Γράφει ο Παναγιώτης Δερματάς
Αφορμή γι’ αυτό το δημοσίευμα, ήταν ένα σοβαρό βίντεο με κάποιο πανέμορφο χωριό τής κεντρικής Πελοποννήσου, τον Αχλαδόκαμπο.
Πλούσια περιοχή με ελαιόδεντρα και ωραία χωράφια, ένα χωριό με ζωντανή αρχιτεκτονική δίπλα στις σκουριασμένες γραμμές που παλιά τού έδιναν ζωή και οι οποίες σήμερα μαζί με τον εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό προκαλούν θλίψη όχι τόσο μεγάλη γι’ αυτό που έφυγε αλλά για το σημαντικό που σήμερα κλωτσάτε και χάνεται, γι’ αυτή την περιφρονημένη δυναμική!!!
Η ψυχή αυτού τού χωριού, εξακολουθεί να αντιστέκεται, παρά τα βάσανα και τις αντιξοότητες που συσσωρεύτηκαν στις κοινωνίες από τις ανεπάρκειες ενός αποτυχημένου πολιτικού συστήματος το οποίο από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δολοφονεί κάθε δημιουργική δυναμική με πρόσχημα την “ανάπτυξη” και τήν “πρόοδο” πίσω από την οποία συντηρείται κάθε μορφής παρασιτισμός και βλακεία.
Την ψυχή την βλέπεις στο πρόσωπο τού Ιερέα, στον μαγαζάτορα που προσπαθεί εναγώνια να επιζήσει μέσα από τις καταστροφικές συμπληγάδες τού δολοφονικού και βάρβαρα αντιαναπτυξιακού φορολογικού συστήματος, στο πρόσωπο τού μετανάστη που αφού έκανε το ταξίδι τού Οδυσσέα επέστρεψε στην Ιθάκη του και προσπαθεί να την αναστήσει.
Μόλις είδα τυχαία το βίντεο με την γυναίκα που επέστρεψε από την ξενιτειά, ζωντανή, ακμαία και με πρόθεση να αναστήσει το χωριό της, αμέσως πήρα θάρρος, ανατράπηκε η απαισιοδοξία που έζησα στο χωριό μου την ημέρα τής εθνικής παρελάσεως.
Στην εποχή μας δηλαδή, ήμασταν εκατό περίπου μαθητές, στην εποχή των παιδιών μου ήταν γύρω στα εβδομήντα πέντε με τρείς δασκάλους, ενώ προχθές μόλις δέκα έξη με μία μόνον δασκάλα και κανέναν μαθητή στην έκτη τάξη!
Όλα αυτά τα πράματα, δεν θεωρώ ότι είναι τυχαία…
Αποτελούν θερισμούς από σπορές ενός χθεσινού τυχαρπακολίστικου πολιτικού συστήματος το οποίο σκότωσε κάθε προοπτική ζωής και αναπτύξεως, κάθε τάξη και πειθαρχία, κάθε αξία την οποία αντικατέστησε με τις “ιδεολογίες” πίσω από τις οποίες κρύβονται βολέματα και αρπαχτές, που κάθε δημιουργική φαντασία τήν έπνιξε μέσα στο περιθώριο.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των καταστάσεων είναι η διαρκής φθορά, η φτώχεια, η αταξία, το φρικτό δημογραφικό πρόβλημα, η απαξίωσις κάθε ζωτικής πηγής πλούτου, όπως είναι σήμερα ο σιδηρόδρομος τού οποίου οι σκουριές αποτελούν συνέπεια άλλων σκουριών που έχουν εγκατασταθεί από τα απο…κόμματα και τα ανήθικα βολέματα στα μυαλά των ανθρώπων είτε αυτά λειτουργούν ως παράγοντες που “αποφασίζουν” και “χαράσσουν” είτε ως ανεγκέφαλοι κομματικοί αποδέκτες τους.
Σε μία χώρα που η ζωή της ρυθμίζεται αξιοκρατικά και όχι από τις ομάδες που κάθε φορά καταφέρνουν να παίρνουν την εξουσία με κύριο στόχο να διαμοιράζονται με τούς πρωτοκλασάτους υποστηρικτές τους τον δημόσιο πλούτο, θα έπαιρναν ως βάση το τι μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό το τραίνο που σε μια νύκτα κατήργησαν.
Θα έβαζαν μπροστά τους την ανεξάρτητη επιστήμη να εξετάσει τα δεδομένα, την δυναμική τού κάθε χώρου που θα εξυπηρετούντο από αυτά και ανάλογα θα προσάρμοζε την οργάνωση και τις υπηρεσίες.
Σήμερα, υπάρχουν οι προοπτικές να “πουλήσεις” στον τόπο σου τον πλούτο που αυτός σου παρέχει, δηλαδή ξεκινώντας από γνήσια διατροφή, φθάνοντας σε παιδεία, ιστορία, φιλοσοφία, μέσα από τα οποία στοιχεία θα έδινες διέξοδο εργασίας στα παιδιά τού χωριού που σπούδασαν όλα αυτά, θα ανταγωνιζόσουν μία παγκόσμια αγορά που έχει κορεσθεί από τούς θορύβους και έχει αρρωστήσει ηθικά και σωματικά από τα γεμάτα τοξίνες πλούσια “αγαθά”, που επιζητά να επιστρέψει στην απλότητα, στην γνησιότητα, στην σωματική και ψυχική υγεία.
Γιά να φθάσεις όμως εκεί, πρέπει να σκοτώσεις ανελέητα τούς διχαστές σου.
Αυτούς που επέβαλαν τούς διχασμούς μέσα σε όλες τις αντιπροσωπευτικές καταστάσεις από τις οποίες εκτρέφονται οι φατρίες των σκοτεινών συμφερόντων.
Αυτές τις φατρίες που μάς σκοτώνουν το δικαίωμα τής εργασίας και τίς κάθε απολαβές που προέρχονται από την δημιουργικότητα για να μάς εξαγοράσουν στην συνέχεια μέ τις “θέσεις απασχόλησης” οι οποίες μεταφράζονται σε μεγαλύτερα βάρη για τις πλάτες μας και σε μεγαλύτερες ταλαιπωρίες μέσα από τις γραφειοκρατίες και τα δαιδαλώδη εμπόδια που δυσκολεύουν μία φυσιολογική ζωή.
Γι αυτό εξοκείλαμε στην κεντρική διακυβέρνησα, στον συνδικαλισμό, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση η οποία έχει καταντήσει το συμπληρωματικό χέρι στην υπανάπτυξη, στους κοινωνικούς διχασμούς, στην δολοφονική φορολόγηση των πολιτών.
Κάποιοι ανεύθυνοι πήγαν να μετατρέψουν τον σιδηρόδρομο τής Πελοποννήσου σε …ποδηλατοδρόμιο.
Ευτυχώς η ζωντάνια τής κοινωνίας το απέτρεψε, πράγμα που σημαίνει ότι οι ελπίδα να αναστηθεί πραγματικά ο σιδηρόδρομος μαζί με τα χωριά που μπορούν να επανακάμψουν από αυτόν σε ζωή, δέν πέθανε αλλά ζεί και θα ανατρέψει πράγματα και καταστάσεις…
Αυτοί που επιμένουν πάντα νικούν, αρκεί να διατηρούν καθαρή, ενωτική, γνήσια δημιουργική την σκέψη τους και την ψυχή τους.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη – Κορινθία – Αθλητικά – Άρθρα – Αποκλειστικές Έρευνες και Συνεντεύξεις.
