Έχω γράψει αρκετά κείμενα για το λάδι και τις βρώσιμες ελιές στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο και τηλεόραση, με κορυφαία στιγμή μας, το πρώτο βραβείο της δικής μας γαϊδουρολιάς (μαμούθ η χονδροελιάς) από τη Μαρία Ζέρβα, στη Διεθνή έκθεση – 148 χώρες – της Θεσσαλονίκης, για το μέγεθός της και τη γεύση της.
Αλλά «τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα». Για κάνα δύο χρόνια, πήραν κάποια αξιοπρεπή και ανάλογη με την αξία τους τιμή και μετά… βουτιά στον πάτο.
Κάπως έτσι παίζεται και το βρώμικο παιγνίδι, με τις ελιές Καλαμών. Αυτό που γίνεται όμως για αιώνες με το ελληνικό λάδι, δεν έχει προηγούμενο, σε άλλον «συμπάσχοντα και συμπολεμιστή λαό», στον πλανήτη γη.
Φοβάμαι όμως, μήπως σαν γνήσιοι Έλληνες και Ελληνίδες, μη πέσετε… πάλι από τα σύννεφα, όπως συνηθίζετε άλλωστε, γιατί θα σας αποδείξω τα παραπάνω, με ντοκουμέντα.
Η φετινή χρονιά ωστόσο, με επαναστάτησε και με «έβγαλε από τα ρούχα μου», γιατί πολλοί είχαν επενδύσει στο θεϊκό αυτό προϊόν. Όταν λοιπόν ζορίζεσαι υπερβολικά, η επιστήμη επιβάλλει, να ανατρέχεις και να ψάχνεις με πάθος κάποιο τυχόν καταφύγιο – απάγγιο, στο παρελθόν – στα περασμένα .
ΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑ – ΚΟΥΚΛΗΣ ΠΕΝΤΕ.
Ως μαθητής Γυμνασίου λέω, μια λαδοχρονιά, στη γιαγιά μου Στάμω, «πως το λάδι δεν έχει καλή τιμή. Φέτος γιαγιά, τζάμπα οι κόποι».
Πετάγεται από το κρεβάτι σαν τη σαίτα και αρχίζει τα χωριάτικά μας… Γαλλικα: «Ρε τους απατεώνες, ρε τους παλιο …στηδες, ρε τους γαμ…νους, ρε τους καρακερατάδες. Και οι γυναίκες που η μύτη τους ακούμπησε στο χώμα στα χαμολόγια (τότε μάζευαν και από χάμω τις ελιές) και οι άντρες που ξεπλατιστήκανε από την τέμπλα»;
«Οι μεγάλοι κανονίζουν τις τιμές γιαγιά» πάω να την ηρεμήσω. Και τότε άκουσα μια πρωτόγνωρη… κατάρα: «Μα τα ρεμάλια που να τους πάνε όλους τέσσερις και ο Πάπα – Κούκλης (παππάς του χωριού) πέντε».
Τώρα εγώ το κάνω επίκαιρο και λέω, όχι ο παπα Κούκλης, αλλά ο παππα – Ανούσης. Σε μεταφυσικά, εξωγήινα, οράματα και κατάρες, κ.λ.π. δεν πιστεύω, αλλά αν (περχάπς, που λέτε και εσείς, οι …ελληνόφωνοι και όχι ελληνόψυχοι) τυχόν, λέμε, ισχύουν, θα ήθελα απόλυτα την εφαρμογή – υλοποίησή της.
Όπως όλοι οι Έλληνες – και κυρίως όλες – γνωρίζετε ότι ο θεός (και πριν οι αρχαίοι Έλληνες ) ευλόγησε τρία μόνον πράγματα: τον σίτον, τον οίνον, και το έλαιον.
Για το τρίτο θα γράψω εγώ, που δεν σηκώνει (δεν πρέπει) υποκατάστατα.
Για τα άλλα δύο ,ας γράψουν άλλοι, που τα γνωρίζουν κάλλιον εμού, που λένε και οι δικηγόροι. Λοιπόν για το κρασί υπάρχουν, τα τσίπουρα, τα ουίσκι, ούζα, διάφορα οινοπνεύματα κ.α.
Για το σιτάρι υπάρχουν η σόγια, το καλαμπόκι, τα χαρούπια, το κριθάρι, τα γκόριτσα. Κάποιοι δε λένε, ότι είναι υγιεινότερα. Αυτά, τα όμορφα ψωμιά, μάλλον θα τα γνωρίσετε από το Μάιο και μετά, γιατί κατά τις πληροφορίες μου, θα γίνουν κάποια… ζόρικα πράγματα Μάιο με Ιούνιο.
Κάπως θα μοιάζουν με την κατοχή του 1941. Με την ευκαιρία, και εντελώς συνειρμικά, να σας γράψω και ένα πραγματικό γεγονός με τη λαθουρή (γαλαζοασπρα)… κότα. Μπήκε λέει η αλεπού στο κοτέτσι και άρχισε τη γνωστή δουλειά της.
Πρώτα… πετσοκόβει τον πιο ζωηρό κόκορα. Μετά τον πιο ήρεμο και στα γρήγορα όλες τις κότες. Η τάχα μου κουτοπόνηρη Λαθουρή κότα, (ούτε καν πονηρή) έπιασε γωνία, έβλεπε το χαμό όλων των άλλων, τούρλωνε τα οπίσθιά της (άλλοι τον λένε κώλο και πωπό) άπλωνε τα φτερά της, έβγαζε τον σκασμό της (σιωπή, σαράπ κατά τα Γερμανικά) και κοίταζε αλλού.
Αφού τελείωσε η αλεπού, της ορμάει, και της λέει: εσένα γιατί είμαι πιο ξεκούραστη και χορτάτη, θα σε γλεντήσω πιο αργά, βασανιστικά (για εσένα) και απολαυστικά (για εμένα). Η λαθουρή κότα όμως, μπορεί να μοιάζει και με μια χώρα, π.χ την Ελλάδα, τις Φιλιππίνες, το Κογκό, τη Βραζιλία, την Πολωνία, την Κίνα. κλπ…
Α, ρε… γαμώτο μου, μεγαλώνω και αφαιρέθηκα (λοιπόν λέτε να έχω αλτσχάιμερ;) δεσμευτήκαμε να γράψουμε, για το λάδι γενικώς και ειδικώς το ελληνικό.
Τα πράγματα εδώ, είναι πολύ απλά, κατανοητά και ουσιαστικά, όπως, όλα τα μεγάλα, οι κρίσιμες υποθέσεις και τα γεγονότα, φθάνει, όχι μόνον να τα βλέπεις, αλλά να έχεις και τα κότσια να λες – όχι με φόβο, αλλά με πάθος – τις αλήθειες τους και να τις υπερασπίζεσαι, γιατί:
1ον. Το ελληνικό λάδι είναι το καλύτερο στον… κόσμο. Η σούπερ αμόλυβδη του σώματος, όπως λένε όλα τα παγκόσμια, ιατρικά συνέδρια. Γι, αυτό οι Ιταλοί, κυρίως, και Ισπανοί «βαφτίζουν» τα δικά τους, ως ελληνικά.
2ον. Μας ευνοεί το γενικό κλίμα και η Ελλαδική γη – χώρος, και κατά περιοχές και το… μικροκλίμα (γι, αυτό και οι ποικιλίες ).
Εύλογα θα ρωτήσετε, τότε, γιατί πιάνουμε πάτο στις τιμές;
Ειδικά το 2019 – 2020, μας… τελείωσε αρχικά η Τυνησία (θα δούμε τι θα γίνει από Απρίλη και ύστερα, που θα βγει η Τυνησία) που πωλούσε 1, 50 ευρώ το κιλό, σε Ισπανούς και Ιταλούς, και από κοντά και σε Έλληνες μεγαλέμπορους. Στην Τυνησία βέβαια το μεροκάματο έχει 7 ευρώ, και το μηχανικό πετρέλαιο 0,20 λεπτά. Ναι, αλλά και τις προηγούμενες δεκαετίες δεν πηγαίναμε καλύτερα.
Έτσι είναι και αυτό διότι:
1ον. Οι τρεις με το πολύ λάδι (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία) δεν έχουν μια… περίπου κοινή γραμμή στις τιμές. Αυτό το ξέρουν οι χώρες της Ευρώπης, που τρώνε σπορέλαια, τις διασπάνε (διαίρει και βασίλευε) και τις λιανίζουν.
Φέτος μόνον η Ιταλία κράτησε άμυνα στα 3 ευρώ το κιλό χονδρική, οι Ισπανοί και Έλληνες κατέβηκαν αρκετά. (σ.σ. ο Πάγκαλος είχε πει πως τον βασάνιζαν 24 ώρες οι Γερμανοί, με εντολή του ΥΠΕΞ ΓΚΕΝΣΕΡ, για να του κατεβάσουν… μισό, τότε, μάρκο το κιλό.)
2ον. Δεν υπάρχει Ελληνική Εθνική – συνεταιριστική πολιτική, με αποτέλεσμα να έρχονται οι Ιταλοί να το παίρνουν από τα ελαιουργεία και τους συνεταιρισμούς, δήθεν να το τυποποιούν και να το μπασταρδεύουν με το δικό τους.
3ον. Ο εγκλωβισμός – ευθυνοφοβία και κάλυψη (προστατευτισμός) των Ελλήνων επιχειρηματιών με στόχευση τη… μικρή και ανταγωνιστική αγορά της Ευρώπης.
Τρεις επιχειρηματίες έσπρωξα, με κλωτσιές, σε Ιαπωνία, Νότια Αμερική και Ασία – Ινδία 1 δισεκατ. λαό και σώθηκαν (σ.σ και να θέλουμε να μπούμε στο 1.200 δις. Κινέζους, που να αφήσει ο… Κώστας Σημίτης που μάθαινε τον Κινέζο Πρόεδρο, πώς να καλλιεργούν οι Κινέζοι τις ελιές (ευτυχώς να λέτε δεν πέτυχε το πείραμα).
Μήπως δεν δασκάλευε και τους… Τούρκους, πώς να αρπάζουν τα Ευρωπαϊκά λεφτά από τα προγράμματα;
Καλά τους Αυστραλούς τους μάθαμε το κόλπο τόσο καλά, που πριν λίγα χρόνια τους πουλούσαμε, τώρα πουλάνε και αυτοί λάδι.
Ξέρετε έχουμε… τάχα μου ψυχοπονιάρικες πολιτικές ηγεσίες και κυβερνήσεις. Αυτό βέβαια, όχι από γνήσια μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία, αλλά λόγω φοβίας, ασχετοσύνης στα σοβαρά, τεμπελιάς – οχι πίεση, σκοτούρες και κόντρες – και αδιαφορίας (ενδιαφέρον μόνον για συγγενολόι και μερικούς πιστούς κομματικούς – στηρίγματά τους).
Το Τώρα ποιος μας λυπάται, μας βοηθεί, εμάς ντε, που τρώμε τις σόλες των παπουτσιών μας;
Η δεν τις τρώμε; Μη μου στραβομουτσουνιάζετε και μου ξυνίζετε τις μούρες σας. Σας ξέρω καλά.
Ε ρε βρεγμένη μουριά που χρειάζονται, αρκετά παρτάλια – σφογγοκωλάριοι των ξένων και πάντα σκυφτοί πολιτικοί μας και κυβερνήτες μας(;).
Και λιγότερο, φυσικά, ξύλο (με κερασιά αυτοί) τα πρόβατα – ψηφοφόροι, δηλαδή αυτοί που τους ακολουθούν.
