Ένα από τα πρώτα βιβλιοδετεία της Τρίπολης, το άνοιξε ο παππούς της Ηλίας Ρακόπουλος περί το 1930. Έκτοτε, η “ιερή” τέχνη του βιβλιοδέτη μεταλαμπαδεύτηκε από γενιά σε γενιά και σχεδόν μετά από έναν αιώνα τα ηνία της εν λόγω θρυλικής επιχείρησης κρατά με μεράκι “εις πείσμαν των καιρών” η κ. Ελευθερία Παπαχαραλάμπους.
Στην συνέντευξη που η κ. Παπαχαραλάμπους παραχώρησε στον Κώστα Πρώιμο μιλά για τον δύσκολο αλλά αποφασιστικό αγώνα που δίνουν ενάντια στην ψηφιακή επικυριαρχία, την ανιδιοτελή αγάπη της για το σπανίζον επάγγελμα του βιβλιοδέτη καθώς και την ιδιαίτερη σχέση της με τα βιβλία.
Κώστας Πρώιμος: Κυρία Παπαχαραλάμπους, είστε βιβλιοδέτης εκ του πατρός σας. Ποια ήταν για εσάς η παρώθηση ώστε να συνεχίσετε μια τόσο εξεζητημένη οικογενειακή επιχείρηση;
Ελευθερία Παπαχαραλάμπους: Την τέχνη της βιβλιοδεσίας την έμαθα από την μητέρα μου Άννα και τον παππού μου Ηλία Ρακόπουλο. Από μικρό ακόμη παιδί βοηθούσα στις δουλειές του βιβλιοδετείου όποτε είχα χρόνο ανάμεσα στα μαθήματα και τις δραστηριότητές μου. Το βιβλιοδετείο ήταν το δεύτερο σπίτι μου. Παρόλο που έφυγα για σπουδές (γραφιστική) στην Αθήνα, όπου και παρέμεινα αφού αποφοίτησα και εργάστηκα για 15 περίπου χρόνια, στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε πάντα η σκέψη να επιστρέψω και να αναλάβω το βιβλιοδετείο. Το οποίο και έγινε το 2016 όταν μετακόμισα πίσω στην Τρίπολη με την οικογένειά μου.
► Να υποθέσουμε πως το “δέσιμο” του κάθε βιβλίου είναι μοναδικό σαν το περιεχόμενο του;
Ελευθερία Παπαχαραλάμπους: Φυσικά! Κάθε βιβλίο είναι ξεχωριστό και αναλόγως με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται όταν φτάνει στα χέρια μου και το περιεχόμενό του, αποφασίζω το “δέσιμο” και το “ντύσιμο” που θα του κάνω.
► Έχουν υπάρξει βιβλία που να έχετε “δέσει” και για κάποιους ¨μυστικιστικούς” λόγους – επιτρέψτε μου την υπερβολή χάριν της απάντησης – να έχουν μείνει “χαραγμένα” στην μνήμη σας;
Ελευθερία Παπαχαραλάμπους: Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα παλαιά βιβλία. Με γοητεύει το παρελθόν τους και η ιστορία που κουβαλάνε πίσω τους, πολύ πριν εγώ γεννηθώ. Συνήθως μετά από πολλές ώρες και μέρες που αφιερώνω σε αυτά, όταν έρθει η στιγμή να τα δώσω πίσω στον πελάτη, στεναχωριέμαι λίγο που τα αποχωρίζομαι.
► Δυστυχώς η ηλεκτρονική εποχή παραγκωνίζει βιαίως όλα τα συναφή με τις εκδόσεις επαγγέλματα. Ωστόσο εκτιμάτε πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα έστω θεσμικό για την προστασία αυτής της τόσο μοναδικής τέχνης; Ποιο είναι το μέλλον της βιβλιοδεσίας στην Ελλάδα;
Ελευθερία Παπαχαραλάμπους: Η αλήθεια είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια ο αριθμός μας μειώνεται. Είμαστε όμως ακόμη εδώ και παλεύουμε να επιβιώσουμε. Παρόλο που όλα γίνονται σιγά – σιγά ψηφιακά, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αγαπούν τα βιβλία τους και τα φροντίζουν. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε συλλέκτες. Έχω πελάτες απλές νοικοκυρές που θέλουν να “ξαναδέσουν” τον παλιό τους Τσελεμεντέ, νεαρούς φοιτητές που θέλουν να κάνουν βιβλίο τις χειρόγραφες σημειώσεις τους κλπ. Θέλω να είμαι αισιόδοξη και πιστεύω πως το επάγγελμα του βιβλιοδέτη θα συνεχίσει να υπάρχει. Εγώ προσωπικά θα μάθω την τέχνη στις κόρες μου και εύχομαι να συνεχίσουν κι αυτές την οικογενειακή μας παράδοση.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στη σελίδα μας στο Facebook
Στην ομάδα και στις ειδήσεις της Google News
