Είχε να ξεμυτίσει από τα υπόγειο αρκετές ημέρες. Τελευταία φορά που θυμάται τον εαυτό του να “κόβει βόλτες” ανέμελος- αν η μνήμη του δεν του παίζει κανένα άσχημο παιχνίδι, ήταν περισσότερο από ένα μήνα.
Την “ανάσα του ήλιου” την αισθανόταν όταν άνοιγε την πόρτα, ίσα – ίσα όσο χρειαζόταν να λάβει την «βοήθεια» του Βασιλιά για να τραφεί. Τα απαιτούμενα. Φαγητό και νερό. Δεν του έλειπε τίποτα. Δεν χρειαζόταν εξάλλου και κάτι παραπάνω- τον είχαν ενημερώσει σχετικά, για να την “βγάλει” μέχρι να περάσει το κακό που τους βρήκε. Ο Τελάλης με τα επίσημα γυαλιστερά του ρούχα κάθε μέρα, ακριβώς την ιδία ώρα του έλεγε τα καθέκαστα. Όχι μόνο σε αυτόν. Και στον γείτονα και στον διπλανό του, έφτανε μέχρι την άκρη της πόλεως. Κρεμόντουσαν από τα χείλια του, και ας μην τον έβλεπαν, με αγωνία για το μέλλον τους.
Ανακοινωθέν:«Αγαπητοί μου συμπολίτες το Μεγάλο Κακό που βρήκε τον ευλογημένο τούτο τόπο μας είναι εδώ και σέρνεται, στους δρόμους μας, στις γειτονιές μας, ακόμα και επάνω και μέσα μας, στους ίδιους τους εαυτούς μας. Εμείς είμαστε το κακό και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να απομονωθούμε μέχρι ο Βασιλιάς μας να το ξορκίσει».
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένα κακό είχε χτυπήσει βάναυσα την πόλη. Στα παλιά τα χρόνια η βίαιη απομόνωση απλά βοηθούσε το κακό να μην πάρει διαστάσεις. Οι τελάληδες ήταν το λειτουργικό όργανο του εκάστοτε Βασιλέα στην καταπολέμηση των κακών. Ο τελάλης θα μπορούσε να ήταν ο Βασιλιάς, αλλά τι αξία θα είχε τότε να ήταν τελάλης;
Πριν χρόνια τους είχε κτυπήσει η Μνημονιακή Αμνησία. Κάνεις δεν θυμόταν το πώς και γιατί αυτή η κατάρα έπεσε στον τόπο τους. Οι Γραφές, οι λίγες που σώζονται και περνάνε χέρι -χέρι αναφέρουν ότι όλα ξεκίνησαν από τους παλιούς Βασιλείς της χώρας. Οι αιμομιξίες μεταξύ τους έσπειραν το κακό. Παιδιά, εγγόνια και ξαδέρφια των Βασιλέων απλά συνέχισαν το καταστροφικό έργο τους εις βάρος των ανθρώπων των υπογείων.
Ο τελάλης διαφωνεί κάθετα με αυτές τις φήμες και αν τυχόν και κάνεις το λάθος να αναφέρεις μια ιστορία από τα παλιά, η λήθη σε… περιμένει.
Πριν ξεκινήσουν όλα τούτα που σας εξιστορώ σήμερα, υπήρξε μεγάλη αναταραχή στο Βασίλειο. Η Νέα Τέχνη ή Nova Artes, όπως ήταν το ξενικό της όνομα, ήθελε το κεφάλι του Βασιλιά και των παρατρεχάμενων.Την ίδια περίοδο ο Βασιλιάς είχε υποσχεθεί στους υπηκόους του, ότι με τη ανάληψη της εξουσίας όποια ονοματοδοσία είχε γίνει στο παρελθόν δεν θα είχε σημασία πια. Το οποίο όντως συνέβη. Δεν έχει σημασία πια. Κρίμα και οι στολές των υπογείων που είχαν φορέσει στο παρελθόν, γιατί δεν πρόκειται να ξανά χρησιμοποιηθούν .
Είχε υποσχεθεί ακόμα, ότι θα βάλει φρένο στην ανεξέλεγκτη διακίνηση παράνομου ανθρώπινου δυναμικού και θα λύσει το πρόβλημα. Ξαφνικά το μόνο που συνέβη ήταν να πληθύνουν τα υπόγεια για να χωρέσουν όλοι. Κανείς δεν γνώριζε πόσα και σε ποιο μέρος υπήρχαν. Έλυσε το “δομικό” πρόβλημα.
Φρόντισε και για την εκπαίδευση του λαού. Πλήρωσε για τον καθένα υπήκοο του ξεχωριστά από έναν μικρό τελάλη να του μάθει πράματα που δεν είχε φανταστεί ότι υπήρχαν καν. Η ανάπτυξη της χώρας έγινε σημείο αναφοράς για τα άλλα υποανάπτυκτα κράτη.
Το φαΐ όλο και λιγόστευε, η μνήμη ασθενής, μέρα έμπαινε, νύχτα έβγαινε, ο τελάλης άλλα τους έλεγε την μια μέρα, αλλά την άλλη, μπερδεύτηκε και ο ίδιος στο τέλος.
Ήθελε να βγει από το υπόγειο του, να δει τον κόσμο πάλι να χαρεί την ζωή, να ζήσει. Φοβόταν όμως. Τι θα αντικρίσει εκεί έξω; Είναι και αυτός ο τελάλης που δεν τον αφήνει ήσυχο….
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στη σελίδα μας στο Facebook
Στην ομάδα και στις ειδήσεις της Google News