Στην θρυλική Τρούμπα κείνα τα «πέτρινα» χρόνια τα μεταπολεμικά, όπου η φτώχεια θέριζε και μεγάλη υπόθεση ήταν να υπάρχει φαγητό κάθε μέρα στο τραπέζι για πολλά νοικοκυριά, τα κορίτσια όπως τα γνωρίσαμε από τις σχετικές ταινίες Τα «Κόκκινα Φανάρια», «Καλώς ήρθε το δολάριο», αν μη τι άλλο πληρωνόντουσαν. Η Κονσομασιόν ήταν εναρμονισμένη ευδιακρίτως στα προσήκοντα εκείνης της εποχής αυστηρά όρια της ευπρέπειας, ασφαλώς όποιος ήθελε το κάτι παραπάνω μπορούσε να γευτεί το κορμί φτωχών κοριτσιών έναντι χρηματικού τιμήματος.
Όποτε πλεύριζε το Φάληρο ο 6ος Στόλος η χαρά που επικρατούσε ήταν άκρατη γιατί τις υπόλοιπες μέρες τα κορίτσια εκδίδονταν για το μεροδούλι και το μεροφάι.
Ρε, πώς έκαναν οι δόλιες, όταν το Αμερικανάκι επειδή ξεχαρμάνιαζε από πάνω τους τρισευτυχισμένο άφηνε μερικά δολάρια από ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις (ανάλογα με το παραμύθιασμα των εγκεφάλων τους που είχε προηγηθεί με τα πολλά τα μπούρου-μπούρου και τις γυναικείες μαλαγανιές και τα νάζια σερβιρισμένα με μισοεγγλέζικα) φάνταζαν στους μάχιμους πιτσιρικάδες σαν τα κορίτσια των ονείρων τους.
Βέβαια, ο ερωτάς τους συνήθως κρατούσε για τις ίδιες μέχρι τον επόμενο πρόθυμο και γουστόζικο πελάτη, ενώ για το Αμερικανάκι που ξαναμανά έμενε για μέρες έγκλειστο στο «Σαρατόγκα» η θύμηση τους γερά κρατούσε μέχρι την μελλοντική έξοδο τους σε λιμάνι…
Κάπως έτσι κανονίζονταν σε κείνη την πιάτσα του αγοραίου έρωτα και της προσωρινής ανακούφισης από τη μοναξιά οι «ανθρώπινες – συναισθηματικές» συναλλαγές και στο τέλος της βραδιάς έμεναν εκτός απροόπτου όλοι ευχαριστημένοι.
Σήμερα, η χώρα μας λόγω της άκρατης φτωχοποίησης από τις επαίσχυντες πολιτικές πρακτικές ενός αδυσώπητου καθεστώτος διανύει ένα νέο μεταβατικό και ιστορικό στάδιο και μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε μια νέα τεράστια σύγχρονη Τρούμπα, (σηκώνει αναλυτική κοινωνική ανάλυση το ζήτημα). Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι πολίτες ως άλλα « πτωχά κορίτσια» (επιτρέψτε μας προς χάριν ποιητικής αδείας την παρομοίωση) περιμένουν με αγωνία όχι το δολάριο μα τούτη τη φορά το πετρέλαιο!»
Καλώς ήρθε το πετρέλαιο λοιπόν ή το φυσικό αέριο, μόνο που ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί ότι εκείνες οι ιερόδουλες της ιστορικής Τρούμπας πληρώνονταν, ενώ αντιθέτως εμείς, ως αφελείς πρωταγωνιστές και θύματα συνάμα ενός νέου τραγελαφικού κυβερνητικού αφηγήματος πάλι θα την «πληρώσουμε» και πολύ ακριβά! Κανείς μας δε πρόκειται να πληρωθεί, κυρίες και κύριοι. Θα ξεζουμίσουν με τα τεράστια τρυπάνια τους για πολλά μερόνυχτα το υπέδαφος της Ελληνικής ΑΟΖ και στη συνέχεια «θα πάνε για τσιγάρα» χωρίς να ξαναγυρίσουν, αν θυμάστε μέσα από τα σχετικά φιλμς ή έχετε ακούσει τι πάθαιναν μετά την ερωτική πράξη μερικές δύστυχες και αγνές στη σκέψη κοπελιές από τους επιτήδειους αγαπητικούς της πιάτσας. (Αχ, Ελλαδίτσα μου, τι σε περιμένει πάλι…)
Ένας λαός απελπισμένος και καταρρακωμένος, συνήθως είναι καταδικασμένος, να ακολουθεί ως βαριά ναρκωμένος ένα φαύλο κύκλο ο οποίος νομοτελειακά και λίαν συντόμως θα μετασχηματιστεί αίφνης σε ένα ατελείωτο σπιράλ τρόμου και αυτά ασφαλώς και δεν τα γράφουμε τώρα εμείς υπό διδασκαλική διάθεση παρά είναι εδώ και δεκαετίες καταγεγραμμένα σε πολλά βιβλιαράκια Κοινωνικής Ψυχολογίας, απλούστατα διότι έχουν ξανασυμβεί.
Το μέγιστο ερώτημα είναι: Γιατί οι λαοί δεν μαθαίνουν από τα λάθη και τις κακές πολιτικές επιλογές του παρελθόντος και υποπέφτουν συνεχώς σε λούμπες πολιτικής ομηρείας; όπως και τα άτομα μέσα από τις προσωπικές τους εμπειρίες αδυνατούν να ξεπεράσουν τις χρόνιες συναισθηματικές τους παραλυσίες;
Ο Τσιφόρος τον οποίο θεωρώ ότι σκοπίμως έχουν αφήσει στο Περιθώριο, εκτιμώ ότι ήταν από τους λίγους που έδινε τις πιο ρεαλιστικές απαντήσεις για όλα τα ανωτέρω μέσα από κάθε του διήγημα. Διαβάστε λίγο Τσιφόρο, ειδικά τα «παιδιά της πιάτσας» και κάπου αν το αντέχετε θα πετύχετε ως πρωταγωνιστή στις ιστορίες του και τον εαυτό σας…
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook
Αποκλειστικές Έρευνες – Συνεντεύξεις και Άρθρα
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη – Κορινθία – Αθλητικά –
