Στην ιστορική του διαδρομή το ποδόσφαιρο πέρασε από την επίδραση πολλών σημαντικών παραμέτρων, οι οποίες το επηρέασαν αναλογικά και διαμόρφωσαν τη σημερινή του εικόνα από την άποψη τη διοικητική, την εκπαιδευτική, την πολιτιστική, την αγωνιστική, την παιδαγωγική, την οικονομική.
Η εικόνα βέβαια αυτή, για διαφόρους και διαφορετικούς λόγους, δεν είναι ίδια σε όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα του κόσμου. Εκείνο που φαίνεται να είναι ίδιο είναι: πρώτον, η έλξη που ασκούσε και ασκεί στο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού παγκοσμίως. Δεύτερον, η απλότητα και η σταθερότητα των κανονισμών και τρίτον, ο σεβασμός στον καθιερωμένο σε όλο τον κόσμο αριθμό 11, που υπενθυμίζει τον αριθμό των μαθητών που ζούσαν στους κοιτώνες των αγγλικών κολεγίων και αποτελούσαν τις ανταγωνιζόμενες ομάδες. Από την εποχή μάλιστα που πήρε οργανωμένη μορφή και αποφασίστηκαν τα πρώτα δεκατέσσερα (14) άρθρα των κανονισμών, στον αριθμό τους προστέθηκαν λίγα και σε μερικά η παγκόσμια ομοσπονδία στην πορεία άλλαξε προσεκτικά μόνο την ερμηνεία τους. Από εκεί και πέρα το ποδόσφαιρο, όπως εξελίχθηκε, το διακρίνει μία δημοκρατικότητα με την έννοια ότι μπορούν να το ευχαριστηθούν παίζοντας όλες οι ανατομικές κατασκευές, αγόρια και κορίτσια, μικροί και μεγάλοι, ταλαντούχοι ή μη, πλούσιοι και πτωχοί, στις σχολικές αυλές, σε μικρούς ή μεγάλους αγωνιστικούς χώρους.
Στην πατρίδα μας είναι γνωστά τα ιστορικά γεγονότα των τελευταίων διακοσίων ετών που επηρέασαν την οργάνωση του κράτους, την πρόοδο του ποδοσφαίρου και γενικά του ελληνικού αθλητισμού, ιδιαίτερα στο επίπεδο των εγκαταστάσεων που ήταν και είναι απαραίτητες για την αθλητική εφαρμογή και την επίτευξη υψηλών στόχων αθλητών και συλλόγων. Προς αυτή την κατεύθυνση το ενδιαφέρον της πολιτείας άρχισε να εκδηλώνεται δειλά στη δεκαετία του 1960.
Μέχρι τότε τα παιδιά όλων των ηλικιών έπαιζαν μαζί ποδόσφαιρο ατέλειωτες ώρες στις αλάνες, οι οποίες τα βοηθούσαν στην κοινωνικοποίηση τους και αποτελούσαν κατά κάποιον τρόπο τις ανεξάρτητες γειτονικές ακαδημίες της εποχής, κυρίως με αυτοσχέδιες ή φθαρμένες μπάλες, χωρίς διαιτητές, μερικές φορές χωρίς παπούτσια και κυρίως χωρίς την παρουσία των γονέων τους, χωρίς να τους καθοδηγεί κανείς, χωρίς να δέχονται πιέσεις και κριτική, χωρίς την πίεση του αποτελέσματος και της βαθμολογίας. Έπαιζαν, για να παίζουν και να εισπράττουν τη χαρά που τους προσέφερε αυτό το θαυμάσιο παιδαγωγικό παιγνίδι, παρά τις έντονες μερικές φορές διαφωνίες τους, που δεν ήσαν ικανές να διαταράξουν τις σχέσεις τους. Οι διαφορές τους και το πείσμα τους κρατούσαν λίγα λεπτά ή λίγες ώρες και την επόμενη ημέρα άρχιζε πάλι ο αγώνας.
Τα πιο ταλαντούχα από αυτά τα παιδιά, προετοιμασμένα ψυχολογικά και σωματικά από την εμπειρία της αλάνας, πλαισίωσαν τους συλλόγους σε τοπικά ή εθνικά πρωταθλήματα και συνέχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο με καλύτερες συνθήκες και εφικτές προσδοκίες κυρίως ως προς την επαγγελματική τους αποκατάσταση ή για αρκετούς προς την υποβοήθηση των σπουδών τους. Τις προσδοκίες, δηλαδή, τις έβλεπαν μόνο ως κίνητρο και όχι ως στόχο. Γιατί η καλλιέργεια υψηλών στόχων οδηγεί τις περισσότερες φορές σε αποπροσανατολισμό της πραγματικότητας και το τελικό αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό για πολλά παιδιά με δυσάρεστες συνέπειες. Και τούτο, επειδή δεν μπορούν όλα τα παιδιά να παίξουν ποδόσφαιρο απαιτήσεων, υψηλού επιπέδου, και να ζήσουν από αυτό. Τις δυνατότητες τις καθορίζουν οι βιολογικοί νόμοι, οι οποίοι βεβαίως θέτουν όρια.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα ανησυχητικό φαινόμενο, το οποίο έχει απασχολήσει το οργανωμένο ποδόσφαιρο σε επίπεδο FIFA, UEFA, Εθνικών Ομοσπονδιών και οργανωμένων συλλόγων και το οποίο έχει σχέση με τις πιεστικές παρεμβάσεις και απαιτήσεις των γονέων και των προπονητών προς τους παίκτες, ιδιαίτερα στις αναπτυξιακές ηλικίες, όπου διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις της προόδου του αθλητή σε επίπεδο αγωνιστικό και κυρίως ψυχολογικό. Οι αρχές αυτές, με διάφορες παρεμβάσεις και οδηγίες, συμβουλεύουν τους γονείς να περιορίζουν το ενδιαφέρον τους στις διευκολύνσεις προκειμένου τα παιδιά τους να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και τίποτα παραπάνω. Οτιδήποτε άλλο είναι ενοχλητικό και δεν αρέσει και στα ίδια τα παιδιά, με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνουν τη χαρά που τους προσφέρει το παιγνίδι και να μην αισθάνονται ευτυχισμένα.
Η κριτική, οι συγκρίσεις, τα παράπονα, οι διαπληκτισμοί μεταξύ γονέων και προπονητών, που παρατηρούνται συχνά, οι απαράδεκτες εκφράσεις και συμπεριφορές, η μετατόπιση ευθυνών στη λογική “για όλα φταίνε οι άλλοι” δεν έφεραν και δεν φέρνουν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Αντίθετα δημιουργούν πάρα πολλά προβλήματα, η λύση των οποίων από ένα σημείο και μετά είναι αδύνατη.
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Πρόεδρος Φείδωνα Αργολίδας
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook και στο Google News
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη –Κορινθία – Αθλητικά – Άρθρα – Αποκλειστικές Έρευνες και Συνεντεύξεις.
