», παρά μόνο μια διαμαρτυρία κατά της μητροπολιτικής ελίτ στο Λονδίνο, που θεωρούνται ότι πιστεύουν ότι ξέρουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο.
Όποιοι και αν ψήφισαν την έξοδο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αιτία έχει υιοθετηθεί από οποιοδήποτε έχει αναμειχθεί, για να υποστηρίξει τις δικές του φιλοδοξίες, όχι αναγκαστικά άμεσα συνδεδεμένες με την ιδιότητα μέλους της ΕΕ. Πολλοί – μέλη του αριστερού κόμματος μπορεί να φοβούνται ότι χωρίς τις Ευρωπαϊκές οδηγίες προστασίας προς τους εργαζόμενους αυτοί στο δεξιό κόμμα, που είναι στην εξουσία, θα εφαρμόσουν απαράδεκτες για αυτούς, αλλαγές στα δικαιώματα των εργαζομένων. Γιατί άλλωστε να πολεμήσουν τις εκλογές τώρα, οι οποίες αν κερδίζονταν, θα έδιναν στους αριστερούς την ιδιότητα να νομοθετήσουν με όποιο τρόπο θα ήθελαν, ανεξάρτητα από την Ευρωπαϊκή νομοθεσία (και αν είχε λάβει χώρα όταν είχε αρχικά αιτηθεί θα είχε επιτρέψει την εκστρατεία απόρριψης του Brexit, (αν είχε κερδηθεί). Η βάσιμη υποψία είναι ότι η πραγματική ατζέντα είναι για δεύτερο δημοψήφισμα και να μην αποχωρήσουν καθόλου γιατί μόνο μέσω των Ευρωπαϊκών νομοθεσιών, μπορεί να προστατευθεί η σοσιαλιστική πολιτική.
Στην δεξιά, η αδυναμία συμβιβασμού των σκληροπυρηνικών, έχει, χωρίς αμφιβολία, διαιωνίσει την αμφισβήτηση. Η πιθανότητα είναι ότι πολλοί από τους 17,4 εκατομμύρια που ψήφισαν την αποχώρηση, δεν είχαν κανένα θέμα με την τελωνειακή ένωση και πίστεψαν, από την μεριά τους, ότι είναι η λογική ύπαρξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί οι ψηφοφόροι απλά αντέδρασαν σε αυτό που τους φάνηκε ως αυξανόμενη πολιτική ενσωμάτωση. Αρκετοί από τους σκληροπυρηνικούς Brexiteers έχουν αρνηθεί να το παραδεχτούν υποστηρίζοντας υπέρ «του σεβασμού της απόφασης του λαού».
Ως Βρετανός και κάποιος που ψήφισε με σιγουριά, όπως οι περισσότεροι Λονδρέζοι, να παραμείνουμε, θα πάρω τον εύκολο δρόμο και θα ρίξω την ευθύνη (μεταξύ σοβαρού και αστείου) σε έναν Γάλλο για την τραγωδία της τωρινής κατάστασης. Αν ο General de Gaulle, ο Γάλλος πρόεδρος, το 60’, δεν είχε ψηφίσει να μείνει η Βρετανία εκτός Ευρώπης, η σημερινή ΕΕ θα είχε προχωρήσει, όχι αναγκαστικά καλύτερα, αλλά με έναν τρόπο επηρεασμένο από την Βρετανία και σίγουρα πιο σθεναροί στο να τους υποστηρίξουν. Το Ηνωμένο Βασίλειο, ως αποτέλεσμα, δεν θα είχε υποστεί το στάτους του νεοεισερχόμενου, με πολλούς δυσαρεστημένους με την, αμετακίνητη, δομή στην οποία εισήλθαν, συγκεκριμένα με τους μηχανισμούς της μη εκλεγμένης Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Και τι γίνεται τώρα; Όποιος είναι καλά πληροφορημένος, είναι μπερδεμένος. Η πρόβλεψη παραμένει ένα υπέροχο πράγμα.
Hindsight is 20/20 vision. Amidst the confusion of late October 2019 its easy to see why the in/out UK referendum of 2016 has resulted in the current chaos. This was not a question capable of a yes/no answer. The leave option, in particular, covered a multiplicity of possibilities: hard brexit, soft brexit, a customs union brexit and maybe also a strong “no brexit at all”, rather just a protest against the metropolitan elite in London, perceived to believe they know better than the rest.
Whatever the make up of that leave vote, there is no doubt that the cause has been hijacked by virtually everyone involved to support their particular ambitions, not necessarily all connected directly with EU membership. Many on the left wing may fear that without EU employment protection directives those on the right, in power, will force though changes to workers’ rights unacceptable to them. Why else fight a general election now that would, if won give the left the ability to legislate as they wished, regardless of EU law (and if it had taken place when first mooted would (again if won) have allowed a campaign to reject Brexit altogether). The strong suspicion is that their real agenda is for a second referendum and not to leave at all because it is only through EU policies that socialist policy can be protected.
On the right the hard liners failure to compromise has without doubt perpetuated the controversy. The likelihood is that many of the 17.4 m voting to leave had no issue with a customs union, believed, in their view, to be the true rationale for the EU. These voters just objected to what was seen as increasing political integration. Many of the hard line Brexiteers have refused to take this on board in the crying out ‘for the will of the people to be respected’.
As a Brit and someone who voted firmly, like most Londoners, to remain, I am going to take the easy way out and blame (and partly seriously) a Frenchman for the tragedy of the current situation. If General de Gaulle, the French president had not voted to keep Britain out of Europe in the 1960’s, the EU today would have moved forward, not necessarily in a better way, but in a way that was more influenced by the British and therefore more conducive to retaining their support. As a result the UK would not have suffered the extended newcomer status with many unhappy with the, apparently set in cement, construct of what they had joined – in particular the machinations of the unelected European Commission.
What happens now? Anyone who is well informed, is confused. Hindsight remains a beautiful thing!