Όταν εμείς συναχωνόμαστε λιγάκι από την αλλαγή του καιρού και μας κυριεύει πλέον μια ανησυχία, ειδικά αν έχουμε “πατήσει” τα πενήντα, ο 72χρονος Δημήτρης παραμένει στο πόστο του αγέρωχος. Με κρύα και ζέστες, περιμένει ώρες ολόκληρες, καρτερικά την όποια βοήθεια περαστικών, γνωστών και φίλων.
Το κράτος “πρόνοιας” τον επιδοτεί μόλις με τριακόσια δέκα πέντε ευρώ το μήνα. “Είναι να μην σου τύχει” μας λέει με ηρεμία και συνεχίζει: υπήρξα δουλευταράς στη ζωή μου, έκανα τα πάντα. Σερβιτόρος, δούλευα στις αγορές γιατί ήμουν φτωχόπαιδο και έπρεπε να ζήσω. Πριν δέκα χρόνια με βρήκε το κακό, έπαθα ζάχαρο, δεν το πρόσεξα και έχασα το δεξί μου πόδι. Είμαι μόνος μου στον κόσμο και αντιμετωπίζω με υπομονή τις δυσκολίες μου. Η υπομονή και η επιμονή οπλίζουν την ψυχή μου με δύναμη.
Είχα έναν αδερφό που ερχόταν, αλλά δεν έρχεται πια… Δεν έχω παράπονο όμως. Μην νομίζετε ότι είμαι και κάνας νέος. Έχω συμπληρώσει ήδη τα εβδομήντα δύο έτη αλλά το παλεύω ακούραστα”.
Ως έμπειρος παρατηρητής της πιάτσας στο κέντρο της πόλης, ο κ. Δημήτρης Δημητρίου μας παρέθεσε ως ακολούθως την δική του βιωματική άποψη για την ψυχολογική αλλαγή των ανθρώπων που συνθέτουν το αεικίνητο πλήθος: “Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Ειδικά μετά την πανδημία, ο καθένας έχει κλειστεί στον εαυτό του. Τους παρατηρώ μερικούς που περπατάνε και παραμιλάνε. Έχουν κοπεί και οι πολλές καλημέρες αν και ζούμε σε μια μικρή πόλη… Αποξένωση… Εγώ συνεχίζω, να στέκομαι εδώ έξω, βρέξει – χιονίσει. Ευτυχώς παρά την σκληρότητα των καιρών υπάρχει ακόμη κόσμος που με βοηθά και με στηρίζει…
Ακολουθήστε την Ενημέρωση Πελοποννήσου στο Facebook και στο Google News
Ειδήσεις από: Ναύπλιο – Άργος – Ερμιονίδα – Τρίπολη –Κορινθία – Αθλητικά – Άρθρα – Αποκλειστικές Έρευνες και Συνεντεύξεις.
