Έχοντας περάσει κιόλας διακόσια χρόνια στο ίδιο δωμάτιο, κάνοντας την ίδια δουλειά καθημερινώς και καταγράφοντας τις παρατηρήσεις σου νιώθεις ήδη πιο μεγάλος από όσο ήσουν όταν την ξεκίνησες και ας μην έχεις ηλικία. Αν και η λέξη ρουτίνα δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο σου, όπως και ο χρόνος, η ακολουθία των πράξεων που πραγματοποιείς κάθε ημέρα για εμάς ονομάζεται ρουτίνα. Καθήμενος αναπαυτικά στη θέση που βρίσκεται το τεχνολογικά ανώτερο για τα δικά μας δεδομένα, τηλεσκόπιο που διαθέτεις, έχεις παρακολουθήσει ιστορικά γεγονότα να συμβαίνουν στην Γη.
Όπως οι προκάτοχοι σου σε αυτή την δουλειά, παρατηρούσαν την ανθρωπότητα να κάνει μικρά βηματάκια σαν το μωρό που σηκώνεται στα δυο του πόδια, σκουντουφλάει – πέφτει και ξανασηκώνεται. Έχουν καταγράφει στα κιτάπια τους αρχαίοι πολιτισμοί τεράστιοι για την εποχή τους όπου σήμερα μοιάζουν σαν τα στρατιωτάκια που είχαμε για παιχνίδι ως παιδιά. Κανείς δεν διανοείται να «παίξει» μαζί τους και να γυρίσει στο παρελθόν. Όμως έχουν ένα κοινό αν και τα δυο είναι ξεπερασμένα.
Οι πολιτισμοί κτίζονταν ο ένας πάνω στον άλλο είτε με την βία, είτε με την εκπαίδευση. Πολιτισμοί που έλαμψαν κατά το παρελθόν και μνημονεύονται ακόμα και σήμερα βασίστηκαν και με τις δυο παραπάνω συνιστώσες. Το ίδιο και τα στρατιωτάκια. Οι παλιοί δεν τα ξεχνάνε αλλά προτιμάνε να παίζουν τα αντίστοιχα σε ένα υπολογιστή.
Όταν συνέβη η Βιομηχανική Επανάσταση, ένα μικρό χαμόγελο κάλυψε την ανησυχία σου για την διαχείριση της. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν σε ένοιαζε ο νικητής, όσο η διάρκεια του. Δε υπήρχε μάθηση παρά μόνο μαθήματα. Χάρηκες με την Κίνα, στο ίδιο έργο θεατές να αλλάξουμε παραστάσεις όμως.
Αυτό που συνέβη και ας το είχες προβλέψει, σε τρομοκράτησε και ο επόμενος που πήρε την θέση σου και διάβαζε πια τα δικά σου κιτάπια δεν μπορεί να τα κατανοήσει.
Το μάθημα δεν παύει να είναι μάθημα, ακόμα και αν ο εκπαιδευτής γνωρίζει ότι αυτό που παραδίδει σήμερα, αύριο ίσως δεν ισχύει.
«Ο εκπαιδευτής πρέπει να έχει εκπαιδευτεί και ίδιος» …είπε κάποιος κάποτε.
