Γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης
Από τα Ψαρά. Ακούστε τα ονόματα τών παιδιών του: Μιλτιάδης, Αριστείδης, Θεμιστοκλής και Νικόλαος! Άγιος τής Ελληνορθόδοξης πίστης μας ο τελευταίος, αλλά στο όνομά του έκρυβε τόν πόθο τού υπόδουλου γένους (Νίκη + Λαός!).
Στα ονόματα τών εγγονών του είχαν προστεθεί ο Αλέξανδρος και ο Λεωνίδας!
Τι να σάς λέω τώρα!
Μετά το ολοκαύτωμα τής Χίου από τούς Τούρκους, ο Κανάρης πήρε εκδίκηση πυρπολώντας αύτανδρη τήν ναυαρχίδα τού Τουρκικού στόλου στις 6 Ιουνίου 1822 (σαν σήμερα πριν 196 χρόνια).
Μετά από χρόνια τόν ρώτησαν: Δέν φοβήθηκες ωρέ Κωσταντή καθώς πλησίαζες με το πυρπολικό σου τήν Τουρκική ναυαρχίδα με τούς 2.500 αξιωματικούς και ναύτες να σε πυροβολούν στο σκοτάδι; Και ο Κανάρης απάντησε: Καθώς ξεκίνησα να τούς ανατινάξω έκανα το σταυρό μου και είπα: Απόψε Κωσταντή θα πεθάνεις!!
Κάπως έτσι κερδίζεται φίλοι μου η λευτεριά, και όχι με πολιτικές διαπραγματεύσεις και συνομιλίες «κορυφής».
Σε λίγα χρόνια η Ελλάδα απέκτησε πρωτεύουσα, το Ναύπλιον.
Ποιος θα το πίστευε ότι αυτή η πόλη, δέν διαθέτει μετά από 2 σχεδόν αιώνες, οδό με το όνομα τού Κωνσταντίνου Κανάρη, ούτε καν με το όνομα τού αρχιστρατήγου τού κατά ξηράν αγώνος Θεοδώρου Κολοκοτρώνη!
Για τόν τρισένδοξο Κανάρη, βρέθηκε ένα αγαλματίδιο λιλιπούτειων διαστάσεων που δωρίθηκε από κάποιον πλούσιο Ναυπλιώτη. Το άγαλμα αυτό κοσμούσε το σαλόνι, στο σπίτι τού ανθρώπου αυτού, και το άφησε κληρονομιά να κοσμεί τήν αίθουσα τού Δημοτικού Συμβουλίου τής γενέτειράς του. Ο τότε όμως δήμαρχος σκέφθηκε, μέχρι να στηθεί ένας αξιοπρεπής ανδριάντας τού πυρπολητή, να τοποθετηθεί αυτό το μικρό χάλκινο αγαλματάκι, στην παραλία τής πόλης. Και τα χρόνια περνούσαν.
Τι κι αν ο Συγγραφέας τού Αναπλιού και μεγάλος χιουμορίστας, ο Φαρμακοποιός Θεόδωρος Κωστούρος, άφηνε κάθε πρωΐ ένα μπουκαλάκι γάλα να το πιεί ο Κωσταντής μπάς και μεγαλώσει. Τι κι αν αποφάσισε το κράτος, να ανεγερθεί περιφανές μνημείο για τόν Ναύαρχο Κωνσταντίνο Κανάρη, τι κι αν ανατέθηκε κατόπιν πανελλήνιου διαγωνισμού η κατασκευή του σε καλλιτέχνη τής πόλεως, τι κι αν σύμπας ο λαός ήτο θερμός συμπαραστάτης τού έργου αυτού, 15 ολόκληρα χρόνια δέν στάθηκαν αρκετά για να πραγματοποιηθεί αυτή η υπόσχεση τού επίσημου νεοελληνικού κράτους προς έναν ολόκληρο λαό, υπόσχεση αλλά και κυρίως υποχρέωση τών ανθρώπων τής εξουσίας, προς τήν ιερή μνήμη ενός από τούς πρωτεργάτες τής Εθνεγερσίας.
Προς τόν άνθρωπο που στο άκουσμά του και μόνο, έτρεμε ολάκερη η Τουρκιά.
Τώρα, στην κορύφωση τής παρακμής, μεταφέρουν με πυραυλακάτους και φρεγάτες, τήν καρδιά του, καθώς και τήν καρδιά ενός άλλου λιονταριού τού Ανδρέα Μιαούλη, και τα οστά τής Μπουμπουλίνας Λασκαρίνας, με φανφάρες στα Ψαρά.
Τα άγια λείψανα, κάποιοι φυγόστρατοι, ψοφοδεείς και λουφαδόροι, που αν ακουσθεί μια τουφεκιά θα τρέξουν να εξαφανισθούν.
Βόηθα μας Θεέ, να περάσουμε κι αυτόν τόν κάβο!
*Οφθαλμίατρος