Ο γιγάντιος αστερισμός του Ωρίωνα, του κυνηγού, έχει δύο «σκυλιά» για να τον βοηθούν στο κυνήγι: τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός και τον αστερισμό του Μικρού Κυνός, όπως λέγονται αυτά τα ουράνια «σκυλιά» του Ωρίωνα. Το πιο λαμπρό αστέρι του Μεγάλου Κυνός είναι ο Σείριος, που βρίσκεται στα πόδια του Ωρίωνα, ενώ το λαμπρότερο αστέρι του Μικρού Κυνός είναι ο Προκύων, που βρίσκεται πίσω από τον ώμο του Ωρίωνα. Αυτοί οι δύο Ουράνιοι Κύνες, αποτέλεσαν τα κατοικίδια σκυλάκια πολλών αρχαίων Θεών.
Ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός, σύμφωνα με τη μυθολογία, παρουσιάζεται ιδιαίτερα δραστήριος, σαν ένα κυνηγετικό σκύλο που είναι διαρκώς σε εγρήγορση, με τα μάτια καρφωμένα στο αφεντικό του, τον Ωρίωνα τον κυνηγό, μα με το ένα μάτι πάντα να παρακολουθεί το θήραμα, το λαγό, που κάθεται κοντά στα πόδια του κυνηγού. Ο αστερισμός του Μικρού Κυνός έχει το λαμπρό αστέρι του τον ΠροΚύνα, που σημαίνει «ο σκύλος ανατέλλει πριν το Σείριο». Και πραγματικά ο ΠροΚύων ανατέλλει πριν το Σείριο. Ο Σείριος κάθεται στη μύτη του Μεγάλου Κυνός.
Τα πολύ αρχαία χρόνια οι Έλληνες δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στους αστερισμούς των δύο κυνών, έδιναν όμως μεγάλη σημασία στο Σείριο, στη μύτη ή στο στόμα του «σκύλου» και μόνο αργότερα κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, ο Σείριος και ο Προυων συσχετίστηκαν με τα τριγύρω αστέρια και μορφοποιήθηκαν οι δύο αστερισμοί. Ο Κικέρων και ο Βιργίλιος αναφέρουν το Σείριο σαν αιτία της καλοκαιρινής ζέστης, και πίστευαν ότι αυτός ήταν και η αιτία της λύσσας των σκύλων.
Ο Σείριος ή Σόθις, ήταν ιερό αστέρι για τους Αιγυπτίους διότι η ανατολή του είχε σχέση με τις ετήσιες πλημμύρες του Νείλου. Οι Άραβες του έδωσαν πολλά ονόματα, μα το πιο χαρακτηριστικό ήταν το «λαμπερό αστραφτερό αστέρι στο πέρασμα για την Υεμένη» κι αυτό γιατί έδυε προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο Πλούταρχος λέει ότι τα δύο σκυλιά συμβολίζουν την «συντηρητική, παρατηρητική, φιλοσοφική αξία της ζωής». Αυτή η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο με τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός και λιγότερο με τον αστερισμό του Μικρού Κυνός, που θεωρείται «κουταβάκι». Πίστη, παρατηρητικότητα και ευγένεια, εφ’ όσον τα σκυλιά και οι αετοί ήταν σύμβολα ευγένειας. Ο σκύλος είναι ο φύλακας των συνόρων ανάμεσα σ’ αυτό τον κόσμο και τον επόμενο, φρουρός στο πέρασμα, φρουρός του κάτω κόσμου, παρατηρητής των νεκρών, ψυχοπομπός.
Στο Ζωροαστρισμό ο σκύλος ήταν πολύ σημαντικός για το πέρασμα στην άλλη ζωή. Ήταν ο φρουρός της γέφυρας όπου οι ψυχές περίμεναν για να κριθούν από τους Θεούς. Ο σκύλος για τους Αιγυπτίους μεταλλάχτηκε σε τσακάλι και έγινε ο Θεός Ανούβις ο ψυχοπομπός. Στην παράδοση των Αζτέκων ο Ξόλτλ, ο Θεός των νεκρών και του δύοντα Ήλιου, έχει κεφάλι σκύλου και προΐσταται όλων των σκύλων. Το τελευταίο ζώδιο του Μεξικάνικου ζωδιακού κύκλου, αυτό το ζώδιο που συμβολίζει το τέλος και το χάος είναι ο σκύλος, αλλά συμβολίζει ταυτόχρονα και την ανάσταση και την αναγέννηση της ψυχής. Στο Βουδισμό, ο Λέων-Σκύλος είναι ο φύλακας και υπερασπιστής του Νόμου, ακίνητος και πειθαρχημένος.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στη σελίδα μας στο Facebook
Στην ομάδα και στις ειδήσεις της Google News