Τον πρωτοσυνάντησα το 1994, στην αντιπροσωπεία πολυτελών αυτοκινήτων που διατηρούσε στη Λεωφόρο Συγγρού ο πατέρας του και γνωστός επιχειρηματίας Άλκης Νικολούζος. Ο γιος του Νίκος, γιατί περί αυτού ο πρόλογος, υπήρξε το μεγαλύτερο “αστέρι” στην ιστορία της F3 τη περίοδο 1990 – 2000.
Ο ίδιος στην ακόλουθη συνέντευξη μου περιγράφει αποσπασματικά τις πιο επεισοδιακές και σημαντικές του νίκες αγωνιζόμενος με θρυλικά μονοθέσια, αναφέρεται στην οδική συμπεριφορά των Ελλήνων οδηγών εν μέσω κορονοϊού, ενώ δηλώνει λάτρης της Ερμιονίδας.
Κώστας Πρώιμος: Νίκο, σε θυμάμαι με εκείνη τη Dallara, το 1994. “Σάρωσες” πόσα πρωταθλήματα F3;
Νίκος Νικολούζος: Το ’94 έτρεχα με την ομάδα του Ανδρέα Χριστόπουλου με Reynard 903-Toms και πήρα την πρώτη μου νίκη σε ένα επεισοδιακό αγώνα με τον Μανώλη Μοσχούς, που κέρδισε και το πρωτάθλημα, στην τελευταία στροφή. Το ’95 συμμετείχα με την ασημί Dallara 392- Fiat της πολύ γνωστής Prema Powerteam και κατέκτησα το πρωτάθλημα με 6 στους 8 αγώνες. Χωρίς να θέλω να μειώσω κανένα από τους οδηγούς που είχα αντιπάλους εκείνη τη χρονιά, Κ. Κυρίτση, Μ. Μοσχούς, Ν.Στρεμμένο, Δ. Δεβερίκο και Α. Χαλκιόπουλο, ο συνδυασμός μας ήταν πολύ μπροστά από τον ανταγωνισμό. Και σε μια χρονιά που θεωρήθηκε η καλύτερη από πλευράς ποιότητας και αριθμού συμμετοχών! Μην ξεχνάμε ότι η Prema Powerteam είναι μία από τις δυο-τρεις καλύτερες ομάδες παγκοσμίως σε F3 και F2! Επέστρεψα ξανά στην Ελλάδα το΄98 με την Prema και κερδίσαμε το πρωτάθλημα.
Κώστας Πρώιμος: Είστε οικογενειακώς λάτρεις των θρυλικών αυτοκινήτων, θυμάμαι τον πατέρα σου Άλκη με μια Ferrari να κυκλοφορεί στην Αθήνα. Για πολλά χρόνια λειτουργούσατε και το Kart στον Άγιο Κοσμά… Ποια ήταν η παρώθηση να ασχοληθείτε με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό;
Νίκος Νικολούζος: Ναι, μία Ferrari 208 gts turbo, η μεγάλη αγάπη του πατέρα μου. Την έχει ακόμα και την προσέχει σαν τα μάτια του. Την αγόρασε το ’89 και είναι ίσως η πρώτη με ελληνικές πινακίδες. Από μικρό και με την αγάπη του για την Ferrari, με έβαλε στον κόσμο της F1, και έγινα και εγώ φανατικός της ομάδας από τα «πέτρινα χρόνια» ΄86 και μετά και έτσι κάπως ξεκίνησα. Μπήκα στους αγώνες μεγάλος για τα σημερινά δεδομένα και για τα τότε δεδομένα του εξωτερικού. 15 χρονών στα καρτ και 18 στην F3 αλλά στην Ελλάδα ήμουν ο νεότερος. Παράλληλα με την αγωνιστική μου δραστηριότητα ασχολήθηκα και με την δημιουργία – αναβίωση της πίστας καρτ του Αγ. Κοσμά, κατασκευάζοντας μία πίστα διεθνών προδιαγραφών με προέγκριση Παγκοσμίων και πανευρωπαϊκών αγώνων. Επενδύσαμε πολλά χρήματα για να έχουμε τις κατάλληλες προδιαγραφές, ειδικό τάπητα, έργα αποστράγγισης κλπ, αλλά ο Δήμος Ελληνικού και μία μερίδα κατοίκων κατάφερε να μας απαγορέψει τους αγώνες προσφεύγοντας στο ΣΤΕ. Το κράτος δεν βοήθησε πουθενά, αν και ήταν συμβατική υποχρέωση η δημιουργία τέτοιου μεγάλου έργου και η διεξαγωγή αγώνων (θυμίζω ότι η έκταση ήταν του Ε.Α.Κ.Ν. Αγίου Κοσμά) και πιστεύω ότι χάθηκε μια ευκαιρία εκτόξευσης του μηχανοκίνητου αθλητισμού στην Ελλάδα και ανάπτυξης του ταλέντου τόσων πολλών αξιόλογων Ελλήνων οδηγών. Νομίζω ότι αν δεν είχε φρενάρει η λειτουργία της πίστας θα είχαμε έναν τουλάχιστον οδηγό στην F1, αλλά δυστυχώς η χώρα μας «τρώει τα παιδιά της»…
Κώστας Πρώιμος: Σου λείπει εκείνη η εποχή; Υπάρχουν αγώνες, ή περιστατικά που έχουν μείνει “βαθιά χαραγμένα” στη μνήμη σου;
Νίκος Νικολούζος: Η εποχή αυτή μου λείπει έτσι και αλλιώς γιατί ήταν τα χρόνια της νιότης μου… Τα πράγματα στους αγώνες ήταν πιο αγνά και οι αντίπαλοι μεταξύ μας ήμασταν και είμαστε ακόμα φίλοι. Ο αγώνας που μου έχει μείνει περισσότερο ήταν αυτός που ανέφερα παραπάνω. Η πρώτη μου νίκη το ’94 στην Τρίπολη. Ήμουν ταχύτερος από τον Μοσχούς που ήταν στην πρώτη θέση αλλά είχε μεγαλύτερη τελική και δεν μπορούσα να τον προσπεράσω στο τέλος της ευθείας. Κολλημένος πίσω του για πάνω από τον μισό αγώνα και έχοντας κάνει σχεδόν ένα γύρο διαφορά από τον τρίτο Κυρίτση. Μην δεχόμενος να χάσω τη νίκη στην τελευταία στροφή του τελευταίου γύρου, έκανα την κίνηση μου από την εξωτερική, αφού «προστάτευε» την εσωτερική γραμμή συνεχώς ο προπορευόμενος. Την στιγμή που είμαι μισό μήκος μπροστά του στην κορυφή της στροφής ο Μοσχούς χάνει τον έλεγχο και κάνει τετακέ χτυπώντας με στον μπροστινό τροχό και μου στραβώνει την ανάρτηση. Γυρισμένοι αντίθετα με την φορά της πίστας μετά από το συγχρονισμένο χορευτικό, όπως είχε περιγράψει ο αείμνηστος Άρης Σταθάκης και με σβησμένους τους κινητήρες και οι δύο, εγώ κατάφερα να επανεκκινήσω και ίσα – ίσα να περάσω διαγώνια την γραμμή του τερματισμού πέφτοντας στις προστατευτικές αχυρόμπαλες του τοίχου των πιτς. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έλεγα αλλά τόσο δυνατά δεν πρέπει να έχει πανηγυρίσει ούτε ο Χάμιλτον όταν πήρε το πρώτο παγκόσμιο του! Ο κόσμος με έχει βγάλει σηκωτό από το μονοθέσιο και πανηγυρίζει μαζί μου, ήμουν το αουτσάιντερ και οι θεατές ιδίως στην Ελλάδα το υποστηρίζουν. Πως να τον ξεχάσω αυτόν τον αγώνα; Μετά είναι οι εμπειρίες μου από τους διεθνείς αγώνες σε θρυλικές πίστες: Mugello, Monza, Imola, Donington, Zandvoort και φυσικά Monte Carlo!!
Κώστας Πρώιμος: Είστε οικογενειακώς λάτρεις του Πορτοχελίου, καθώς έχετε σπίτι στην περιοχή εδώ και πολλές δεκαετίες. Τι σας “δένει” με την Ερμιονίδα;
Νίκος Νικολούζος: Για εμάς είναι το ωραιότερο μέρος στην Ελλάδα. Γι’ αυτό επέλεξε ο πατέρας μου να χτίσει εκεί! Τι να σας πω; Για την θάλασσα με τα πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά, το πράσινο που φτάνει μέχρι την ακτή, την ησυχία και απομόνωση ενώ βρισκόμαστε δέκα λεπτά μακριά από τις Σπέτσες;
Δεν μπορώ να τα απαριθμήσω όλα αλλά μπορώ να σου πω κάθε χρόνο θέλω να περνάω το καλοκαίρι μου στο μέρος που για μένα είναι ο παράδεισος στη Γη!!
Κώστας Πρώιμος: Ποιο είναι σήμερα το επίπεδο των Ελλήνων οδηγών αγώνων; ξεχωρίζεις κάποιους;
Νίκος Νικολούζος: Δυστυχώς ο μηχανοκίνητος αθλητισμός έχει πάρει την φθίνουσα τα τελευταία χρόνια. Δεν γίνονται πρωταθλήματα με πολλές συμμετοχές και είναι λογικό αφού το κόστος έχει «ξεφύγει» παγκοσμίως και αν συνυπολογίσουμε την κρίση στην Ελλάδα έχει γίνει απαγορευτικό σαν άθλημα… Τα τελευταία χρόνια επίσης δεν παρακολουθώ τα τεκταινόμενα ξέρω μόνο στο καρτ γίνονται κάποιες προσπάθειες..
Νίκος Νικολούζος και Γιώργος Δρακόπουλος 
Κώστας Πρώιμος: Η οδική συμπεριφορά του συμβατικού οδηγού στην χώρα μας έχει βελτιωθεί; Αν μη τι άλλο παρατηρούμε ότι ολοένα και περισσότεροι σέβονται τις διαβάσεις πεζών. Είναι και αυτό μια αρχή;
Νίκος Νικολούζος: Τα τελευταία χρόνια είχα δει όντως κάποια βελτίωση. Οι νεότερες γενιές φορούν ζώνη (κάτι που οι παλαιότεροι ούτε το φανταζόντουσαν) και όχι για τον φόβο του προστίμου, σέβονται τους πεζούς και γενικά έχουν γίνει πιο Ευρωπαίοι. Παρόλα αυτά μέσα στην περίοδο του κορωνοϊού ο κόσμος βγάζει το άγχος και τα νεύρα του πάνω στο τιμόνι. Τους τελευταίους μήνες έχω δει να γίνονται “σημεία και τέρατα “.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στη σελίδα μας στο Facebook
Στην ομάδα και στις ειδήσεις της Google News