Χρόνια έχουνε περάσει και μια μέρα εκεί στην παραλία τυχαία συναντώ μια παλιά συμμαθήτρια.
-Μην μου πες ότι είσαι ο «τάδε», – έλα βρέ είσαι η Δήμητρα; χρόνια και ζαμάνια.
-Πω… πω νέοι ήμασταν… και τώρα…
Τα πρόσωπα λάμπουν από χαρά για την αναπάντεχη συνάντηση.
«Έλα, πάμε να καθίσουμε κάπου να τα πούμε», μου λέει χαμογελαστά… και η συζήτηση επήγαινε και ερχόταν και στριφογύριζε γύρω από τις εμπειρίες μιας ζωής και φυσικά τα μαθητικά χρόνια.
«Θυμάσαι τον τάδε συμμαθητή… τον τάδε καθηγητή… Ναι… Ναι τον Μαθηματικό… αυτόν που χτύπαγε τον τοίχο με το χέρι του και μας έλεγε… «τούβλα είστε βρε, τούβλα… βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει, μην «παπαγαλίζετε» και τον άλλο …τον βλοσυρό των Θρησκευτικών.
«Δήμητρα παιδί μου πρόσεχε… πάλι παρεκτρέπεσαι…» ή την άλλη πετάγομαι εγώ … την Φυσικό με το κατσαρό μαλλί και το πλατύ καλοσυνάτο χαμόγελο!
— Ααα, την νεαρή δίδα Σ… με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια και την ωραία φιγούρα, πετάγεται κοροϊδευτικά η Δήμητρα!
— Πίστεψέ με, λόγω αυτής … ακόμη είναι χαραγμένες στην μνήμη μου… δυο ημερομηνίες.
— Μην μου πεις ότι,… μου λέει «χαδιάρικα»… η συμμαθήτρια…
— Ααα… τι να πω τώρα, μέλι έσταζε το στόμα της, ακόμα και εμείς «οι» των «Θετικών Επιστημών» καθίσαμε μετά προσοχής για να ακούσουμε το Μάθημα της Ιστορίας που δίδαξε για μια χρονιά. Άραγε που να είναι τώρα; αναλογίζομαι για την νεαρή καθηγήτρια με τα «ωραία φυσικά προσόντα»,η μεταδότης και ιστορικής γνώσεως στα διψασμένα μυαλά της τότε γενιάς.
— Χμμμ… έκανε όντως σωστά την δουλειά της, αναφωνώ.
— Και για πες μου Ντίνο, είμαι τώρα περίεργη, λέει η Δήμητρα, τι είναι αυτές οι ημερομηνίες; μου κάνει όντως εντύπωση που τις θυμάσαι μετά από τόσα χρόνια
— Δυο καταλυτικά και αλληλένδετα συμβάντα, σου λέω. Η Απαρχή του Τέλους και οι Θερμοπύλες μιας Πόλεως, δυο διαφορετικοί Πρωταγωνιστές δυο διαφορετικές Γενεές.
Κοινός παρανομαστής ο Θάνατος και ο Όλεθρος.
Η Ψυχή του ενός στα Τάρταρα της Αβύσσου, ενώ του άλλου, στο Πάνθεον των Ηρώων και για τους κοινούς θνητούς. Δεινά και πάλι Δεινά.
— Έλα τώρα, μη με τρελαίνεις, με τη «ρητορική σου» έπαρση… πες μου για τα γεγονότα, αναφωνεί με ένταση η Δήμητρα
— Η πρώτη ημερομηνία είναι … είναι… λέω περιπαιχτικά.
— έλα τώρα, μην… μου …(Δήμητρα)
— Ιούνιος 1203 οι Σταυροφόροι «αναπάντεχα» φθάνουν στην Κωνσταντινούπολη οι «Δυτικοί Σύμμαχοι» Γάλλοι, Γερμανοί, Άγγλοι και Ιταλοί Ευγενείς με «Αρχηγούς» και πλοιοκτήτες τους Ένετους και Ηθικό Αυτουργό έναν έκπτωτο Βυζαντινό Πρίγκιπα, Ενθρονισθέντα και μετέπειτα Στραγγαλισθέντα.
Αλέξιος Άγγελος το όνομα αυτού.
Και κατά τον Απρίλιο του 1204 έρχεται η πρώτη και η Κύρια Άλωση της Πόλεως… Πλιάτσικο και Διχοτόμηση της Βυζαντινή Αυτοκρατορίας από τους Συμμάχους!
— Και οι της Πόλης… και ο Ελληνισμός, ρωτά η Δήμητρα ;
— Η Πόλις ΕΑΛΩ εν έτη 1204… Όχι εν έτη 1453 αγαπητή Δήμητρα.
Η καταστροφική γροθιά πριν το τελικό «Νοκ – Αουτ» 400 ετών για τον Ελληνισμό».
Επί μια Πεντηκονταετία (έως το 1261) Πλιάτσικο έκαναν… κυριολεκτικά «σηκώσανε» την Μισή Πόλη.
Τα πλούτη της στόλισαν και στολίζουν, κόσμησαν και κοσμούν την Βενετία και τις Πρωτεύουσες της Δύσης. Χρυσός, Ασήμι, Χειρόγραφα, Αγάλματα και Έργα Τέχνης, Κίονες έως και Μαρμάρινες προσόψεις μεταφέρθησαν αυτούσιες στην Δύση.
Έγιναν μεν αυτοί η νέα Υπερδύναμη, έζησαν δε και ζουν ακόμη και σήμερα οι απόγονοι αυτών από αυτόν τον λεηλατηθέντα «Πλούτο».
— Δηλαδή… (Δήμητρα);
— «Κατέβηκαν αυτοί από τα δένδρα» και «αντί αυτών… ανεβήκαμε εμείς εκεί», οι Έλληνες-Βυζαντινοί.
Επαινούνται δε σήμερα από την Υφήλιο ως Γνώστες των Τεχνών και ως Σωτήρες του «Δυτικού Πολιτισμού», ενώ εμείς επιφορτιστήκαμε στην καμπούρα μας, λόγω Μωρίας, Δεινά και Κακουχίες 800 ετών ένα είδος συνεχούς εξοντωτικού «Μνημονίου»…
— Και όλα αυτά – πες μου … Γιατί φίλτατε συμμαθητή; ρωτά πάλι η Δήμητρα
Το Δίκαιον του «Ισχυροτέρου» αγαπητή, η Νομοτέλεια!
Κοινωνική Παρακμή, και το κουτί της Πανδώρας άνοιξε … Εξουσιομανείς, Υπερόπτες, Ραδιούργοι, Ευκαιριακοί (της Αρπαχτής κοινώς), Ανικανότητα, Διαφθορά, Αναποτελεσματικότητα, όλα βγήκαν στο προσκήνιο, μήπως παρεμπιπτόντως σου θυμίζει κάτι από την σημερινή περίοδο;
Οι Δυτικοί πηγαίνανε να κάνουν Πλιάτσικο στην Αλεξάνδρεια και αντ’ αυτού ευρέθησαν βάσει προσκλήσεως ενός Ανικάνου Υπερόπτη Εξουσιομανούς σε ένα μέρος πολύ πιο Πλούσιο Πολιτικά πιο προσοδοφόρο και Κοινωνικά Παρηκμασμένο.
— Εντάξει, Ουφ, και η Δεύτερη Ημερομηνία; Τώρα θα με «στείλεις»… έτσι δεν είναι (Δήμητρα)
— Όχι εγώ, ο κύριος ονομάζεται Παλαιολόγος!
— Ποιος Παλαιολόγος…. ο Γιάννης, ή ο Δημήτρης; Χα-Χα «το δάκρυ πέφτει σαν Βροχή».
— Οκ…Οκ… Ωραίος ο Γιάννης, αλλά σε άλλη διάσταση, σε ευχαριστώ για την πάσα όμως… ο «δικός μου ο Παλαιολόγος, τραγούδησε στις 28 Μαΐου 1453… αλλά στον Μωάμεθ τον Β’, με ένα τραγούδι που πάει ως εξής: «Την δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ. Κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» (Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της. Προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας).
Αρκετά, η συνομιλία έφτασε στο τέλος της, δύο ώρες περάσανε, κλείνει και αποχαιρετιζόμαστε. Καλή συνεχεία αγαπητή συμμαθήτρια.
Ευχαριστώ για τη συζήτηση!
Κοίτα να δεις πως τα φέρνει η ζωή, η τύχη, αναλογίζομαι
Ποιος ο Λόγος; να δω την Δήμητρα μετά από τόσα χρόνια… να συζητήσω μαζί της.
Εν έτει 2018, το «κουτί της Πανδώρας», είναι πάλι ανοικτό. Μια Νέα Μάστιγα αναπηδά έξω από αυτό.
Η χρεοκοπία του 2010 και τα διαρκή Μνημόνια είναι ήδη γεγονότα, ένας «νέος Όλεθρος τύπου 1204», αναβιώνει το Σκοπιανό ή άλλως η τελική απεμπόληση του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας, με την υπογραφή του Ελληνικού κράτους, «για το καλό της Ειρήνης, της Δύσης κλπ…
«Ποιος είσαι εν τελεί Εσύ ακάματε Θεομπαίχτη, που αυτό – αποκαλείσαι είτε Πολιτικός, Σοφιστής, Ταγός, είτε Ψηφοφόρος;
Που έναντι πινακίου φακής, είτε με την μορφή της εφήμερης εξουσίας, είτε με μια σύνταξη θα απεμπολήσεις Αμαχητί τον «Μισό Πλούτο της Πόλεως», σε νέους βαρβάρους ιταμούς. στέλνοντας στα Τάρταρα Γενεές επί Γενεών Γεννημένων και Αγέννητων.
Για της Μακεδονίας το Όνομα ομιλώ, Έργο Παρελθόντων Γενεών, Αίματος και Μόχθου, Έργο Χιλιετηρίδων Ιστορικό, Αιώνιο, Παγκόσμιο, «Brand Name».
«Ω, Κωνσταντίνε Παλαιολόγε, οπού και αν είσαι.
ΑΝΙΣΤΗ αναφωνούν από τους Ουρανούς οι παρελθούσες Γενεές»
Σημειώσεις – Υστερόγραφο
- ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ – η Κατάρα της Ελληνικής Φυλής. Στο βωμό της Εξουσίας και μέσα στη Μέθη του Θώκου θυσιάζουν ασύστολα χωρίς καμία λογική επεξεργασία Έργα και Στολίδια Γενεών. Καταδικάζουν δε απροκάλυπτα τις μελλοντικές γενεές σε οικονομική, κοινωνική και πολιτική «σκλαβιά», (να ‘χει Επτά Πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα – Γ. Σουρής)
- Τον 12 αιώνα οι Βενετοί κυριαρχούν εμπορικά στην Μεσόγειο, ως δε κράτος Έμπορων εξασφάλιζαν ότι πάντα υπήρχε κέρδος σε ότι αναμιγνύονταν.
- Αποσπούν από τους συμμάχους Βυζαντινούς εμπορικά προνόμια με αντάλλαγμα την ναυτική τους δύναμη, όπως η μη πληρωμή εμπορικών δασμών για όλες τις επιχειρήσεις τους στο Βυζαντινό κράτος.
- Ως εκ τούτου ελέγχουν όλο το εξωτερικό εμπόριο των Βυζαντινών, γίνονται δε πάμπλουτοι και αναπτύσσουν μια ανταγωνιστική παραλιακή και νησιωτική αυτοκρατορία (λόγω του Ωχ Αδελφισμου, της τότε περιόδου).
- Το έτος 1171, οι Βυζαντινοί αντιδρούν στην «εμπορική εκμετάλλευση» των Βενετών. Ο Μανουήλ Κομνηνός φυλακίζει και κατάσχει όλα τα περιουσιακά στοιχεία των Ενετών προυχόντων. Οι Ενετοί από την σκοπιά τους θεωρούν πλέον εχθρούς τους Βυζαντινούς, διότι συν τοις άλλοις, δεν τήρησαν τις υπογεγραμμένες συμβάσεις.
- Δυναστεία των Αγγέλων (1185-1204). Ανικανότητα, Αναποτελεσματικότητα, Ενδημική Διαφθορά και Αποσχιστικές τάσεις. Μετά το 1204 ο Οίκος των Αγγέλων επέβαλε την εξουσία του στην Ήπειρο και στην Θεσσαλονίκη.
- Αλέξιος Άγγελος η άλλως Αλέξιος ο IV (εξουσιομανής και στραγγαλισθείς) προσφέρει την 1η Ιανουαρίου 1203 στην «Δυτική κοινοπραξία της 4ης Σταυροφορίας» 100.000 ασημένια μάρκα, 10.000 Βυζαντινούς στρατιώτες και τον Βυζαντινό στόλο για να επιτεθούν εναντίον των Αράβων στην Αλεξάνδρεια, η δε Βυζαντινή εκκλησία να υπαχθεί υπό τον Πάπα.
- Το αντάλλαγμα; Να τον ενθρονίσουν και να εκδιώξουν τον θείο του Αυτοκράτορα Αλέξιο ΙΙΙ (1195-1203) ο οποίος έδιωξε από την εξουσία (έστειλε σε μοναστήρι το 1195) και τύφλωσε τον αυτοκράτορα πάτερα του Ισαάκιο τον ΙΙ.
- Αλέξιος Δούκας (Αλέξιος ο V) ανέτρεψε και στραγγάλισε το Φεβρουάριο 1204 τον Αλέξιο Άγγελο και ανέλαβε την Εξουσία.
- Αρνήθηκε αρχικώς να εκπληρώσει τους ορούς που είχε υποσχεθεί ο Αλέξιος Άγγελος στους Σταυροφόρους. Ο παραιτηθείς θείος του Αλεξίου Αγγέλου, Αλέξιος ο III είχε ήδη αποδράσει με τους ευγενείς του με το ταμείο του κράτους.
- Στις 12 Απριλίου 2014 το σκάει και ο Αλέξιος Δούκας από την Πόλη και την αφήνει ακέφαλη. Στις 13 Απριλίου 1204, η Πόλις ΕΑΛΩ.
- Δόγης της Βενετίας, Ενρικος Δάνδολος (1192-1205). Το Επιχειρησιακό μυαλό της 4ης Σταυροφορίας. Είχε τυφλωθεί από τους Βυζαντινούς κατά τη διάρκεια του 1171 υποτίθεται με διαταγή του αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού. Έλαβε μέρος στην πολιορκία της Πόλης το 1204. Πέθανε το 1205 και θάφτηκε τον Ιούνιο στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν το μοναδικό άτομο που έχει θαφτεί εκεί.
- Κωνσταντίνος Παλαιολόγος — ο της Σπάρτης Λεωνίδας.
*Πρώην Μηχανικός
της JPL – NASA