Έρευνα: Κώστας Πρώιμος
Μια ασθένεια που συγκαταλέγεται στις σύγχρονες παθήσεις, ταλαιπωρεί τον πληθυσμό της Αργολίδας, εμφανίζοντας αύξηση κρουσμάτων κατά 30 έως 40%, αναλόγως της περιοχής και της επαγγελματικής ενασχόλησης. Οφείλεται πρωτίστως στην παρατεταμένη οικονομική κρίση που ταλανίζει την Περιφερειακή Ενότητα και φέρει το ονοματεπώνυμο «Αγχώδης Διαταραχή». Τα συμπτώματα της είναι δυσδιάκριτα, χαρακτηριζόμενα από τους αρμοδίους γιατρούς, ως «άτυπα».
Το χειρότερο όμως είναι ότι, οι ασθενείς, λόγω οικονομικής αδυναμίας και περικοπών στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, αδυνατούν ακόμη και να επισκεφθούν τον γιατρό, γενόμενοι έτσι θύματα «υποδιάγνωσης».
Διαβάστε τι μας είπαν, για το πρόβλημα αυτό τρεις διακεκριμένοι ιατροί που δραστηριοποιούνται στον χώρο της ψυχικής υγείας, στην περιοχές του Ναυπλίου, του Άργους και της Ερμιονίδας.
Eπισκεφτήκαμε την Ειδική Νευρολόγο- Ιατρό (στο Ναύπλιο) κ. Έλενα Καραβασίλη -Αραμπού. Όπως θα διαπιστώσουμε μέσα από τις ενδιαφέρουσες δηλώσεις της προς την «Ενημέρωση Πελοποννήσου», στην τριετία της κρίσης έχουν αυξηθεί κατά 30-40% τα περιστατικά «Αγχώδους Διαταραχής»:
«Είναι γεγονός πως στις ημέρες μας, παρατηρείται η αύξηση των περιστατικών που εμφανίζουν άτυπα συμπτώματα, δηλαδή κάποιες ενοχλήσεις που σχετίζονται με την περίπτωση της «αγχώδους διαταραχής», η οποία εκδηλώνεται στα άτομα ολοένα και συχνότερα λόγω των επιπτώσεων της οικονομικοκοινωνικής κρίσης. Εκτιμώ, πως στην περιοχή της Αργολίδας, τα περιστατικά που αφορούν στην προαναφερόμενη πάθηση και τα «ως επί το πλείστον» ψυχοσωματικά αίτια που εμπεριέχει, έχουν παρουσιάσει την τελευταία διετία αυξητικές τάσεις, που κυμαίνονται στο 30-40%. Μας επισκέπτονται ολοένα και συχνότερα, άνθρωποι που βιώνουν κάποιες ενοχλήσεις σημαντικές για τους ιδίους, όπως μπορεί να είναι ένας ισχυρός πονοκέφαλος μεγάλης διάρκειας, κάποιο μούδιασμα που έρχεται ανά περιόδους, ζαλάδες κ.α. Στις περισσότερες περιπτώσεις αποδεικνύεται έπειτα από τον ιατρικό έλεγχο πως δεν εντοπίζονται παθολογικά αίτια… Το σοβαρό ζήτημα σχετικά με την δική μας ειδικότητα, όμως, που ενδέχεται να δημιουργηθεί στην περιοχή μας, στην περίπτωση που θα συνεχιστεί επί μακρόν η οικονομική κρίση, θα έχει να κάνει με την γενικότερη, ας μου επιτραπεί ο όρος, «υποδιάγνωση». Δεν θα διαθέτουν πλέον οι ασθενείς την οικονομική δυνατότητα να επισκέπτονται ιδιώτες νευρολόγους ιατρούς. Θεωρώ λοιπόν, πως στο μέλλον τα περιστατικά που θα αφορούν νευρολογικές παθήσεις, μοιραία θα αποκρύβονται, δεδομένου ότι, μέχρι σήμερα, στην Περιφερειακή Ενότητα της Αργολίδας υπάρχει μόνο ένας νοσοκομειακός ιατρός -νευρολόγος, και αυτός βρίσκεται στο Άργος. Διαφαίνεται πως οι «ιθύνοντες», προσπαθούν να «περάσουν» ως φυσιολογικά, κάποια πράγματα στην νεοελληνική κοινωνία, τα οποία όμως δεν είναι φυσιολογικά… Το «αυτονόητο», υπαγορεύει την ύπαρξη κοινωνικής ασφάλειας από το Κράτος, προς όλους τους πολίτες. Γίνεται όμως, σιγά-σιγά σαφές, πως όσοι έχουν την οικονομική ευχέρεια, και στο μέλλον θα μπορούν να τυγχάνουν των ανάλογων παροχών υγείας… Όσο για τους υπόλοιπους…(…)…Δυστυχώς εκεί μας οδηγούν οι εξελίξεις…»
Τον «κώδωνα του κινδύνου» κρούει και ο Νευρολόγος Ψυχίατρος (στο Άργος) κ. Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου αναφερόμενος μεταξύ άλλων στην ύπαρξη σοβαρών προβλημάτων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι σημερινοί νέοι στο μέλλον ως ώριμοι πολίτες, λόγω της παρατεταμένης οικονομικοκοινωνικής κρίσης: «Κατά προσέγγιση, μπορώ να σας πω, ότι οι ψυχικές παθήσεις που συνδέονται με τις επιπτώσεις τις οικονομικής κρίσης παρουσιάζουν αύξηση στην Περιφερειακή Ενότητα της Αργολίδας, της τάξεως του 30% την τελευταία διετία. Υπάρχει όμως και άλλη μια διάσταση. Το 75% των ανθρώπων, που πάσχουν από μία ψυχική διαταραχή που συσχετίζεται ευθέως με την καλπάζουσα οικονομική και κοινωνική ύφεση, δεν έχουν καμία ιατρική ή ψυχολογική βοήθεια! Οι λόγοι είναι οικονομικοί. Έχουμε αντιμετωπίσει περιπτώσεις ασθενών στον ΕΟΠΥΥ, παραπονούμενων για ένα απλό κοιλιακό άλγος, οι οποίοι στην συνέχεια μας εκμυστηρεύονται πως δεν έχουν να φάνε, ή πως στο σπίτι, τα τρία άτομα, κάθονται στον καναπέ όλη την ημέρα και μόνο ο τέταρτος της οικογενείας δουλεύει. Εκτιμώ πως το ζήτημα έχει πολλές διαστάσεις. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση. Είναι και το πρόβλημα των διαπροσωπικών σχέσεων, που συνεχώς μεγαλώνει. Ταυτόχρονα με τις ψυχικές διαταραχές, αύξηση σημειώνουν και οι αυτοκτονίες, οι οποίες είναι μια μορφή εγκληματικότητας, ασχέτως αν για ευνόητους λόγους, δεν τιμωρούνται από τον νόμο. Επίσης «μείζονος σημασίας» είναι και το κληροδότημα με τις ίδιες τις συνέπειες της κρίσης, που θα υποστούν κυρίως οι επόμενες γενιές και όσοι άνθρωποι, βιώνουν την υπάρχουσα κατάσταση σε μικρή ηλικία. Διερωτώμαι, ποιά πρότυπα διαμορφώνονται σήμερα για τα παιδιά των δέκα -δεκαπέντε ετών; Τι να περιμένουμε από αυτούς τους νέους στο μέλλον, των οποίων οι οικογένειες τώρα που μιλάμε διαλύονται ή είναι διαλυμένες λόγω των συνθηκών; Πλέον δεν υπάρχουν οράματα, ούτε ιδανικά… Δυστυχώς οι προβλέψεις όσο και να θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα είναι δυσοίωνες…»
Στην άλλοτε εύπορη περιοχή της Ερμιονίδας, διαφαίνεται πως λειτοργεί «εν προκειμένω,» το φαινόμενο των συγκοινωνούντων δοχείων. Πράγματι, οι σύγχρονες ψυχολογικές παθήσεις που συνήθως εκδηλώνονταν σε πληθυσμιακές ομάδες των μεγάλων Αστικών Κέντρων, (επειδή οι μεγάλες πόλεις πλήττονται πρώτες από μια επερχόμενη οικονομική κρίση,) επηρεάζουν πλέον καθοριστικά την ζωή ενός μεγάλου αριθμού κατοίκων και στην συγκεκριμένη περιοχή.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα μας αναφέρει παρακάτω, η ψυχολόγος του Κέντρου Υγείας Κρανιδίου, κ. Βασιλική Τουτουντζή: «Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, πως σε μικρό χρονικό διάστημα, ήρθαμε αντιμέτωποι και στην Ερμιονίδα, με βίαιες οικονομικοκοινωνικές αλλαγές –απώλειες, στις οποίες “πρέπει” να προσαρμοστούμε άμεσα. Μείωση εισοδήματος, απολύσεις, αύξηση ανεργίας, περικοπή συντάξεων, φόβος για το μέλλον, έλλειψη στόχων. Έτσι λοιπόν οφείλουμε να πενθήσουμε για την απώλεια όλων εκείνων των στοιχείων (προνομίων) που αποκτήσαμε κατά το παρελθόν. Τώρα, όλη αυτή η διαδικασία αναπροσαρμογής, μοιάζει να μην έχει τέλος… Συγκεκριμένα, τη στιγμή που προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε πως π.χ. μειώθηκε ο μισθός μας, ξαφνικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα δυσάρεστη είδηση -αναγγελία για κάποιον έκτακτο φόρο, και καθώς καταβάλλουμε εκ νέου προσπάθειες, να ανταπεξέλθουμε ψυχολογικά και σε αυτό, μια νέα άσχημη είδηση εμφανίζεται κ.ο.κ. Το άτομο λοιπόν, «βομβαρδίζεται» ανηλεώς, από συνεχόμενες και «εξαναγκαστικές» απαιτήσεις στις οποίες αδυνατεί να αντιδράσει, με αποτέλεσμα να βιώνει έντονη ψυχολογική πίεση, εξαιτίας της οποίας δοκιμάζονται πρωτίστως οι κοινωνικές του σχέσεις (συζυγικές, φιλικές). Ψυχικές ασθένειες, όπως η κατάθλιψη και η αγχώδης διαταραχή, έχουν σημειώσει την τελευταία διετία στην Ερμιονίδα μια αύξηση που κατ΄ εκτίμηση αγγίζει το 30%!
Η ανεργία καθώς και ο φόβος για την απώλεια της εργασίας συνδέονται άμεσα, με την αύξηση του άγχους και της κατάθλιψης. Σε μια εποχή που είθισται να είναι «εργασιοκεντρική», όπου η δουλειά ορίζει την ταυτότητα του ατόμου, “αν δεν έχεις δουλειά, δεν υπάρχεις”, ο άνεργος, απορριπτέος από την ίδια την κοινωνία, νιώθει “άχρηστος” και απογοητευμένος.
Από τα παραπάνω αναδύεται το ερώτημα, τί θα γίνει στο μέλλον, όσο βαθαίνει η οικονομική ύφεση; Πόσο θα αυξηθούν ακόμη τα ποσοστά άγχους και κατάθλιψης; Είναι αβέβαιο..
