Αναμφισβήτητα οι πράξεις και οι κινήσεις του, τον χαρακτηρίζουν ως μια εμβληματική και κατεξοχήν “Πορτοχελιώτικη” φυσιογνωμία. Ιδιαίτερος χαρακτήρας, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, έχει αφεθεί δίχως όρους, στην υπέρτατη ηδονή που του προσφέρουν οι δύο μεγάλες του αγάπες: Το Πορτοχέλι και η Ζωγραφική.
Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παρέθεσε ο εικαστικός Σπύρος Πασσαλάρης στον εκδότη της ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ Κώστα Πρώιμο.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΡΩΙΜΟΣ: Τι σημαίνει για εσάς το Πόρτοχελι; Θα μπορούσατε να ζήσετε κάπου άλλου;
ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΣΣΑΛΑΡΗΣ: Καταρχήν οφείλω να ομολογήσω πως το Πόρτο – Χέλι είναι για εμένα η “σημαία” μου σε ό,τι κάνω στην ζωή μου. Αν και δεν έχω ζήσει τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στο Πόρτο – Χέλι και παρότι ερχόμουν τα καλοκαίρια και στις διακοπές του Πάσχα απαραιτήτως, νομίζω ότι από το 1997 και μετά έχω αναπληρώσει όλο αυτό το κενό που υπήρχε στην ζωή μου, περνάω δηλαδή την δεύτερη μου εφηβεία.
Η καταγωγή μου κατά 80% είναι από το Πόρτο – Χέλι. Σε αυτό συνέβαλε ο πατέρας μου Γιάννης Πασσαλάρης και οι διδαχές που εξέλαβα από αυτόν. Για εμένα “Πόρτο – Χελιώτης” είναι αυτός που έχει πάρει Πόρτο – Χελιώτικη “παιδεία”, αυτή που ξεκινά από την οικογένεια και μετά ακολουθούν οι υπόλοιπες. Και εγώ νομίζω έχω γερά “θεμέλια” Πόρτο – Χελιώτικης “εκπαίδευσης”.
Το ότι αποφάσισα να επαναπατριστώ εγώ και η οικογένεια μου στο Πόρτο – Χέλι από το Κλεινόν Άστυ (και συγκεκριμένα από μια φτωχογειτονια του Πειραιά τα Ταμπούρια Κερατσινίου), δεν δείχνει μόνο την αγάπη μου για επιστροφή στην γενέθλια γη αλλά και ένα προσωπικό πείραμα ως προς την εφαρμογή της πολυδιαφημισμένης αποκέντρωσης, το οποίο θα τολμήσω να ισχυριστώ ότι είναι ακόμα υπό δοκιμή.
Τώρα, αν θα μπορούσα να μείνω σε άλλο μέρος… είναι δύσκολο να το απαντήσω, αν και όλοι μας ξέρουμε, ότι είναι ρευστά τα πράγματα λόγω των υπαρχουσών υγειονομικών και οικονομικό – κοινωνικών συνθηκών στη χώρα. Αν και βέβαια πιστεύω πως και να φύγω από το Πόρτο – Χέλι πάλι για αυτό θα αγωνιζόμουν και θα πάλευα. Δεν θέλω να το “παίξω” τοπικιστής, ή “πατριώτης” απλά έτσι είναι ο χαρακτήρας μου”.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΡΩΙΜΟΣ: Συμμετέχετε σε πολλές κυρίως πολιτιστικές δράσεις και πάντα καταφέρνετε να κλέβετε την παράσταση. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και αυθορμητισμού;
ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΣΣΑΛΑΡΗΣ: Όλα ξεκίνησαν όταν έκανα μια προσωπική επανεκκίνηση με την βοήθεια του θείου μου (για εμένα δεύτερος ΠΑΤΕΡΑΣ) και τέως προέδρου της κοινότητας Πόρτο – Χελίου κ. Μανώλη Τριγκάκη.
Μέχρι το 2016 ήμασταν σχεδόν δύο άγνωστοι. Όμως, πιστεύω ότι στο πρόσωπο μου βρήκε την “τρελή” αθωότητα των νιάτων όλων μας. Για αυτό σας είπα ότι περνώ την δεύτερη μου εφηβεία. Τα Χριστούγεννα του 2016 και με την παρότρυνση του άλλου μέντορα, του αειμνήστου δημάρχου Ερμιονίδας Δημήτρη Σφυρή, δημιουργήσαμε και εμπλουτίσαμε έναν παλιό θεσμό στο Πόρτο – Χέλι, το Χριστουγεννιάτικο χωριό.
Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο αυθορμητισμός νομίζω πως έγκειται στην φράση που λέμε συνήθως πως οι Έλληνες είμαστε της τελευταίας στιγμής.
Και εγώ νιώθω ως γνήσιος Έλληνας – Πορτοχελιώτης. Εδώ πρέπει να παραθέσω, πέρα από το προσωπικό restart που έκανα στον εαυτό μου, ότι γνώρισα και πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ένας από αυτούς είναι και η “αυτοκόλλητη” μου φίλη και συγγενής η Πόπη Κυριαζή. Μια μαχητική γυναίκα που μπροστά στο συμφέρον του Πόρτο-Χελιού δεν έβαζε ούτε το προσωπικό, ούτε του οικογενειακού της περιβάλλοντος. Ήταν η “αιτία” βέβαια να έχω και μια προσωπική εμπειρία που, λόγοι προσωπικών μου δεδομένων δεν επιτρέπουν να κοινοποιήσω. Ωστόσο, η εμπειρία αυτή δεν νομίζω να μου έγινε μάθημα, γιατί πιστεύω πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει”.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΡΩΙΜΟΣ: Ασχολείστε με τη ζωγραφική με θέρμη. Ποιά είναι τα κίνητρα για εσάς;
ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΣΣΑΛΑΡΗΣ: Νομίζω ότι η ζωγραφική είναι ένα με την προσωπικότητά μου. Με ρωτούν πολλοί, ποτέ ανακαλύψατε την διάθεση σας αυτή. Τους απαντώ, πως γεννήθηκα με πινέλα, μολύβια και μια παλέτα ζωγραφικής στα χέρια.
Και έτσι είναι, από τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια ξεχώριζα από τα υπόλοιπα παιδιά για την ικανότητα της απεικόνισης αντικειμένων, προσώπων, ιστορικών γεγονότων… Η ζωγραφική για εμένα είναι η ζωή μου. Είναι σαν την γυναίκα. Όλο ζητά. Θέλει να φτιασιδώνεται, να ομορφαίνει, να καλλωπίζεται. Και αν δεν της το δείξεις, ότι είναι όμορφη, ή δεν την βοηθήσεις να γίνει ακόμα πιο όμορφη σε εγκαταλείπει…
Έτσι και η ζωγραφική. Επιζητά να γίνεται καλύτερη και αποδοτικότερη. Αν την αφήσεις και την παραμελήσεις, ή θα “χαθεί” απο το μυαλό και την ψυχή ή θα παραμείνει σε κάποια “γωνία” και θα περιμένει να “ξαναφουντώσει”.
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook και στο Google News
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη –Κορινθία – Αθλητικά – Άρθρα – Αποκλειστικές Έρευνες και Συνεντεύξεις.
