Είμαι παιδί της γενιάς του ‘90. Μεγαλωμένη στην γειτονιά της Πρόνοιας Ναυπλίου, τότε που τα ναρκωτικά γύρω από την όμορφη πλατεία του σχολείου μας έκαναν χορό.
Είχα την ατυχία και το βαρύ τραύμα να χάσω φίλους από τη χρήση και την ανυμποριά τους να σταματήσουν. Φίλους και γνωστούς αγαπημένους, πανέξυπνους και χαρισματικότατους. Φίλους που δεν μπόρεσα ποτέ να στηρίξω. Άλλοι πάλι μέχρι σήμερα ζουν με τους εθισμούς τους, τους οποίους πιστεύουν πως ελέγχουν και μάλιστα έχουν βρει πανέξυπνα επιχειρήματα να στηρίζουν.
Ήρθα συχνά αντιμέτωπη με το ερώτημα “το παιδί μου παίρνει ναρκωτικά, τί να κάνω;”
ΤΙΠΟΤΑ. ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Ενίοτε οι γονείς βάζουν ειδικούς και ψυχοθεραπευτές να βοηθήσουν, στέλνουν το παιδί σε κέντρα απεξάρτησης, αλλά εκείνο δεν πάει. Κανείς δεν πάει αν δεν έχει προσωπική ανάγκη και θέληση και αν δεν τον αφήσουμε να το ζητήσει μόνος.
Είναι τρελά οδυνηρό θέαμα να βλέπεις τον δικό σου άνθρωπο να μη σώζεται από τον κάθε είδους εθισμό. Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τα χάπια, ο τζόγος, οι κακές παρέες, δείχνουν πως μέσα στον ψυχισμό του ατόμου υπάρχει συνήθως δυσβάσταχτος πόνος. Υπάρχει βέβαια και αυτό που καλείται συγκυρία. Εγώ ας πούμε, ούτε το σύμπαν γνωρίζει πως δεν έμπλεξα όταν υπήρχαν σε τόση αφθονία γύρω μου. (και πολλοί άλλοι).
Σημαντικό πράγμα που κάποιος πρέπει να κάνει, είναι να αποβάλει την ευθύνη και την αποτυχία ως γονέας από μέσα του.Πανδύσκολο, ξέρω… Ο γονιός δεν πρέπει να καρπώνεται ούτε τις αποτυχίες, ούτε τις επιτυχίες του παιδιού του. Αυτά είναι ανοησίες του νου και της αμάθειας.
Έχει ένα ενδιαφέρον να ψάξουμε, πόσο προβληματικό ήταν το οικογενειακό περιβάλλον, όχι όμως για να πάρει την ευθύνη, αλλά για να γίνει έρευνα.
Αντί να ελπίζετε ότι μπορείτε να παρέμβετε, κοιτάξτε μέσα σας και δείτε τί γινόταν όλα τα χρόνια. Στόχος θα είναι να δουλέψετε και να φροντίσετε να δημιουργήσετε μια ειλικρινή αγκαλιά για να επιστρέψει το παιδί αν και εφόσον εκείνο το επιλέξει.
Όσο πιέζετε και το ζαλίζετε, τόσο το απομακρύνετε.
Ο εθισμός είναι ένα δύσκολο μονοπάτι. Θέλει μελέτη, ενημέρωση και κατανόηση. Στην προσπάθεια να κατανοήσουμε το εξαρτημένο άτομο, πρέπει εμείς να αναζητήσουμε προσωπική βοήθεια. ‘Οχι για τον χρήστη, αλλά για εμάς.
Θα έλεγα ταπεινά λοιπόν, πως η επέμβασή μας δε θα βοηθήσει. Μόνο περισσότερο πόνο θα προκαλέσει. Δε φέρουμε εμείς την ευθύνη. Είναι και αυτό μια διαδρομή και μια υπενθύμιση τελικά, πως δεν ελέγχουμε τίποτα και είμαστε εντελώς εγωιστές που νομίζουμε το αντίθετο. Είναι άλλο πράγμα να πονάω με τον πόνο του απέναντι και να χαίρομαι με τη χαρά του και άλλο να παίρνω την ευθύνη και να προσπαθώ να συμμετάσχω με το ζόρι σε κάποιο από τα δύο.
Ξεκινήστε λοιπόν να απεγκλωβίζεστε από τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές ενοχής ή κοκορέματος.
Αυτό είναι μια καλή αρχή.
Και πάλι όμως, όπως εσείς αγαπάτε….
*Φιλόλογος – ειδική εκπαιδευτικός – μουσικός.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook και στο Google News
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη –Κορινθία – Αθλητικά – Άρθρα – Αποκλειστικές Έρευνες και Συνεντεύξεις.
